10 beste horrorfilms uit de jaren 60

In de jaren zestig ging horror naast het publiek zitten. Het ging niet meer over het ding onder het bed en ging over de persoon naast je. Films zoals The Innocents, The Last Man On Earth, Village of the Damned, The Sadist, Village of the Damned, Hour of the Wolf, Black Sunday, Carnival of Souls, Blood Feast, The Whip & The Body en Frankenstein moet worden vernietigd (die elk een plaats op deze lijst verdienden) verscheurden onze ideeën over het gedrag van kwaad op het scherm.

Het loerde nu overal, verstopt in het volle zicht. Het leek op onze vrienden en buren. Zijn gedachten raakten meer in de war en zijn krachten werden moeilijker om rekening mee te houden. De jaren zestig zijn waarschijnlijk de meest vruchtbare creatieve periode in de hele filmgeschiedenis; grenzen werden verbroken en nieuwe talen werden ontdekt.

Hier zijn enkele van de films die hebben geprofiteerd van een wereldwijd onderzoek naar de psychologische en fysieke gevaren van het mens-zijn, de 10 beste horrorfilms uit de jaren 60.

10 Psycho (1960)

psychoheeft Amerika niet alleen blootgesteld aan het potentieel van de horrorfilm om een ​​zelfgenoegzaam publiek op de juiste manier af te zetten, het veranderde de manier waarop Amerikanen zich verhouden tot geestesziekten in de popcultuur. Norman Bates en zijn moeder waren de meest aangrijpende voorbeelden van sociale onrust in de Amerikaanse cinema, en nu is alleen de naam "Norman Bates" een afkorting voor een man met een duister geheim. Terwijl Hitch's eerdere werk, zoals Achterruit, De verkeerde man, of Sabotage, opende de verontrustende mogelijkheid dat de oppervlakten van de wereld leugens zijn die wachten om te worden onthuld, psycho herdefinieerde hoe een film zijn verhaal kon vertellen en opende de mogelijkheden van horrorfilms voor toekomstige generaties.

Marion Crane (Janet Leigh) steelt veel geld en gaat op de vlucht en stopt om uit te rusten in het Bates Motel. Ze checkt nooit uit. Hitchcock wilde dat een bioscoopkaartje een garantie zou zijn dat iemands concept van de werkelijkheid op de meest opwindende manier wordt veranderd. Het is niet alleen de beroemde douchescène (schokkend in 1960) of de beruchte wending van de film die gaf psycho zijn reputatie, het is ook de manier waarop horrorverhalen in film kunnen worden verteld. Zijn films daagden het zien uit, het begrijpen wat beelden en geluiden ons vertellen. Na psycho hij zou experimenteler worden omdat hij alles had gedaan wat hij kon met een rechttoe rechtaan verhaal - hij had verwachtingen ondermijnd totdat een traditionele beloning niet langer voldoende zou zijn. psycho doodde Amerika's gevoel van veiligheid in entertainment.

9 Peeping Tom (1960)

Het klassieke verhaal van Michael Powell over voyeurisme en moord was de patiënt nul van slasher-films. Powell, ooit een van de voorhoede van de Britse cinema, maakte de film terwijl hij op de vlucht was voor de nationale filmindustrie en bracht het uit onder sombere berichten. Het is niet moeilijk in te zien waarom het publiek zo'n film zou afwijzen: het raakt de onzuivere drijfveren van iedereen die erbij ging zitten kijken. Film is nodig voor wat het is - een manier om levens en sterfgevallen te ervaren waar we geen inspraak in hebben. Het maakt ons God terwijl het ons 90 minuten in de veilige baarmoeder van een donker theater plaatst.

gluurder heeft zijn reputatie behouden sinds de controversiële opening, maar de nee-zeggers begrepen iets van het briljant afwijkende werk. Films kijken, vooral seksueel geladen horrorfilms zoals gluurder waarin de camera zelf fungeert als een fallisch moordwapen, is een fundamenteel onnatuurlijke manier om je tijd door te brengen. Powell, die ons hele fantasiewerelden gaf voor zijn publiek in films als De verhalen van Hoffmann, een kwestie van leven en dood, Zwarte narcis en De rode schoenen, wist dat films een werktuig van de duivel waren - en hij nodigde iedereen met open armen uit tot zoete verdoemenis.

8 Ogen zonder gezicht (1960)

Chirurgische horror, body-horror, identiteitscrisis-horror - ze beginnen allemaal serieus met deze angstaanjagende film van Georges Franju. Een rijke ader van filosofisch, psychoseksueel schrijven en groteske wetenschappelijke bloedvergieten aangrijpen in films als Moorden in de dierentuin en Martelschip, Ogen zonder een gezicht creëerde een geheel nieuwe identiteit voor gallische horror waarnaar nog steeds wordt verwezen (zeer geprezen Oostenrijkse shocker Welterusten mama is slechts de laatste om het lippendienst te bewijzen).

Het verontrustende meesterwerk van Franju gaat over een vrouw (Edith Scob) die haar mooie uiterlijk heeft verloren bij een auto-ongeluk. Haar vader (Pierre Brasseur), een chirurg, probeert ze met alle mogelijke middelen terug te krijgen. Namelijk door lokale meisjes te ontvoeren en hun gezichten te stelen om op het arme meisje te naaien, dat zich ondertussen achter een masker verschuilt. Schuld is hier het onderwerp en de versterving van het vlees wordt een bevrijding voor schuldgevoelens. Personages krabben aan jeuk die nooit tevreden zal zijn, waardoor de geïnfecteerde gezichten bloederig en geïnfecteerd blijven.

David Cronenberg, Brian Yuzna, Stuart Gordon, Leos Carax, Nacho Vigalondo, Billy Idol en Jesus Franco zijn slechts enkele van de discipelen van de film, en er is altijd ruimte voor nog een.

7 De achtervolging (1963)

Een prachtig ouderwets spookverhaal, De jacht weet precies wat te doen met zijn royale studiobudget. Praktische effecten vermengen zich met een sfeer van gesuggereerde kwaadaardigheid (regisseur Robert Wise studeerde onder Val Lewton, de onbetwiste meester van de filmische ambiance) en dit alles culmineert in een spiraalvormige afdaling naar krankzinnigheid.

Er zijn vier vrije geesten in het midden van de film die overeenkomen om wat tijd door te brengen in een zogenaamd spookhuis om de effecten van een slechte omgeving op menselijk gedrag te bestuderen en vice versa. Het wonderbaarlijke aan de film is dat hij zich niet op de een of andere manier zal toeleggen op het verklaren van de fenomenen die zijn personages beïnvloeden. Worden ze verbeeld door een van hen, de doe-eyed Eleanor (Julie Harris), of trekt ze ze het huis uit? Het grijze gebied waarin de film zijn bezoekers plaatst, is veel angstaanjagender dan de concrete antwoorden die het had kunnen geven.

Wise maakt duidelijk dat zijn interesse uitgaat naar de menselijke geest en de manieren waarop deze kan worden meegesleept als hij eenmaal vastzit aan een idee: romantiek, eigendom, bovennatuurlijke krachten. Wise brengt ons tot deze ontdekking met een paar adembenemende sequenties (een scène met een plooibare deur is nog steeds een van de meest angstaanjagende dingen in de hele film).

6 De vogels (1963)

Na te hebben geëxperimenteerd met hoe de structuur van een horrorfilm zijn publiek kan beïnvloeden met psycho, Hitchcock besloot het horrorgenre te ondermijnen door alle vreemde elementen in te houden. De vogelsbevat geen muziek, geen analyse, geen uitleg van de gebeurtenissen of de personages, het is gewoon een snelle duik in stormachtig water.

Melanie Daniels (Tippi Hedren) wil een grap uithalen van charmante mama's jongen Mitch Brenner (Rod Taylor) door twee tortelduifjes van San Francisco naar het huis van zijn moeder in de kustplaats Bodega. te brengen Baai. Naast haar amoraliteit in de grote stad, brengt ze blijkbaar ook een buitenissige natuurlijke perversie met zich mee. Vogels beginnen de mensen van Bodega Bay links en rechts aan te vallen en te doden. Zijn leegte - geen reden gegeven voor de dreiging van de volière, geen speciale nadruk op hun aankomst - stelt kijkers in staat om de betekenis zelf in te vullen. De vogels zal nooit zijn macht om te bedriegen verliezen en blijft al die jaren later een buitengewoon betoverende, verontrustende ervaring.

5 Onibaba (1964)

Er zijn tientallen overtreffende trap Japanse horrorfilms in de jaren 60 (Kwaidan, Jigoku, Kuroneko) die comfortabel op deze lijst zou kunnen staan, maar er is iets opvallend primairs aan de jaren 1964 Onibabadat maakt het essentieel.

In het 14e-eeuwse Japan verdienen twee vrouwen (Nobuko Otowa en Jitsuko Yoshimura) de kost door deserterende soldaten te doden en hun wapens en wapenrusting terwijl ze wachten tot hun kostwinner - een zoon voor de ene vrouw en een minnaar voor de andere - terugkeert van de oorlog. In plaats daarvan krijgen ze zijn nietsnut Hachi (Kei Satō). Wanneer de jongere vrouw besluit te stoppen met wachten op haar voornemen om terug te komen en het opneemt met Hachi, wordt de oudere vrouw jaloers. De komst van een deserteur met een angstaanjagend masker geeft haar een akelig idee over hoe ze rekeningen moet vereffenen met de sluwe oplichters.

Onibaba is een schoolvoorbeeld van minder is meer. Het openingshalfuur is gewijd aan het plaatsen van de personages in een zee van wild riet rondom hun huizen. Er is een sereniteit, hoe vluchtig en oneerlijk ook, in de velden die hen omringen. De rust wordt dus gemakkelijk en krachtig doorbroken door de minste inbreuk, waardoor eenvoudige dingen echt angstaanjagend worden. Regisseur Kaneto Shindô was een van de grote figuren van de Japanse New Wave en hij begreep dynamiek beter dan bijna al zijn leeftijdsgenoten. Het is een stilte die beangstigt en dwingt, geen lawaai. Stilte schept verwachtingen die, wanneer ze worden verbroken, de rillingen over de rug doen lopen van een kijker die geconditioneerd is om bepaalde dingen van een verhaal te verwachten. Onibaba prikkelt de zenuwen en smult van onze zeer menselijke driften en sympathieën.

4 Afstoting (1965)

Hoewel het uitstekend gerealiseerd en behoorlijk spookachtig Rozemarijn baby is de horrorfilm waar Roman Polanski het meest om herinnerd wordt, zijn vroegste genrefilm is eigenlijk zijn definitieve uitspraak over de kwellingen van het menselijk bestaan. Afstotingvindt een maagdelijke Carol (Catherine Deneuve) achtergelaten om te ontrafelen in een krap appartement in een vreemde stad. Een Franse vrouw die een flat deelt met haar zus in Londen, alles aan haar muisachtige gedrag suggereert dat ze te kwetsbaar is voor haar eigen bestwil.

Als haar zus haar een paar dagen alleen laat, gaat Carols geestelijke gezondheid alarmerend snel achteruit. Fantoomarmen breken door de muren om haar op te vangen, vreemde mannen liggen op de loer om haar aan te vallen, en elk nieuw menselijk gezicht kondigt een gevaarlijke ontmoeting aan die staat te gebeuren. Rozemarijn baby vangt de terreur van het moederschap; Afstoting zoomt een beetje uit om de angstaanjagende zaak van het vrouw-zijn in een mannelijke wereld bloot te leggen en brengt alle verschrikkingen van de buitenwereld naar de veronderstelde veiligheid van het huis.

3 Nacht van de levende doden (1968)

In Nacht van de levende doden, Seizoen van de Heks, Martin en Dageraad van de Doden, regisseur George A. Romero gaf Amerikaanse horrorfilms een sociaal geweten dat nooit verloren gaat - en in de tussentijd creëerde hij de moderne zombie. Deze films waren Rorschach-tests. Natuurlijk, Romero beweert dat het gemak was dat hem ertoe bracht de zwarte acteur Duane Jones als hoofdrolspeler in zijn film te casten (wat misschien waar is - hij is duidelijk de beste acteur in de cast), maar dat toeval gaf de film een ​​blijvende gevolg. Jones heeft de taak om niet alleen de vleesetende ondoden te ontwijken, maar ook de lokale geweerzwaaiende jukken die zijn potentiële redders zijn.

Romero was een filmmaker uit de arbeidersklasse - een gewone man wiens interesse was in andere gewone jongens - en hij bracht problemen met de arbeidersklasse op de voorgrond door middel van horror. Zijn zombies zijn het razende vooroordeel van Amerika's onverdraagzame meerderheid en ze scheiden het sociale geweten van degenen die slechts wachtende zombies zijn. Zijn latere werk zou meer openlijk politiek worden, maar er is een rauwe, furieuze onderstroom die de volkomen sombere Nacht van de levende doden vitaal en beangstigend, ongeacht wanneer je ernaar kijkt.

2 Witchfinder-generaal (1968)

Vincent Price was de heer emcee van horror. Hij nodigde je uit om te gaan zitten, je jas uit te doen en de films de rest van je kleren te laten afschrikken. Zijn honingzoete klankkleur was onmiskenbaar en zijn elegantie was onmogelijk te verbergen, hoe dik en indrukwekkend de make-up ook was. Hij kon een verhaal over ratten die vastzaten in een muur als het liefste op aarde laten klinken. Het is dus het meest indrukwekkend dat regisseur Michael Reeves een echt sinistere uitvoering vond onder die elegantie en gemakkelijke gratie.

In de laatste film van Reeves speelt Price Matthew Hopkins, de Witchfinder General, the Conquerer Worm (zoals de film in het buitenland werd genoemd), een man die werd gestuurd om Engeland te zuiveren van het ontluikende heksenprobleem. Een door God verleende autoriteit houdt hem overeind terwijl hij zich vrolijk stort in zijn verachtelijke taak. Zijn zekerheid en zachtmoedigheid veranderen in een weerzinwekkend absolutisme, en zijn zoektocht om Engeland voor eens en voor altijd te zuiveren is even aangrijpend als weerzinwekkend.

Reeves stierf tragisch jong na voltooiing Witchfinder generaal, maar hij liet ons drie grote werken na om hem te herinneren - aangenaam grotesk Het beest, luchtig, psychedelisch schuim de tovenaars, en de niet aflatende Witchfinder generaal, het grootste argument voor empathie en rationaliteit die horrorfilms ooit zullen moeten maken.

1 La residencia (1969)

Guillermo Del Toro en Alejandro Amenábar hebben beide vrij grote pagina's uit dit elegante Spaanse aanbod genomen. Een nieuw meisje (de fabelachtige Cristina Galbó) gaat een meisjeskostschool binnen onder de hoede van een no-nonsense matrone (Lilli Palmer) en ontdekt onmiddellijk iets snode dat zich op het terrein verstopt.

Soms genoemd Het huis dat schreeuwde of School afmaken, La residencia is een van de vroegste en beste voorbeelden van horrorfilms over het complexe ecosysteem van een van binnenuit geïnfecteerde studentenorganisatie. Regisseur Narciso Ibáñez Serrador krijgt elk detail van de krakende old school precies goed. De plek zou al griezelig genoeg zijn zonder een nachtelijk bezoek van een moordenaar, dankzij het expressieve, nauwgezette productieontwerp, Serradors geweldige regie en Lilli Palmers agressieve hoofd van de school, die allemaal dienen om een ​​sfeer van angst en ongemakkelijke lust. Dit is de ultieme horrorfilm op de middelbare school en hij is rijp voor herontdekking.

-

Wat zijn je favoriete angstfilms uit de jaren 60? Waar geef jij je nachtmerries graag aan over? Is zwart-wit enger dan kleur? En stem daarna af wanneer we het opnemen tegen de kettingzaagmoordenaars, buitenaardse monsters en Canadese body-horror in de 10 beste horrorfilms van de jaren 70!

VolgendeFar Cry 6: De 7 schattigste dierenvrienden, gerangschikt