1922: Grootste verschillen tussen het boek van Stephen King en de film
Gebaseerd op de eerste van vier novellen die zijn opgenomen in Stephen King's Volledig donker, geen sterren, 1922 is een zuidelijke gotische hervertelling van Edgar Allen Poe's Het veelzeggende hart. Met een onbetrouwbare verteller en een groot deel van de vraag of wat er gebeurt echt of bovennatuurlijk is, het verhaal van 1922 is een langzaam verhaal over familiale strijd en de duisternis die in de mens bestaat.
Zak Hilditch, ook bekend om Ratelslang (2019), nam het verhaal van Stephen King en bewerkte het tot een Netflix-film, duidelijk gemaakt als een liefdeswerk. Thomas-Jane (De mist) sterren als hoofdpersoon, Wilfred James, een boer uit Nebraska die samenzweert om zijn vrouw te vermoorden in een poging haar ervan te weerhouden de boerderij te verkopen. Het verhaal volgt Wilf en zijn zoon Henry terwijl ze proberen weg te komen met moord en leven met de gevolgen van wat ze hebben gedaan.
Terwijl de Netflix-film redelijk trouw is aan het originele werk van King, zijn er enkele veranderingen tussen de twee verhalen. Hilditch haalt verschillende regels letterlijk uit het boek, wat een leuk knipoogje geeft naar de lezers, maar hij kiest er ook voor om het plot wat te verdraaien en de volgorde van de scènes aan te passen. De meest opvallende verandering is echter dat Hilditch ervoor koos om een nieuw einde voor het verhaal te schrijven.
Grootste verschillen tussen het boek en de film
Het eerste grote verschil dat het publiek opmerkt tussen de novelle en de film van 1922 is dat deze film echt beweegt. Het boek is een langzaam brandend verhaal dat begint met veel aanloop naar de hoofdactie en een lange decrescendo na de moord op Arlette. De film bereikt de dood van Arlette heel snel, met heel weinig aanlooptijd. Dit is logisch in termen van het maken van een 100 minuten film, maar het neemt wel veel weg van de karakteropbouw die het boek de lezer geeft. Het maakt het voor het publiek moeilijker om zich te identificeren met Wilf en Henry en om Arlette te haten. Idealiter, wanneer Wilf en Henry Arlette vermoorden, zou het publiek haar ook dood willen hebben, maar er is niet genoeg in de film om dat gevoel over te brengen.
De volgende verandering is klein. Om de film beter te laten bewegen in een visueel medium, Hilditch neemt verschillende regels uit de hele novelle en gebruikt ze in het begin om de langere aanlooptijd van het boek te vervangen. Dit leidt tot een licht gevoel van verwarring bij lezers die de film voor het eerst bekijken en die de tijdlijn misschien iets opmerken. Dat gezegd hebbende, citaten uit directe lijnen werpen een bot op voor lezers die ervan genieten om ze op te pakken kleine klompjes, en zorg er ook voor dat de film een soortgelijke toon draagt als het boek.
Hilditch maakt ook een paar kleine aanpassingen aan het verhaal, gewoon om betere foto's maken. Het beste voorbeeld hiervan is wanneer hij Wilf's rattenbeet-hallucinatie van de dode Arlette zodanig aanpast dat hij van een trap valt. Terwijl een lager niveau van het huis nooit in het boek wordt genoemd en Wilf nooit van een trap valt, is het visuele van de dode Arlette en haar leger ratten die de trap afdalen richting Wilf zorgen voor een veel dynamischer tafereel.
Hij brengt ook andere kleine veranderingen aan, zoals het verwijderen van de palen die bedoeld zijn om de oude put te omringen, om te voorkomen dat de koeien erin vallen, en bepaalde dingen niet aan het publiek uit te leggen, zoals het feit dat het een oude put is, niet de bron van het belangrijkste drinken van het gezin water. Hoewel deze details waarschijnlijk niet zo belangrijk zijn voor het hoofdverhaal, is het publiek dat gewend is om eruit te pikken plot gaten zal deze details opmerken en vragen stellen die alleen kunnen worden beantwoord door naar de novelle te reiken.
Eindelijk, de grootste verandering die Hilditch maakt in zijn verfilming van 1922 herschrijft het einde van het verhaal. Terwijl het einde in King's novelle vaag begint en veel aan interpretatie overlaat, eindigt het overtuigend en brutaal. Hilditch besluit echter om het einde wat meer in de lucht te laten hangen en iets meer naar het bovennatuurlijke te neigen dan King's verhaal. Hilditch's kijk benadrukt het spookverhaal-aspect, terwijl King zich veel meer richt op de mentale manifestatie van schuld en de impact ervan op de psyche.
Het werk van Stephen King is aangepast voor film vaak, sommige geweldig en sommige verschrikkelijk, maar 1922 is een solide film die grotendeels trouw blijft aan het boek. 1922 houdt zich goed aan het bronmateriaal en produceert een film die het publiek hetzelfde gevoel van het boek geeft, zonder al te veel van het geschreven verhaal weg te nemen.
Aanval op Titan Final Season Part 2 Trailer: Wie zal overleven?
Over de auteur