Green Book is een slechte Oscar-film
De biografische komedie van Peter Farrelly Groen Boek is in voor vijf Oscars, maar blijft een van de meest controversiële films van het prijzenseizoen. De komende 2019 Academy Awards beschikt over een allegaartje van genomineerden. Er zijn enkele positieve punten: Marvel brak het superheldenplafond en zag Zwarte Panter een genomineerde voor Beste Film worden; de legendarische Spike Lee heeft eindelijk zijn eerste nominatie voor Beste Regisseur binnengesleept voor ZwartKkKlansman, en Alfonso Cuaron's Rome blijft de koploper ondanks zijn Netflix-status. Maar dan is er de Bohemian Rhapsody probleem, en wederom de afwezigheid van vrouwelijke regisseurs. In het hart van deze orkaan is een kleine film genaamd Groen Boek.
Voordat Groen Boek première op TIFF, hadden critici er geen hoge verwachtingen van. Het was tenslotte de eerste "serieuze" film van Farrelly, de man die maakte Stom en dommer en Er is iets met Mary, en volgde een waargebeurd verhaal - een blanke chauffeur die een legendarische zwarte jazzpianist begeleidde tijdens een tournee door het Amerikaanse zuiden - dat onmiddellijk aanleiding gaf tot vergelijkingen met
Verwant: Genomineerden voor Oscars 2019 voor Beste Film, Gerangschikt Van Slechtste Naar Beste
Groen Boek heeft een behoorlijke hoeveelheid geld verdiend - $ 61,4 miljoen van een budget van $ 23 miljoen - en heeft een behoorlijk aantal kritische fans. Het komt lang niet in de buurt van de meest kritisch bekritiseerde film van 2018, of zelfs de slechtst beoordeelde genomineerde voor Beste Film (een eer die valt op Bohemian Rhapsody). Toch zou het dwaas zijn om deze film en de gesprekken eromheen alleen te begrijpen door middel van recensies, vooral die welke voortkomen uit de eerste golf van festivalopwinding. Groen Boek lijkt op zichzelf misschien een vrij goedaardige film, maar het blijft nog steeds een krachtig symbool van de problemen van Hollywood en hoe ver ze nog moeten gaan met veel problemen.
- Deze pagina: het onnauwkeurige verhaal van Green Book
- Volgende bladzijde: De controversiële crew van Green Book en verouderd zijn
De nauwkeurigheid van het verhaal van Green Book is herhaaldelijk in twijfel getrokken
De kwestie van biopics en hun naleving van de historische waarheid is een probleem zolang het genre bestaat. Het is een ethisch dilemma dat zich afvraagt of creatieve vrijheid ten koste kan gaan van het opnieuw verbeelden van de waarheid. Veel filmmakers en studio's worstelen met dit onderwerp en hoe betrokken eventuele nabestaanden moeten zijn bij het maken van het verhaal. Groen Boek is niet de eerste film die met dit probleem wordt geconfronteerd - nogmaals, Bohemian Rhapsody is onder hetzelfde vergrootglas van nauwkeurig onderzoek geweest dit prijzenseizoen - maar de specifieke manier van handelen hiermee zijn nog meer wenkbrauwen opgetrokken en door de familie van een van de geportretteerden als ongevoelig bestempeld onderwerpen.
Groen Boek is het passieproject van Nick Vallelonga. Zijn vader, Tony Lip (Viggo Mortensen), was de man die schijnbaar bevriend was met pianist Don Shirley (Ali) en hem in veiligheid bracht tijdens een tour door het nog steeds gesegregeerde Amerikaanse Zuiden. Vallelonga schreef het scenario samen met Farrelly en Brian Hayes Currie, en wordt ook gecrediteerd als producent. Familiebetrokkenheid bij een biopic is niet ongebruikelijk, hoewel het minder bekend is dat het project zelf het creatieve geesteskind is van een van de nakomelingen van het onderwerp. Dit deed verschillende vragen rijzen over de geldigheid van Vallelonga's versie van de gebeurtenissen en zijn agenda. In een verhaal over een beroemde zwarte muzikant waarvan de titel is ontleend aan Het groene boek van de negerautomobilist, waarom was dit verhaal gericht op de blanke man? Deze problemen groeiden lang voordat de familie van Shirley riep wat volgens hen een verkeerde voorstelling van de geschiedenis en hun familielid was.
Verwant: Het waargebeurde verhaal van Green Book: wat de film controversieel veranderde
Shirley's neef Edwin Shirley III, onder andere familieleden, heeft veroordeeld Groen Boekinterpretatie van Shirley als "een symfonie van leugens" (via Schaduw en act). Bijzondere momenten in de film die door de familie van Shirley worden weerlegd, zijn de beweringen dat Shirley destijds vervreemd was van zijn familieleden, dat Lip en Shirley om te beginnen altijd vrienden waren, en dat een inmiddels beruchte scène waarin Lip Shirley kennis laat maken met gebraden kip nooit gebeurd. Edwin Shirley beweerde ook dat zijn oom nooit had gewild dat er een film over zijn leven werd gemaakt (Vallelonga beweert dat hij Shirley om toestemming had gevraagd voordat hij het script schreef).
Bovendien, Ali's verklaring dat hij niet wist dat Shirley's familieleden nog in leven waren en dat hij overleg had kunnen plegen met hen voorafgaand aan het filmen heeft geleid tot verdere complicaties met de juistheid van Vallelonga en Farrelly's beweringen over Shirley's leven. En aangezien Farrelly een soortgelijk gevoel uitdrukt als Ali, is het een slechte optiek om deze biopic over twee mannen te omschrijven als een volledig waargebeurd verhaal door de familie van een van de (blanke) proefpersonen terwijl de andere familieleden van de zwarte proefpersoon volledig ontkennen Dat. Gezien Hollywoods lang bevoorrechte voorliefde voor het vertellen van verhalen over rassenrelaties door middel van een witte blik (de Mejuffrouw Daisy rijden vergelijkingen bestaan niet voor niets), Groen Boek moest veel meer doen om die valkuilen te vermijden als het een verhaal wilde blijven dat geschreven en geregisseerd werd door blanke mannen. In 2019 zijn die vragen luider dan ooit, en Groen Boek beantwoordt ze niet.
Beetlejuice 2-schrijver legt uit waarom de film niet is gebeurd
Over de auteur