Το Χόλιγουντ έχει πάρα πολλά κινηματογραφικά σύμπαντα
Μόνο όταν κοιτάμε το μέλλον τα σύμπαντα των υπερηρώων φαίνεται να αντιμετωπίζουν προβλήματα. Το 2018 θα είναι ένα box office-pocalypse, με τη Marvel και την DC να κυκλοφορούν πολλές ταινίες υψηλού προφίλ μέσα σε λίγες εβδομάδες η μία από την άλλη, με σχεδόν καθόλου χρόνο για να αναπνεύσουμε πριν από τις επόμενες επιτυχίες. Πολλά μικρότερα franchise θα κυκλοφορούν επίσης μεγάλες ταινίες που βρίσκονται ανάμεσα στις εκδόσεις MCU και DCEU. Και πέρα από αυτό, τόσο τα μεγάλα στούντιο όσο και οι μικρότεροι σύντροφοί τους δεν δείχνουν σημάδια διακοπής. Το σχέδιο 22 ταινιών της Marvel ολοκληρώνεται με Εκδικητές 4 αλλά μετά ξεκινά εκ νέου με Spider-Man 2, και η DC μόλις ξεκινάει στο σύμπαν τους.
Η έννοια των κινηματογραφικών συμπάντων δεν είναι εντελώς κακή ιδέα. Το πρόβλημα είναι ότι έχει υπερκορεσθεί η αγορά και δεν χρειάζεται να είναι όλα ένα κινηματογραφικό σύμπαν για να λειτουργήσουν. Για παράδειγμα, Το κάλεσμα και The Conjuring 2 ήταν δυνατές ταινίες τρόμου που στάθηκαν καλά από μόνες τους. Ακόμη και μετά την κακή αποδοχή του spinoff Annabelle, αυτές οι ταινίες θα μπορούσαν ακόμα να υπάρχουν μόνες τους χωρίς να χρειάζεται να είναι μέρος κάποιου είδους σύμπαντος. Ομοίως, το Dark Universe είναι μια διασκεδαστική ιδέα, αλλά και μέχρι στιγμής έχει αποδειχτεί ότι δεν εμπνέει το κοινό με
Φαίνεται σαν να λείπει από τα στούντιο αυτό που έκανε τις ταινίες της Marvel τόσο επιτυχημένες εξαρχής - συμπεριλαμβανομένης της Marvel, ως ένα βαθμό. Οι αρχικές ταινίες της Marvel λειτούργησαν καλά επειδή ήταν καλές και πείραζαν ένα μεγαλύτερο σύμπαν με έξυπνο, σταθερό τρόπο που δεν αποσπούσε την προσοχή από τη συνολική ιστορία. Οι νεότερες ταινίες είναι πολύ βαριές σε χαρακτήρες (Hulk σε μια ταινία Thor, Falcon σε μια ταινία Ant-Man, Iron Man σε μια ταινία Spider-Man και σχεδόν όλοι στην πιο πρόσφατη ταινία Captain America) ή στο στήσιμο μελλοντικών ταινιών, που μπορεί να τους κάνει να νιώθουν περισσότερο σαν τρέιλερ παρά σαν αυτόνομοι ιστορίες.
Θα πρέπει να δοθεί ένα ιδιαίτερο χρέος στη Lucasfilm, η οποία φαίνεται να επικεντρώνεται περισσότερο στο να χτίσει το σύμπαν της ποιοτικά παρά να δημιουργεί πολλές ταινίες το χρόνο. Η έμφαση δίνεται στην αφήγηση, αντί να προσπαθούν να βγάλουν όσα περισσότερα μπορούν και να δουν τι κολλάει από αυτό. Μια δυνατή ταινία το χρόνο και μια δυνατή τηλεοπτική εκπομπή, με τη βοήθεια πολλών βιβλίων και κόμικς που εργάζονται για τον ίδιο στόχο ιστορίας, αποδεικνύεται μια επιτυχημένη στρατηγική.
Υπάρχει επίσης το ζήτημα της πρωτοτυπίας. Αν όλα τα στούντιο θέλουν να κάνουν κοινά σύμπαντα, αρχίζουν να απομακρύνονται από μοναδικές ιδέες και αντ 'αυτού προσπαθούν να φτιάξουν ταινίες με μπισκότα που δένουν με κάποιες "μεγαλύτερο σχέδιο"για ένα σύμπαν. Σκεφτείτε τις δημόσιες συγκρούσεις της Marvel με τους Joss Whedon και Edgar Wright, που και οι δύο ένιωσαν ότι δεν είχαν τον απαραίτητο δημιουργικό έλεγχο για να κάνουν τις ταινίες τους. Τα σύμπαντα στην πραγματικότητα καταπνίγουν τη δημιουργικότητα σε βαθμό που είναι τοξικός για νεότερες και πιο φρέσκες ιδέες, ειδικά επειδή τα περισσότερα κινηματογραφικά σύμπαντα βασίζονται στην προσαρμογή καθιερωμένων κόμικς ή ταινιών σε νεότερα επανεκκινήσεις.
Αυτό δεν σημαίνει ότι το Χόλιγουντ είναι καταδικασμένο ή ότι οι ταινίες με ποπ κορν δεν μπορούν επίσης να είναι εξαιρετικές ταινίες, αλλά τα κινηματογραφικά σύμπαντα δεν είναι η ασημένια σφαίρα επιτυχίας που θέλουν τα στούντιο. Στην πραγματικότητα, ίσως ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να φτιάχνουμε περισσότερες αυτόνομες ταινίες, αντί να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε franchise ή σύμπαντα. Τουλάχιστον, τα στούντιο πρέπει να περιορίσουν τις προσπάθειές τους να χτίσουν πολλαπλά σύμπαντα και αντ' αυτού να προωθήσουν δημιουργικές ταινίες που λειτουργούν, είτε αποτελούν μέρος ενός franchise είτε όχι. Όπως η επιτυχία μοναδικών αυτόνομων ταινιών όπως π.χ Κρυμμένες φιγούρες,Baby Driver και Βγες έξω δείχνουν, το κοινό διψάει για ποιοτική παραγωγή ταινιών. Αν τα στούντιο θέλουν να πετύχουν, αυτό είναι το μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσουν.
Ο Πόλεμος των Άστρων επιβεβαιώνει μια βάση αστεριών και τη θεωρία αστεριών θανάτου