Pet Sematary Interview: Regisseurs Kevin Kölsch & Dennis Widmyer

In 2014 debuteerden regisseurs Kevin Kölsch en Dennis Widmyer met hun film, Stralende ogen bij SXSW. Het was de kracht van die film (en de verkenning van een hoofdpersonage die in de duisternis afdaalde) die hen ertoe bracht een optreden van een Stephen King-klassieker aan te passen, Huisdier Sematary.

Nu, terug bij SXSW, Huisdier Sematary debuteerde als de slotfilm. Omdat het de verjaardag van Kevin Kolsch van mederegisseur was, zong het hele publiek "Happy Birthday" voor hem om het te vieren. De volgende dag interviewden we de filmmakers.

Allereerst Kevin gefeliciteerd met je verjaardag! Dat was heel...

Kevin Kolsch: Oh ja!

Het is een geweldig feest om SXSW dit voor je te laten doen.

Kevin Kolsch: Dat is het! Het is!

Dennis Widmyer: Hij wist niet dat we dat gingen doen!

Kevin Solsch: Oh, we hebben dit hele feest gegeven voor mijn verjaardag.

Ja, een heel evenement van negen dagen! Dat is geweldig!

Dennis Widmyer: Het was een bijzaak!

Ook gefeliciteerd met het afronden van de geluidsontwerpen, wat, twee dagen geleden?

Dennis Widmyer: Ja, dat kwam eigenlijk vrij vaak voor, dat je met filmmakers praat. Je gaat altijd op het laatste moment. In onze vorige film, Starry Eyes, rende je voor middernacht naar FedEx om de DCP binnen enkele minuten voor de deadline te krijgen. Gewoon films maken man. Je gaat tot je niet meer kunt.

Geluidsontwerp was trouwens geweldig, en ik ben zeker meer dan eens in paniek geraakt.

Dennis Widmyer: Dus het was de tijd waard?

Zeker de tijd waard! Absoluut. Ok, deze film, het is Pet Sematary, het wordt beschouwd als een van de DE Stephen King-boeken en het is duidelijk gedaan voorheen, wat was volgens jullie jullie aanpak waardoor het voelde alsof het JOUW aanpak was waar je vertrouwen in had? aan het doen?

Dennis Widmyer: Ik bedoel, het was echt zo, we zijn grote fans van dit boek. We lazen dit boek toen we opgroeiden, dus het was echt een beetje eng. Een angstaanjagend vooruitzicht om het boek aan te nemen dat zelfs Stephen King heeft getekend. Maar uiteindelijk is het een boek over verdriet. Het is een boek over de acceptatie van de dood. En kunnen praten over de dood. Iedereen ervaart op de een of andere manier de dood in zijn leven of gaat dat doen. Het is een zeer taboe-kwestie. Dus zo hebben we het benaderd. We benaderden het als een echt drama. Over mensen die met dit onderwerp te maken hebben, maar je vertelt het tegelijkertijd door de lens van horror en genre.

Dus je mag al die leuke dingen doen die genrefilms kunnen doen, maar uiteindelijk moet je je echt herinneren wat de kern van dit verhaal is. Dat was een uitdaging, maar het was ook wat ons het meest enthousiast maakte, namelijk het maken van een psychologische, diepe, emotionele horrorfilm. Dat is het soort dingen waar we voor leven.

Nu lees ik over de redenen waarom de overstap van Gage naar Elle is gemaakt, maar ik denk... waar ik nieuwsgierig naar ben? elk concept waar jullie WEL bij het originele concept bleven, waar het zou zijn dat Gage zou overlijden of het deed? altijd…?

Kevin Solsch: Sinds we aan het project werken, is het altijd Ellie geweest. Paramount heeft deze eigenschap al heel lang, ik kan niet zeggen of er andere versies waren, maar het is altijd zo geweest.

Dennis Widmyer: Ik denk dat het al een tijdje zo is en we steunen de verandering. Het is geweldig gedaan... Gage is super eng in de eerste (1989-versie). Als je naar de roman kijkt, is Ellie degene die de vragen over de dood stelt en dus was het logisch voor ons. Zeg, als we iets anders gaan doen, laten we dat dan wat meer onderzoeken en laten we daar in de tweede helft van de film op terugkomen en het corrumperen. Laat haar nu dezelfde vragen stellen en de cirkel rond maken.

En dit vond ik echt geweldig aan hoe je ging en de dood deed. Want als de scène zich voordoet waar Gage bij de snelweg is, zit ik daar en ga... Oh ik weet wat jullie doen. Want het ziet er heel erg uit hoe, als je een fan bent van het boek of de film (1989), dat precies lijkt op het moment waarop het had moeten gebeuren. In plaats daarvan komt het over als een alternatieve realiteit.

Dennis Widmyer: Ik weet het.

Was dat een beetje de bedoeling?

Kevin Solsch: Ja, dat was de bedoeling, ik bedoel, ik weet nu met de posters en alles dat het een beetje uit is dat het Elle is, maar ik bedoel, er staan ​​veel dingen in. Zelfs als ze met Elle praten over wat er gebeurt nadat we zijn overleden, wat er gebeurt als haar huisdier sterft. Ze vertellen haar, oh maak je geen zorgen, we zullen nog lang in de buurt zijn... ik, jij en mama. En toen zei ze, EN GAGE? En dat moet een beetje zijn

Dennis Widmyer: Wink Wink.

Kevin Solsch:...voor het publiek. En dan zie je hem rennen en je denkt dat dit is wat er gaat gebeuren. Het moest zijn als, dit is het moment, we kennen allemaal het moment, het is Gage en zoals je weet...

Dennis Widmyer: Maar ik denk dat het moment nog steeds zo overtuigend was dat ik denk dat mensen, ik kan niet voor jezelf spreken, maar ik denk dat mensen het volhouden 's nachts de film kijken, zelfs de trailer zien en de poster zien, tot het laatste moment gingen, wacht even, heb ik dit begrepen mis? Gaan ze Gage vermoorden? Wat gaat er gebeuren? Tot het laatste moment is het een goocheltruc en op het laatste moment draai je een kaart om. Ik denk nog steeds dat mensen daar hopelijk van geschrokken waren. En ik denk dat er een hele toekomst zal zijn van mensen die deze film op andere manieren zullen ontdekken, zonder een trailer gezien of de poster gezien, en het vangen op tv of VOD en tot het laatste moment zullen denken dat het Gage. Dus ik denk dat er nog steeds veel kracht in die scène zit.

Meer: Lorenzo di Bonaventura Interview voor Pet Sematary