Going in Style Movie Review

Το Going in Style είναι ένα συγκλονιστικό μείγμα ήχων που τελικά παίζει ως ένα αβλαβές κομμάτι χνούδι χωρίς κανένα σημαντικό ποντάρισμα.

Ο Joe (Michael Caine), ο Willie (Morgan Freeman) και ο Al (Alan Arkin) είναι τρεις δια βίου φίλοι που πέρασαν δεκαετίες δουλεύοντας μαζί για ένα εργοστάσιο χάλυβα. Προς το τέλος της ζωής τους, ο καθένας είναι χειρότερος για φθορά και έχει μια ποικιλία θεμάτων να αντιμετωπίσει, τα οποία μόνο επιδεινώνονται όταν μαθαίνουν ότι οι συντάξεις τους διαλύονται καθώς η εταιρεία μεταβαίνει από την Αμερική στην Βιετνάμ. Τα νέα δεν θα μπορούσαν να έρθουν σε χειρότερη δυνατή στιγμή για τον Τζο, ο οποίος κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του αφού δεν κατάφερε να καλύψει τις αυξανόμενες τιμές των στεγαστικών του δανείων.

Μια μέρα ενώ βρισκόταν στην τράπεζα για να προσπαθήσει να διορθώσει την κατάστασή του, ο Τζο γίνεται μάρτυρας μιας πολύ επιτυχημένης ληστείας, όπου μια ομάδα Μασκοφόροι εγκληματίες διαφεύγουν με εκατομμύρια δολάρια και εξαφανίζονται χωρίς ίχνος, αφήνοντας τις αρχές να τρέχουν κύκλους. Εντυπωσιασμένος από αυτό που είδε, ο Τζο παίρνει μια τρελή ιδέα: ενορχηστρώνει μια δική του ληστεία τράπεζας για να κλέψει τις πληρωμές της σύνταξής του από την ίδια την τράπεζα που του τις παίρνει. Επιστρατεύοντας τον Willie και τον Al για τον σκοπό του, οι ηλικιωμένοι πολίτες συμφωνούν να ολοκληρώσουν τη δουλειά, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να υποστηρίζουν οικονομικά τις οικογένειές τους.

Going in Style είναι ένα ριμέικ μιας λιγότερο γνωστής ομώνυμης ταινίας του 1979, με πρωταγωνιστές τους Τζορτζ Μπερνς, Αρτ Κάρνεϊ και Λι Στράσμπεργκ. Ενώ αυτή η ταινία ήταν περισσότερο ένα δράμα με κωμικά στοιχεία, η έκδοση του 2017 προσπαθεί να είναι ένα ανάλαφρο γέλιο τοποθετώντας τη δική της ομάδα αναγνωρισμένων ηθοποιών στο επίκεντρο για μια τελευταία ουρά. Παρά τα ταλέντα των τριών πρωταγωνιστών, η ταινία δεν πετυχαίνει πάντα τους στόχους της. Going in Style είναι ένα συγκλονιστικό μείγμα ήχων που τελικά παίζει ως ένα αβλαβές κομμάτι χνούδι χωρίς κανένα σημαντικό ποντάρισμα.

Η προσέγγιση του σκηνοθέτη Zach Braff είναι πολύ μπερδεμένη. Το προηγούμενο Scrubs Η σταρ φαίνεται να συνδυάζει τα διασκεδαστικά στοιχεία κάπαρης του Steven Soderbergh Ocean's Eleven (όπου διάσημοι ηθοποιοί λήστεψαν ένα καζίνο για τη δική μας διασκέδαση) με φόντο κάποια σοβαρά ζητήματα του πραγματικού κόσμου που θυμίζουν το περσινό δράμα που ήταν υποψήφιο για Όσκαρ Κόλαση ή Υψηλό Νερό. Η ιδιότροπη φαντασίωση μιας δέσμης τσιγκούνηδων που οργανώνουν μια ληστεία συγκρούεται με πιεστικά ζητήματα όπως κατασχέσεις και ανησυχίες για την υγεία. Αυτό είναι ένα πρόβλημα γιατί ο Μπραφ ακουμπά υπερβολικά στην κωμωδία, κάνοντας σκηνοθετικές επιλογές που εξαλείφουν την ταινία από κάθε είδους ουσιαστικό συναισθηματικό αντίκτυπο. Going in Style είναι λίγο πολύ εκκεντρικός και συναισθηματικός για το καλό του, όταν θα είχε ωφεληθεί από την ένεση κάποια τσιμπημένη σάτιρα που ρίχνει φως στα προβλήματα που μαστίζουν την κοινωνία, αντί να είναι απλώς άγρια βόλτα.

Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Caine, ο Freeman και ο Arkin είναι τα highlights της ταινίας, αναδεικνύοντάς την όσο μπορούν με τη φυσική τους παρουσία στην οθόνη και τις ικανότητές τους. Κανείς δεν πρόκειται να θεωρήσει αυτές τις ερμηνείες μεταξύ των καλύτερων σε οποιαδήποτε από τις αναγνωρισμένες καριέρες του, αλλά οι τρεις νικητές των Όσκαρ δεν το στέλνουν ταχυδρομικά και δεν δείχνουν γιατί είναι επαγγελματίες. Λειτουργούν τέλεια μαζί ως ομάδα, επιδεικνύοντας την χαλαρή χημεία που θα φανταζόταν κανείς ότι θα είχαν μακροχρόνιοι φίλοι. Από τους τρεις, ο Τζο του Κέιν είναι λίγο πολύ ο κύριος πρωταγωνιστής, παίρνοντας μερικά βασικά συναισθηματικά χτυπήματα που αφορούν την οικογένειά του για την οποία νοιάζεται απεγνωσμένα. Ο Arkin κάνει άλλο ένα διασκεδαστικό riff στο συνηθισμένο του αρχέτυπο "grumpy curmudgeon" και ο Freeman επιτυγχάνει μια ωραία ισορροπία μεταξύ της κωμωδίας και του δράματος. Το κοινό θα πρέπει να διασκεδάζει παρακολουθώντας τους θρύλους σε δράση, ακόμα κι αν δεν ανοίγουν νέους δρόμους.

Δυστυχώς, το δεύτερο καστ είναι αυστηρά υπογεγραμμένο. Το σενάριο του Θίοντορ Μέλφι ​​δικαίως δίνει στον Τζο, στον Γουίλι και στον Αλ τον περισσότερο χρόνο στην οθόνη, αλλά όλοι οι άλλοι είναι απλά ένας χαρακτήρας στοκ χωρίς πολλά να συνεισφέρουν. Ο Matt Dillon υποδύεται τον πράκτορα του FBI Hammer, ο οποίος ερευνά τη ληστεία τράπεζας, αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από ένα δισδιάστατο φύλλο για το κύριο πλήρωμα και φαίνεται ως κλισέ. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τον Ιησού του John Ortiz, ο οποίος είναι ένας γενικός εγκληματίας σταδιοδρομίας που δέχεται να βοηθήσει τους παλιούς με το έργο τους. Η Ann-Margaret χαραμίζεται σε έναν άχαρο ρόλο ως ερωτική Annie του Al - μια υποπλοκή που αισθάνεται σε μεγάλο βαθμό περιττή και αισθάνεται ότι δεν έχει κερδίσει μέχρι το τέλος της ταινίας. Το φλερτ του Arkin και της Margaret είναι περισσότερο άβολο παρά γλυκό και δεν προσθέτει πολλά στο τελικό προϊόν. Ο Kenan Thompson ως διευθυντής παντοπωλείου είναι ίσως ο πιο αξιομνημόνευτος δευτερεύων χαρακτήρας που χαρίζει το μεγαλύτερο γέλιο, αλλά το μέρος του είναι πολύ σύντομο για να καλύψει άλλες ελλείψεις.

Μια άλλη αδύναμη πτυχή του σεναρίου είναι η υπερβολική εξάρτησή του από «ανέκδοτα των ηλικιωμένων» που μερικές φορές φαίνονται ως κοροϊδευτικά παρά ως υγιεινά. Ένα ατυχές τρέξιμο που περιλαμβάνει τον Milton του Christopher Lloyd είναι μια αξιοσημείωτη απεικόνιση αυτού, και ορισμένοι μπορεί να αισθάνονται άβολα με αυτό που ο Braff και ο Melfi προτείνουν να γελούν. Σε αυτό το ριμέικ λείπει επίσης το θεματικό υπόβαθρο σχετικά με το να συμβιβαστείς με την ηλικία σου και να βρεις ηρεμία στις τελευταίες σου μέρες, επομένως δεν υπάρχουν πολλά για να επενδύσουν οι θεατές. Η ιστορία, ενώ έχει γρήγορο ρυθμό, απλώς περνάει μέσα από τις κινήσεις και επιλέγει συνεχώς την ασφαλή διαδρομή, κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα προβλέψιμο και κοσμικό. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να κάνεις ένα πλήθος πιο ευχάριστο, αλλά Going in Style δεν διαθέτει τις δραματικές ευαισθησίες που απαιτούνται για να είναι μια αξέχαστη εμπειρία.

Στο τέλος, Going in Style είναι μια χαρά για αυτό που είναι, αλλά δεδομένων των ανθρώπων που εμπλέκονται, θα μπορούσε να ήταν λίγο περισσότερο. Ο Κέιν, ο Φρίμαν και ο Άρκιν είναι τόσο παιχνίδι όσο ποτέ, αλλά παρασύρονται από μια παράξενη προσέγγιση στη διαδικασία που το κάνει να μοιάζει περισσότερο με σκετς κωμωδίας παρά με πραγματική ταινία κάπαρης. Οι σκληροπυρηνικοί θαυμαστές των βασικών ηθοποιών θα μπορούσαν να βρουν λίγη απόλαυση από αυτό (ειδικά αν είναι μιας συγκεκριμένης ηλικίας), αλλά με ελάχιστο ποντάρισμα και λίγα γέλια, Going in Style φαίνεται σαν μια χαμένη ευκαιρία αντί για μια αξιόλογη κωμωδία.

Τροχόσπιτο

Going in Style παίζει τώρα στις αμερικάνικες αίθουσες. Διαρκεί 96 λεπτά και έχει βαθμολογία PG-13 για περιεχόμενο ναρκωτικών, γλώσσα και κάποιο υποδεικτικό υλικό.

Πείτε μας τη γνώμη σας για την ταινία στα σχόλια!