Sigourney Weaver legt uit waarom een monster roept belangrijk is
Sigourney Weaver is geen onbekende in monsterfilms. In 1979 brak ze door op het toneel en werd ze meteen iconisch als de buitenaardse-besting Ripley van Ridley Scott's Buitenaards wezen. Terwijl die franchise verder is gegaan zonder haar - meest recentelijk naar de komende Alien: Verbond--Weaver brengt haar krachtige aanwezigheid op het scherm naar een ander soort schepselfunctie met Een monster roept.
Gebaseerd op de geliefde YA-roman van Patrick Ness, Een monster roept is een aangrijpend drama dat zich richt op een jonge jongen (Lewis MacDougall) die omgaat met de snel naderende dood van zijn invalide moeder door bevriend te raken met een torenhoge, verhalen vertellende taxusboom (Liam Neeson). Weaver speelt mee in de rol van de jongen, maar de strenge oma. Het is de eerste grootmoeder die de 67-jarige actrice ooit heeft gespeeld, en een rol waar Weaver resoluut haar tanden in zet.
Toen Screen Rant met Weaver sprak, kwamen we niet alleen in Een monster roept en de gelaagde benadering van karakterontwikkeling en het verkennen van verdriet, maar ook wat de wereldberoemde actrice van maakt
Dit is dus de eerste keer dat we je ooit een oma hebben zien spelen, maar ze is een ander soort oma. Kun je ons iets over haar vertellen?
Sigourney Weaver: Ja, ze is een ouderwetse oma, in die zin dat ze veel regels heeft en in het begin erg streng en niet erg empathisch is. Ze heeft geen goede band met haar kleinzoon. Een van de redenen waarom ik er deel van wilde uitmaken, is dat je zelden de kans krijgt om zo iemand te spelen die dan wordt, op reis gaat en transformeert. Je ziet wat er onder al dat pantser zit. Vaak, vooral als je een ouder personage speelt, zie je alleen het onsympathieke deel, maar deze film zorgt voor al zijn mensen en je leert ze allemaal in de loop van de tijd kennen.
Het gaat echt over hoe mensen op verschillende manieren op verdriet reageren. Ik werd vooral aangetrokken door het feit dat het bovendien gaat over het valideren van de angst van kinderen, omdat ik denk dat veel mensen kinderfilms willen zuiveren en ze niet te eng willen maken. Toen ik een kind was, was dat de dingen waar ik me echt toe aangetrokken voelde, omdat het dingen erkende die ik voelde. Was het belangrijk voor u om betrokken te zijn bij iets dat op deze manier met kinderen omging?
Sigourney Weaver: Ik denk dat het heel belangrijk voor me was omdat ik een aantal jaren met Maurice Sendak heb gewerkt om een nationaal kindertheater te beginnen en Maurice was hij schreef altijd heel duistere dingen omdat hij zei: "Kinderen denken aan al deze dingen en het is een groot deel van hun wereld." We maken een grote fout als we, zoals je zegt, ontsmetten het. Ze kunnen zien dat het niet echt is en ook, ik denk dat als je ze beschermt, ze banger worden omdat ze dan zeggen: "Wat gebeurt er?" Er zijn monsters. Dus ik denk dat je in de loop van deze film de kracht van de verbeelding ziet en hoe deze kleine jongen echt moet leren omgaan met de complexiteit van deze ervaring voor zichzelf.
En ook de complexiteit van de mensen om hem heen, wat een ander ding was met betrekking tot je karakter, waar ik me kon vinden in haar gevoel van: "Hoe ik ben omgaan met een slechte situatie is vooruit plannen." En ik vond het echt interessant hoe ze binnen die gebieden werken om deze op te zetten. dingen. Wat trok je in het bijzonder aan aan het script?
Sigourney Weaver: Wat ik echt ontroerend vond, was, vooral voor de grootmoeder, als je gewoon doet, alles wat ik je zeg te doen, het zal je redden. Dat is het soort manier waarop je probeert te denken, een situatie probeert te beheersen. Ik dacht echt dat de film en het script en Bayona zelf de film echt benaderden met het idee van de waarheid vertellen en geen gemakkelijke antwoorden geven en het hele spectrum van ervaring respecteren voor al deze mensen wezens. Ik vond het een zeer rijke film die een gezin samen zou kunnen kijken en het zou een zeer krachtige ervaring zijn om met uw gezin te kijken, vooral als ze zoiets meemaakten.
Ik denk dat ik me daar helemaal in kan vinden. We gaan het zien deze kerst. Ik wilde je vragen, met Alien: Verbond coming out, we hebben nog een film in de franchise die zich bezighoudt met de vrouwelijke heldin. Als iemand die opgroeide met het kijken naar Ripley, ben ik benieuwd of je enig idee hebt waarom vrouwelijke heldinnen zo centraal stonden in die wereld?
Sigourney Weaver: Ik weet het niet. Eigenlijk denk ik dat dat niet waar is... je bedoelt de buitenaardse wereld? Omdat het over het algemeen geweldig is dat ze nu, zoals in Rogue One met Felicity, zoveel vrouwelijke heldinnen hebben - het wordt hoog tijd. Ik denk dat Ridley altijd al een andere Alien-film heeft willen maken, misschien heeft het een vrouw met een centrale rol. Ik heb er niet veel mee. Ik ken Katherine Waterston, ze heeft in ons theater gewerkt. Ze is erg getalenteerd.
Ik heb er gisteren een beetje met haar over gesproken. Ze is erg stil. Maar het lijkt heel duidelijk dat er een doorlopende lijn is.
- Een monster roept (2016)Releasedatum: 23 december 2016
Guardians of the Galaxy 3 is nog niet begonnen met filmen, zegt James Gunn