'House of Cards' seizoen 2 Review: wat ging goed en wat ging er mis

[Dit is een recensie van THE ENTIRE Kaartenhuis seizoen 2. Er zullen SPOILERS zijn]

-

Als het eerste belangrijke salvo in de epische machtsgreep van Netflix op het gebied van televisie-entertainment, is de thematische boog van Kaartenhuis - d.w.z. de opkomst van Frank Underwood en zijn schijnbaar onstuitbare verlangen om de machthebbers boven hem te verdringen - maakten het gemakkelijk te begrijpen waarom de streamingreus zo gretig Beau Willimon's greep David Fincher-geproduceerde bewerking van de BBC-serie uit de jaren 90 uit de klauwen van HBO en Showtime. Aspecten van een verhaal over de opkomst van een onwaarschijnlijk individu van louter een lanceerplatform voor de ontwikkelingen van anderen tot de meester van zijn eigen lot en gangmaker voor de toekomst van een natie waren ongetwijfeld aantrekkelijk voor een bedrijf dat ongeveer hetzelfde wilde doen ding. En als je bedenkt hoe het seizoen eindigt, beginnen dergelijke vergelijkingen des te scherpzinniger te worden.

Nu seizoen 2 de tijd heeft gehad om in zijn eigen sappige sappen te marineren, is er een redelijk overtuigend argument dat seizoen 2 een verbetering was ten opzichte van seizoen 1. Hoewel er pluspunten zijn, blijft de serie zijn problemen en tekortkomingen hebben, zoals het beëindigen van verhaallijnen voordat ze een bevredigend einde hebben bereikt, en het introduceren van nieuwe personages zonder hun bestaan ​​volledig te rechtvaardigen, anderen uit de weg te ruimen zonder veel van de rede tentoon te spreiden, en vervolgens bepaalde emotioneel getinte subplots bijna volledig uit te voeren via expositie.

Globaal genomen, Kaartenhuis seizoen 2 was iets van een allegaartje; hier zijn enkele van de dingen die het goed deed, en een paar dingen waarmee het seizoen worstelde:

-

Een werkelijke verandering van tempo

Er waren complete delen van seizoen 1 die op hun eigen manier zeker vermakelijk waren, maar weinig te maken hadden met het algehele plot van het seizoen. Hetzelfde geldt voor delen van seizoen 2, aangezien belangrijke plotpunten pas echt belangrijk werden in de laatste drie (of zo) afleveringen. Maar één ding dat zeker over seizoen 2 kan worden gezegd, is dat het tempo levendiger, energieker en veel meer gericht was op het duwen van het verhaal naar die laatste paar hoofdstukken. Afleveringen zoals de seizoenspremière, 'Hoofdstuk 14,' vloog absoluut voorbij en gaf kijkers een noodzakelijke stimulans om door te gaan met bingewatchen.

Hierin zien we het voordeel van het alles-in-één leveringsmodel van Netflix en Beau Willimon's begrip van hoe dat model de manier waarop hij schrijft beïnvloedt. Als het publiek een week had moeten wachten op 'Hoofdstuk 15' – in plaats van 20 seconden – hadden de gedachten over de première er misschien radicaal anders uitgezien. In plaats daarvan, wetende dat kijkers er gewoon doorheen zouden ploegen, Willimon en de regisseurs (grotendeels geleid door James Foley) volgde zijn voorbeeld en ploegde door afleveringen zoals Frank politieke tegenstanders doet en medeplichtigen. Met het extra voordeel van een paar (oppervlakkig) zwaardere onderwerpen zoals handel met China en een binnenlandse energie crisis, voelde het seizoen over het algemeen vlotter aan dan de vorige run, waardoor het op zijn beurt meer aanvoelde onderhoudend.

-

Frank's onbetwiste klim naar de macht

Seizoen 1 van de serie vestigde Franks onlesbare dorst naar macht, maar er zat nooit veel in manier van onderzoek naar de drijvende kracht achter dat verlangen, en, belangrijker nog, wat macht betekende om hem. Al vroeg was er aanzienlijk bewijs om te suggereren dat zijn lafhartige gebruik van invloed en autoriteit bedoeld was om hem te positioneren in de rol van poppenspeler, een bedrieglijke intrigant die achter de schermen werkt om zijn doelen te bereiken door anderen te manipuleren om zijn bevelen uit te voeren, om de controle van het publiek en vooral de druk op.

Echter, zodra hij een toneelstuk maakte voor het vice-presidentschap, en vervolgens... vermoordde Zoe Barnes, dat is allemaal veranderd. Frank's achterbaksheid en het vermogen om ontdekking te ontwijken hielpen om de relatie tussen hem en Zoe overtuigender te maken; zijn klim naar bekendheid was afhankelijk van haar en de hare was van hem. Bovendien hing de relatie zelf voornamelijk af van de vraag waar ethiek en moraliteit worden ingehaald door ambitie - wat ongeveer even diepgaand is als een gedachte over beide onderwerpen als Kaartenhuis ooit op het scherm gezet.

Het probleem met het vroeg in het seizoen uit de weg ruimen van Zoe was dat het enige potentieel overtuigende conflict met aanzienlijk gemak werd weggenomen. Er was een moment dat het leek alsof Raymond Tusk van Gerald McRaney als een bedreiging werd gepositioneerd, maar de karakter kwam nooit overtuigend over als veel meer dan hinderlijk, zelfs als alles leek te gaan zijn manier. Toen duidelijk werd hoe probleemloos het voor Frank zou zijn om beveiligingscamera's te ontwijken en te gooien een semi-prominent lid van de pers voor een tegemoetkomende trein, seizoen 2 nam nooit de moeite om te kijken rug. En vanaf dat moment werd het duidelijk hoe eenvoudig het zou zijn voor Frank Underwood om te ondermijnen en... verwijder een zittende president.

-

Subplots en ondersteunende personages

Een van de grootste problemen met seizoen 1 was het onvermogen voor het verhaal om alle subplots volledig te rechtvaardigen of de verschillende ondersteunende personages die rondzweven, toe te eigenen. Vroegtijdig, Kaartenhuis halfslachtig duwde Zoe's vriendje Lucas Goodwin (Sebastian Arcelus) in een complot om de moorddadige manieren van Frank aan het licht te brengen, terwijl hij de doorgewinterde verslaggever Janine stuurt Skorsky (Constance Zimmer) die naar de heuvels rent (of, in dit geval, een onderwijsfunctie bij een gemeenschap) middelbare school). Het ging voorspelbaar slecht met Lucas, die uiteindelijk wegrottend in de gevangenis belandt nadat hij computergenie Gavin Orsay (Jimmi Simpson) heeft ontmoet – die met zijn lachwekkende Matrixesque scala aan hackapparatuur, liefde voor beukende technomuziek en zijn cavia Cashew, werd een van (zo niet de meest), hysterisch opgeblazen personages om een ​​semi-prominente rol te spelen dit seizoen.

Er zijn aanwijzingen dat het dumpen van Lucas en Janine kan worden verzilverd met een eindspel met Gavin en de onlangs out-of-pocket Rachel (Rachel Brosnahan). Ze zullen het in ieder geval beter doen dan Peter Russo's voormalige assistent Christina (Kristen Connolly), Gillian Cole (Sandrine Holt), of de knipper-en-je-zal-hem-mediaman van Underwoods, Connor Ellis (Sam Pagina). Christina slaagde erin om een ​​paar afleveringen rond het Witte Huis te blijven hangen totdat haar ontslag als weinig werd aangekondigd meer dan een bijzaak, wat ongeveer evenveel overweging is als de kortstondige discussies van Gillian of Connor waren: geboden.

Positief is echter dat de respectieve uiteinden van barbecuemeester Freddy Hayes (Reg E. Cathey) en fotograaf Adam Galloway voelden zich completer en bevredigender dan de anderen. Beiden eindigden ogenschijnlijk als slachtoffers in Franks oorlog met Tusk, wat erop wijst dat de nabijheid van de Underwoods giftig is, ongeacht de omstandigheden van de relatie. Hoewel de personages een nominale waarde hadden voor de algehele verhaallijn, slaagden hun uiteinden er in ieder geval in om voel me belangrijk in termen van het illustreren van het soort persoonlijke vernietiging veroorzaakt door de macht van Frank grijpen.

-

Een tegenstrijdige toon

Soms zijn toonverschuivingen het soort nuance dat een serie geweldig maakt, maar Kaartenhuis nuanceert niet. De show twijfelt vaak tussen een serieus politiek drama willen zijn en zichzelf overgeven aan het soort slonzige thriller die Joe Eszterhaus misschien heeft geschreven. Het is een conflict dat er soms voor kan zorgen dat bepaalde verhaallijnen een beetje onsamenhangend of totaal niet op elkaar ingespeeld raken. Dit wordt duidelijk gemaakt door de eigenaardige seksuele neigingen van de Chinese zakenman Xander Feng (Terry Chen) en de plotselinge opname van Secret Service-agent Edward Meechum (Nathan Darrow) in de liefde van de Underwoods leven. Er is niets mis met een serie die zich in zo'n gebied graaft - in feite voelt het bijna als een voorwaarde voor zelfverklaarde prestigedrama's die deze dagen - maar zo'n opzettelijke en onontwikkelde provocatie voelde vaak op gespannen voet met het overmoedige Washington-drama dat de show zich zo vaak presenteert als.

Hoewel de toon soms inconsistent was, waren de uitvoeringen over het algemeen coherenter. Van zijn kant lijkt Kevin Spacey volledig aan boord te zijn met de buitensporige versterking van zijn karakter als een verlengstuk van de eigen absurd overdreven uitdrukkingsvorm van de serie - die hij vrolijk uitspeelt wanneer hij de. rechtstreeks aanspreekt publiek. Maar dat ging meestal alleen over in de gevallen waarin Spacey dat kon geniet van het landschap dat hij aan het kauwen was. Te vaak zat Frank in een scène met een ander personage die het zo recht als een spijker speelde, ook al was de scène misschien beter gediend met de acteur die de opzettelijke kunstmatigheid van de uitvoering van Spacey erkent en zijn of haar best doet om te evenaren Dat. Het eindresultaat was een tonale mengelmoes waardoor de serie op gespannen voet stond met zichzelf.

-

De verhaallijn van Claire

Robin Wright's optreden als Claire Underwood is niet alleen: de beste uit de serie, het personage is er verrassend genoeg in geslaagd om het gesluierde hart te worden van Kaartenhuis. Terwijl een deel van haar subplot over een eerdere aanval door Gen. Dalton McGinnis - die vervolgens werd omgezet in een poging om het aanhoudende probleem van seksuele problemen te helpen voorkomen en beter aan te pakken aanval in het leger - werd meestal buiten het scherm afgehandeld, het was tot verbetering van de Claire en Megan (Libby Woodbridge) boog. De dader naar de marge duwen en focussen op Claire's inspanning om substantiële, betekenisvolle verandering teweeg te brengen, terwijl terwijl ze haar incidentele mishandeling van de ongelooflijk fragiele Megan uitbeeldde, gaf het seizoen het meest aangrijpende? momenten.

Gelukkig leken Willimon en de producenten dit feit te erkennen, aangezien Wright laat in het seizoen een rustige scène kreeg waarin Claire moet confronteer de gevolgen die haar politieke bemoeienis heeft gehad met een jonge vrouw die zo ver buiten de politieke sfeer staat dat ze praktisch op een ander zit planeet. Het effect is verwoestend, maar niet alleen voor de benadeelde; Claire voelt het ook, en heel even weet de pijn en angst die onder haar stalen fineer verborgen blijven, er doorheen te kruipen, wat resulteert in een moment zo krachtig als wat dan ook. Kaartenhuis heeft gemaakt.

-

Betekent het verhaal iets?

Er was misschien een groter punt Kaartenhuis probeerde te maken over de staat van de Amerikaanse politiek, en als het was dat de president in wezen een... machteloze entiteit, geketend door lobbyisten en de rijken, dus daar is zeker iets van aanwezig in het seizoen 2. Maar er is echt geen idee dat dit de bedoeling van de serie was, of wat het betekent, behalve het bevestigen van de overtuigingen van veel mensen over de ineffectiviteit en corruptie van degenen in de regering. Te vaak heeft de serie de neiging om te verdwalen in een draaikolk van cynisme waar iedereen die op de een of andere manier bij de politiek betrokken is, wordt gezien als corrupt of, op zijn minst, potentieel corrupt. Dat is een nogal eendimensionale kijk op het Amerikaanse politieke systeem, en hoewel het iets is dat duidelijk is... moedigt binge-kijken aan, het zegt niet per se iets interessants of genuanceerds over de setting van de show of zijn karakters. Voor velen lijkt dat prima, gezien het aantal mensen dat in het eerste weekend alle 13 afleveringen heeft doorlopen.

Met een beetje geluk echter, nu dat Kaartenhuis heeft Frank Underwood de macht gegeven die hij zo resoluut najaagde, seizoen 3 zal zien dat het zich zal ontwikkelen weg van dergelijke eenvoudige en voor de hand liggende machinaties om de meer complexe (en potentieel lonende) facetten van een regering vol pessimisme en corruptie te verkennen.

___________________________________________________

Kaartenhuisseizoen 3 staat voorlopig gepland ergens in 2015 in première gaan op Netflix.

Foto's: Nathaniel Bell/Netflix

GOTG 3: Adam Warlock is verbonden met Rocket Raccoon - theorie uitgelegd

Over de auteur