Wolfwalkers Review: een betoverend Iers volksverhaal dat grenst aan het sublieme

Er zijn maar weinig films die een speciaal soort charme weten uit te stralen, versterkt door gedurfde verhalen en visuele poëzie, verweven tot een garen van betoverende schoonheid. Geanimeerde verhalen met een eenvoudig, maar diepgaand uitgangspunt lijken het beste te werken, net als Studio Ghibli's oeuvre van klassiekers, zoals Spirited Away of Prinses Mononoke, die coming-of-age-tropen verstrengelen met cultureel relevante zorgen. Cartoon Saloon, een Ierse animatiestudio, vooral bekend om Het geheim van Kells en Lied van de zee, is naar voren gekomen met hun nieuwste creatie, Wolfwalkers, een verbluffende, opzwepende volksanimatie die ingaat op de aangeboren banden van de mens met de natuur. Thematisch rijk en visueel aantrekkelijk, Wolfwalkers is een betoverend avontuur in het hart van de natuur, ondersteund door een klassiek, robuust verhaal dat je hart raakt.

Gesitueerd in Kilkenny, Ierland, tijdens Oliver Cromwells verovering van het land, Wolfwalkers richt zich op een door Engeland bezette stad, waarvan de bevolking de taak heeft wolven in het omringende bos uit te roeien om ontbossing en landbouw mogelijk te maken. Deze onderneming wordt geleid door een wolvenjager genaamd Bill Goodfellowe (Sean Bean), die door Cromwell (Simon McBurney) is aangesteld om de daad uit te voeren. De geruchten over de aanwezigheid van Wolfwalkers - half mens, half wolf wezens met het vermogen om het peloton te leiden en te genezen met magie - compliceert de zaken, gekoppeld aan op aandringen van Goodfellowe's dochter, Robyn (Honor Kneafsey), om zelf op jacht te gaan, terwijl ze ernaar verlangt om zich bij haar vader te voegen om de eenzaamheid in een buitenaards wezen te vermijden stad.

In strijd met wat er van haar wordt verwacht, waagt Robyn zich alleen het bos in, wat, in tegenstelling tot het geometrische ontwerp en onstuimige sfeer, worden weergegeven in zachte, levendige, wervelende tinten, samen geëtst om het gevoel te creëren van een verleidelijke oer toevluchtsoord. Bovenal wil Robyn vrij zijn, met de wolven meelopen, ongetemd, ongebonden, een gevoel dat versterkt wordt als ze ontmoet Mebh (Eva Whittaker), een wild, ongeremd meisje dat in het bos woont, en dat ook een Wolfwalker. Mebh's aanwezigheid veroorzaakt een worsteling in Robyns hart, die in de eerste plaats de eeuwenoude worsteling is tussen natuur en beschaving, waarbij de laatstgenoemde heeft historisch inbreuk gemaakt op de heilige ruimten van de eerstgenoemde en is nog steeds een voortdurend probleem dat zorgvuldige actie rechtvaardigt en zelfreflectie.

Wat volgt is een betoverend uitstapje in het wild, zoals geïllustreerd in de vriendschap van Robyn en Mebh, die een hartverscheurend om naar te kijken, want het doet pijn aan het verleden, dat verwant is aan een lang verloren, nostalgisch getint jeugdherinnering. De grootste kracht van Wolfwalkers ligt in de ongegeneerde viering van de geest van het heidendom, en een verhaal dat diep geworteld is in de Keltische traditie en folklore, dat ondanks zijn middeleeuwse wortels tijdloos en eigentijds aanvoelt. De inzet wordt verhoogd wanneer Mebh's moeder, Moll (Maria Doyle Kennedy) vermist wordt in haar wolvenvorm, een post waarin de meisjes beloven haar te vinden, te midden van de dreigende dreiging van steeds vijandiger stedelingen die elke laatste wolf willen zien gedood, en de plicht van Robyns vader om dit te volbrengen taak.

Deze verhalende conflicten worden op een betoverende manier gevisualiseerd, vooral met de weergave van 'wolvenvisie' en het samensmelten van wolvengeesten badend in verbluffende, gouden luminescentie. Wolfwalkers maakt ook gebruik van gesplitste gesplitste schermen om het brede scala aan dramatische gebeurtenissen die tegelijkertijd plaatsvinden weer te geven binnen het verhaal, een effectieve keuze die dient om het contrast tussen het bos en de stad. Visuele poëzie terzijde, Wolfwalkers behandelt magie met respect, zonder toevlucht te nemen tot afgezaagde clichés rond macht, wat goed werkt met de resolutie en verfrissend is om te zien. Het is ook interessant om op te merken dat Mebh en Robyn, die in wezen kinderen zijn, een volwassen emotionele intelligentie vertonen in tegenstelling tot de zinloze tirannie die wordt opgelegd op de natuur door mensen als Cromwell, die een stand-in is voor de koloniale zoektocht naar het temmen van landen die niet aan de kolonisator toebehoren, die in de geest ontembaar.

In essentie, Wolfwalkers is een filmische ervaring die uniek is, waardoor het een must-see is voor diegenen die genieten van prachtig gemaakte geanimeerde verhalen vol moed en hart. Wolfwalkers is op meer dan één manier empowerment, aangezien de film de Ierse geschiedenis vanuit een revisionistisch perspectief aanpakt, terwijl het transformeert in een klaroengeschal voor het behoud van het milieu. Het is prachtig om getuige te zijn van de verwevenheid van zielen, zowel mens als dier, en de symbiotische heiligheid die uit deze twee voortkomt. Zoals alle grote kunst, Wolfwalkers heeft het vermogen om iedereen te betoveren en biedt een synesthetische ervaring die grenst aan het sublieme.

Wolfwalkers wordt naar verwachting op 13 november in de bioscoop uitgebracht door GKIDS in de VS/Canada, en zal op 11 december beschikbaar zijn op Apple TV+. Het is 103 minuten lang en beoordeelde PG voor reeksen van geweld, gevaar / enge beelden, samen met enkele thematische elementen.

Laat ons weten wat je van de film vond in de comments!

Onze beoordeling:

4,5 van de 5 (must-see)

Kevin Smith bevestigt dat Clerks 3 in 2022 zal verschijnen

Over de auteur