The Cell: 7 manieren waarop de film eigenlijk een meesterwerk was
Inhoudswaarschuwing: dit artikel bevat verwijzingen naar geweld en moord.
In het tijdperk van de thrillerfilms van de jaren 2000, De cel is een verborgen juweeltje vanwege de extreme visuals van horror, intense verhaallijn en personages. De cel Gecentreerd rond een maatschappelijk werker/psycholoog die gebruik maakt van nieuwe opkomende virtual reality-therapie om diep in de geest van een seriemoordenaar te graven, waar ze zijn laatste slachtoffer proberen te vinden voordat het te laat is.
Hoewel de film lage scores en beoordelingen kreeg, veranderde het zichzelf langzaam als een geweldige sciencefiction psychologische horrorfilm, met Jennifer Lopez in de hoofdrol. Fans van de film raakten niet alleen gecharmeerd van het griezelige gebruik van beelden en kostuums, maar ze waren ook dol op de manier waarop het complexe plotten met elkaar verweven. Er zijn verschillende redenen waarom deze film ondergewaardeerd is.
7 Het gebruik van geestverruimende technologie
Toen de film in 2000 debuteerde, leek het idee van de technologie die in de film werd gebruikt, vergezocht. Met shows als
Catherine Deane (Jennifer Lopez) is een kinderpsycholoog die deelneemt aan een privaat gefinancierde behandeling. Catherine en twee wetenschappers gebruiken een "Neurological Cartography and Synaptic Transfer System"-apparaat, waardoor Catherine in de geest van comateuze patiënten kan komen. Dit geeft haar de mogelijkheid om hun psyche of droomwereld binnen te gaan om hen terug naar de realiteit te lokken.
6 De optredens van de hoofdcast
In de hoofdrol is Jennifer Lopez als Catherine. Catherine is een aardige en vastberaden vrouw die haar patiënten heel graag wil helpen, zelfs als dat betekent dat ze futuristische technologie moet gebruiken. Lopez' optreden was geliefd bij sommige fans omdat ze deze moederachtige persona belichaamde, die de kern van de problemen van haar patiënt wilde vinden. Om nog maar te zwijgen, ze schrok nauwelijks terug van het idee van wat ze moest doen.
Naast Lopez was ook Vincent D'Onofrio, die de seriemoordenaar Carl Rudolph Stargher speelt. Hoewel het publiek en de critici niet blij waren dat de film zich probeerde in te leven in de moordenaar, deden velen dat wel prijs D'Onofrio's optreden.
5 Gotische beelden en decorontwerp
Een ding om enorm over te bewonderen De cel is het ongelooflijke gebruik van gotische beelden en decorontwerp. De esthetiek van de film is goed in overeenstemming met wat er in de jaren 2000 van het genre werd gezien. In het dvd-commentaar van de film beschrijft regisseur Tarsem Singh waarom hij het Namib-Naukluft National Park in Namibië gebruikte voor de openingsscène.
Singh legt uit: "Alles ziet er kunstmatig uit, maar dat is precies hoe het eruit ziet. Het is er gewoon, het is een totaal andere planeet.” Voor sommige van de andere scènes lijkt het alsof Singh zich liet inspireren door enkele van de muziekvideo's die hij ook regisseerde (inclusief R.E.M's "Mijn religie verliezen").
4 Kostuums/make-up
Wat maakte de visuals en het decorontwerp voor De cel zoveel indrukwekkender was de kostuums van de met een Oscar bekroonde Eiko Ishioka. Sprekend over de kostuumontwerper, ook op het dvd-commentaar, zei Singh dat "'subtiele [bestaat niet] in haar vocabulaire." Hij had zeker gelijk, wat betreft de kostuums, die vrij veel leek op het werk dat ze deed Aan Dracula, versterkte alleen maar de droomachtige illusie die Singh wilde creëren in een gotische setting.
Het is niet alleen Ishioka die de eer verdient voor haar werk aan de film, ook de make-upafdeling deed het geweldig. In feite hebben Michèle Burke en Edouard F. Henriques kreeg een Oscar-nominatie voor hun werk aan dit project.
3 Verbazingwekkende cinematografie
Als het op cinematografie aankomt, heeft de film onberispelijk werk geleverd dat de alternatieve realiteit en psyche die kijkers zagen alleen maar versterkte. Naast Singh werkte cameraman Paul Laufer, die erin slaagde het gevoel van griezeligheid en spanning van de film vast te leggen door de camerahoeken en verschillende shots.
Een scène die bijvoorbeeld opvalt, is de slow-motion natte hond. De eerste keer dat Catherine Carl's geest binnendringt, is ze getuige van een zwart dons dat zijn natte vacht schudt naast een bak met bloederig water. Singh legde in het commentaar uit dat er geen geluidseffecten nodig waren om de scène te begeleiden, omdat het beeld zelf was "luid." De close-upfoto's waarin Lopez en D'Onofrio samen te zien waren, lieten de kijkers ook de angst voelen en draad.
2 Artistieke parallellen
Er zijn veel artistieke parallellen die door de hele film heen te vinden zijn. In één scène kon het publiek de parallelle kunstenaar Damien Hirst van Singh zien toen hij het grafische statement-stuk repliceerde, 'Moeder en Kind (Verdeeld)' - met de regisseurmet een paard in plaats van een koe als onderwerp.
Dit is ook niet de enige artiest waarop Singh zinspeelt. In een andere scène koos de regisseur ervoor om te verwijzen naar Odd Nerdrum's 'Ochtendgloren' schilderij, dat hij naar verluidt zag toen hij was op bezoek bij het huis van David Bowie. Door te verwijzen naar de stukken van de film, slaagde Singh erin de surrealistische horrortoon vast te houden waar hij voor ging.
1 Drie percelen met elkaar verweven
Bij het analyseren van de film prezen sommige fans hem om zijn naadloze verwevenheid van drie plots. Het eerste verhaal gaat over Catherine en haar werk als psycholoog, waar ze een jonge patiënt probeert te helpen terwijl ze in coma is. Het tweede verhaal gaat over haar reis in Carls geest, waar ze probeert er zelf niet aan te bezwijken.
Terwijl dit allemaal gebeurt, ziet het publiek een derde verhaal plaatsvinden, waarin de FBI en een agent Carl's laatste slachtoffer proberen te vinden. Hoewel er gemengde recensies over de film waren, kreeg hij wel de aandacht van de beruchte filmcriticus Roger Ebert, die verklaarde hoe hij geloofde? Singh was een "visuele virtuoos die moeiteloos zijn verhaallijnen jongleert."
VolgendeHerschikking van Halloween (1978) als het vandaag was gemaakt
Over de auteur