Τιτανικός: 5 τρόποι που η ταινία του Τζέιμς Κάμερον είναι τόσο καλή (και 5 είναι υπερεκτιμημένος)

Τότε που οι θεατές του κινηματογράφου αγόραζαν εισιτήρια χωρίς να κλείσουν τις θέσεις τους και είδαν μια ταινία δέκα φορές στο θέατρο κατά τη διάρκεια ενός έτους, το έπος της καταστροφής του Τζέιμς Κάμερον Τιτανικός ήταν βασιλιάς του κόσμου. Το 1997 εισέπραξε 2,2 δισεκατομμύρια δολάρια, κάτι που ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα είναι εκπληκτικό, και ένα κατόρθωμα που επιτυγχάνουν λίγες σύγχρονες ταινίες. Παρουσίασε τα καλύτερα δυνατά ειδικά εφέ, διέθετε ένα τεράστιο καστ καταξιωμένων θεσπιωτών και ξεκίνησε την καριέρα του Λεονάρντο Ντι Κάπριο και της Κέιτ Γουίνσλετ.

Σήμερα, οι ερωτευμένοι με αστέρια, ο Τζακ και η Ρόουζ, φαίνονται είτε αγαπητοί είτε ως κλισέ, και για πολλούς οι θεατές, η υπερβολικά συναισθηματική ιστορία τους απομακρύνει από την αυθεντική τραγωδία των επιβατών γύρω τους. Ακόμα κι έτσι, η πλοκή της βύθισης του πλοίου παραμένει συναρπαστική, ακόμα κι αν νιώθεις ότι επισκιάζεται από το σαρωτικό ειδύλλιο. Τιτανικός παραμένει ένα χρυσό κινηματογραφικό πρότυπο για κάθε νέα υπερπαραγωγή, αλλά για να προσδιορίσουμε πραγματικά αν είναι τόσο καλό όσο θυμούνται όλοι, θα πρέπει να λεηλατήσουμε τα βάθη του.

10 ΤΟΣΟ ΚΑΛΟ: ΤΑ ΕΙΔΙΚΑ ΕΦΕ

Για να καταγράψει με ακρίβεια την αυθεντικότητα του ίδιου του πλοίου, ο Τζέιμς Κάμερον έφτιαξε τα δύο τρίτα του Τιτανικού σχεδόν σε κλίμακα, με το μισό από αυτόν σε έναν τεράστιο υδραυλικό ανελκυστήρα. Όλο το σετ χαμηλώθηκε στο νερό και στη συνέχεια επαναρυθμιζόταν για κάθε λήψη, καθιστώντας το ένα από τα μεγαλύτερα animatronics που κατασκευάστηκαν ποτέ για φιλμ.

Οι ηθοποιοί εργάστηκαν σε εκτεταμένα κατασκευασμένα σκηνικά αναδημιουργώντας διαφορετικά μέρη του πλοίου, καθώς και σε φόντο εντελώς πράσινη οθόνη. Τα πρακτικά αποτελέσματα στη συνέχεια συνδυάστηκαν τέλεια με CGI που αντέχει ακόμα στη δοκιμασία του χρόνου σήμερα, για να δημιουργήσετε μια υπερπαραγωγή με ειδικά εφέ, οι θεατές θαυμάζουν πάνω από 20 χρόνια αργότερα.

9 ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΗΣΗ: ΜΕΛΟΔΡΑΜΑΤΙΚΟΣ

Για πολλούς θαυμαστές, υπάρχει αρκετή πραγματική τραγωδία που συμβαίνει στο Τιτανικό για να προκαλέσει μια αντίδραση από αυτούς χωρίς να χρειάζεται να καταφύγουν σε αυθόρμητες εκδηλώσεις συναισθήματος ή μελοδραματικές ερμηνείες. Οι περιπτώσεις που εμπλέκονται ο Τζακ και η Ρόουζ στην πλώρη (και στην πρύμνη) του πλοίου, καθώς και η σκηνή του Caledon Hockley που γυρίζει το τραπέζι ξεχωρίζουν ως κύρια παραδείγματα.

Μικρότερες στιγμές, που είναι πιο λεπτές, όπως μεταξύ της κας της Κάθι Μπέιτς. Ο Μπράουν και οι ένοχοι επιζώντες στις σωσίβιες λέμβους, μεταφέρουν πολύ περισσότερα συναισθήματα με πολύ λιγότερες επιδείξεις εκδρομής.

8 ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ: Η ΜΟΥΣΙΚΗ

Η μουσική γεμίζει και ενημερώνει Τιτανικός με τρόπο που παρέχει μια πραγματικά μεταμορφωτική εμπειρία στους θεατές. Από το επικό χορωδιακό κομμάτι "Southhampton" που δείχνει το σκάφος σε όλο του το μεγαλείο να πλέει στις ανοιχτές θάλασσες, μέχρι το οδυνηρό Οι συγχορδίες του πιάνου καθώς βυθίζεται, ο Τζέιμς Χόρνερ συνέθεσε μια παρτιτούρα ίση με τα εμβληματικά έργα των Τζον Γουίλιαμς, Χάουαρντ Σορ και Χανς Zimmer.

Προσθήκη στο πλούσιο συμφωνικό soundtrack είναι οι υπέροχες και ζωηρές παραδοσιακές ιρλανδικές ρόδες και μπομπίνες που συμβαίνουν κάτω από τα καταστρώματα στην κατηγορία steerage, το στοιχειώνει το "Hymn to the Sea" που παίζει το "Titanic band" καθώς το πλοίο βυθίζεται και φυσικά το "My Heart Will Go On" από Σελίν Ντιόν. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί η παρτιτούρα είναι ένα κινηματογραφικό κλασικό.

7 ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΗΣΗ: ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ

Είναι δύσκολο για τους θεατές να παραμένουν συναισθηματικά επενδυμένοι Τιτανικός αν αρχίσουν να εμφανίζονται ασυνέπειες και αφηγηματικές πλάνες επειδή αισθάνονται ότι χειραγωγούνται. Στη σκηνή της πόρτας που αναφέρεται συχνά, στην οποία Τζακ και Ρόουζ επιπλέουν στο παγωμένο νερό μετά τη βύθιση του πλοίου, η Rose είναι αυτή που είναι στην πόρτα ενώ ο Jack μένει στο νερό (παρόλο που υπάρχει αρκετός χώρος και για τους δύο).

Ο Κάμερον ήξερε ότι το κοινό θα επενδυόταν περισσότερο συναισθηματικά σε αυτό το στάδιο της ταινίας, όταν οι εραστές που διασταυρώνονται με αστέρια είναι τόσο κοντά στη σωτηρία. Πίστευε ότι οι θεατές δεν θα αμφισβητούσαν το γεγονός ότι υπήρχε μια άλλη λύση - και ο Τζακ και η Ρόουζ θα μπορούσαν να μπουν στην πόρτα και να επιβιώσουν - αλλά το έκαναν.

6 ΤΟΣΟ ΚΑΛΟ: ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ

Με εξαίρεση μερικές δημιουργικές ελευθερίες που λαμβάνονται για δραματικό αποτέλεσμα με το γεγονός του παγόβουνου στην ταινία, σχεδόν τα πάντα για Τιτανικός ερευνήθηκε διεξοδικά για ιστορική ακρίβεια. Ο Τζέιμς Κάμερον επένδυσε ακόμη και εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια στα υποβρύχια που χρησιμοποιήθηκαν για την εξέταση του πραγματικού ναυαγίου του Τιτανικού, το οποίο κατάφερε να δουλέψει στην ταινία ως δευτερεύουσα πλοκή.

Πέρα από τα εξωτερικά μέρη του πλοίου, τα εσωτερικά μέρη μετέδιδαν το μεγαλείο του, μέχρι την Κίνα που τοποθετήθηκε στην καμπίνα του Ρόουζ. Από τα κοστούμια μέχρι τα μαχαιροπίρουνα, ο Τιτανικός ήταν το όνειρο ενός ιστορικού που έγινε πραγματικότητα.

5 ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΗΣΗ: Ο ΤΥΡΟΔΙΑΛΟΓΟΣ

Για πολλούς θαυμαστές, ο Κάμερον έκανε μεγάλη προσπάθεια για να δημιουργήσει ένα πανέμορφο, ακριβό, ρεαλιστικό πλοίο όπως ο Τιτανικός μόνο για να το γεμίσει με χαρακτήρες που μιλούσαν νεανικούς διαλόγους γεμάτους αναχρονισμούς και κλισέ, μερικά από τα οποία δεν ήταν καν κατάλληλα για το ιστορικό σκηνικό στο οποίο η ταινία συμβαίνει.

Ο Cal Hockley συμπεριφέρεται σαν να μην ξέρει ποιος είναι ο "Πικάσο" και η Rose, μια γυναίκα που θα παντρευτεί σύντομα μιλάει ευθαρσώς και ανοιχτά με τον κ. Ismay για τη σεξουαλική θεωρία του Δρ Φρόυντ (τον οποίο επίσης προφανώς δεν κάνει ξέρω). Επιπλέον, γραμμές όπως "To the stars!" και «Δεν θα το αφήσω ποτέ, Τζακ». είναι λιγότερο εικονικές και πιο ειρωνικές.

4 ΤΟΣΟ ΚΑΛΟ: ΤΟ ΚΑΣΤ

Με ένα τεράστιο καστ ηθοποιών και ηθοποιών όπως οι Leonardo DiCaprio, Kate Winslet, Bill Paxton, Billy Zane, Kathy Bates, Bernard Hill και δεκάδες άλλοι, Τιτανικός παρουσιάζει καλλιτέχνες στο απόγειο του ταλέντου τους (και μερικούς λίγο πριν γίνουν καλόπιστοι αστέρες).

Ακόμη και οι ηθοποιοί όπως ο Βίκτορ Γκάρμπερ, ο Τζόναθαν Χάιντ και ο Ντέιβιντ Γουόρνερ που συμπληρώνουν βοηθητικούς χαρακτήρες δίνουν ζωή σε πραγματικούς ανθρώπους που δεν ήταν απλά ονόματα στα βιβλία ιστορίας.

3 ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΗΣΗ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ

Αντί να επικεντρωθεί στην ήδη απίστευτη τραγωδία των καταδικασμένων θυμάτων στο πλοίο, ο Τζέιμς Ο Κάμερον αποφάσισε να ασχοληθεί με μια τεχνητή ιστορία για έναν νεαρό αριστοκράτη και πορτοφολέα που πέφτουν μέσα αγάπη. Δεν υπάρχει ρεαλιστικός τρόπος ότι μια γυναίκα όπως η Ρόουζ θα συναντούσε ποτέ κάποιον σαν τον Τζακ (τους κρατούσαν σε διαφορετικά μέρη του πλοίου) και κανένας από τους δύο δεν θα είχε μπήκε σε ερωτική σχέση γιατί η οικογένειά της θα έχανε τα λεφτά της και εκείνος θα κατέληγε στο μπρίκι.

Με τους Στράους να είναι ξαπλωμένοι στα κρεβάτια τους και την Ιρλανδή μητέρα να λέει για τα φοβισμένα παιδιά της Tir na n'Og καθώς το νερό ανεβαίνει στις καμπίνες τους, υπήρχαν πολλά πραγματικά, αγωνιώδη συναισθήματα για να μεταφέρω, εκφράζω. Ο Κάμερον θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιήσει τα τρομερά ταλέντα του για να επικοινωνήσει καλύτερα αυτές τις ιστορίες αγάπης, παρά τη μπαλάντα του Τζακ και της Ρόουζ.

2 ΤΟΣΟ ΚΑΛΟ: Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Δεν υπάρχει αμφιβολία για το γεγονός ότι ο Κάμερον αφηγείται μια τρομερή ιστορία καταστροφής. Οι σκηνές της βύθισης του πλοίου, που κυριαρχούν σχεδόν δύο ώρες από τη διάρκεια της ταινίας, ξεπερνούν μόλις γίνει γνωστός ο κίνδυνος. Οι θεατές μπορούν να αισθανθούν το παγωμένο νερό, τον κρύο αέρα της θάλασσας και το σφίξιμο στο στήθος των επιβατών καθώς προσπαθούν να περιηγηθούν στην καταστροφή.

Η σκηνοθεσία του Κάμερον σε συνδυασμό με τη σαρωτική κινηματογράφηση αποδίδουν αποτελεσματικά το τεράστιο εύρος της τραγωδίας, παρέχοντας μια καθαρτική αίσθηση απόγνωσης σχετικά με την τύχη των επιβατών.

1 ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΗΣΗ: Η ΟΙΚΟΠΕΔΑ

Η πλοκή είναι αρκετά χλιαρή, ειδικά μετά από επανειλημμένες προβολές. Ορισμένες σκηνές αισθάνονται φουσκωμένες και περιττές, ειδικά εκείνες που αφορούν τον ανερχόμενο ρομαντισμό του Τζακ και της Ρόουζ. Μια προβολή της ταινίας του 1953 βασισμένη στην καταστροφή του Τιτανικού, Μία νύχτα για να θυμάσαι, αποκαλύπτει ότι ο Κάμερον άλλαξε ελάχιστα από τη βασική πλοκή.

Χωρίς την πλοκή του Jack and Rose, οι ταινίες θα ήταν σχεδόν πανομοιότυπες, με πολλές γραμμές διαλόγου να αποδεικνύονται πανομοιότυπες. Η πλοκή του πραγματικού βυθίσματος ήταν αρκετή για να κρατήσει το κοινό κολλημένο χωρίς γέμιση, και Τιτανικός δεν χρειαζόταν να νιώθω σαν κομμάτια άλλων ταινιών συγχωνευμένα.

ΕπόμενοNo Time To Die: 10 Behind-The-Scenes Facts

Σχετικά με τον Συγγραφέα