Recensie 'Bezorger'

Delivery Man doet oprechte pogingen om zijn herkauwers over familie en vaderschap te verdienen - wat betekent dat zelfs als het tekortschiet, het materiaal al hoger mikt dan het standaard comedy-tarief.

Bij Ken Scott's Postbode, speelt Vince Vaughn de onverantwoordelijke vrachtwagenchauffeur David Wozniak - het naïeve, risicovolle, zwarte schaap van zijn familie. Nadat hij door een piramidespel meer dan 100.000 dollar aan schulden heeft, ontdekt David dat niet alleen zijn vriendin Emma (Cobie Smulders) zwanger is, maar ook midden in een spraakmakende privacyrechtszaak zit. Twintig jaar geleden had David regelmatig (in ruil voor contant geld) gedoneerd aan een vruchtbaarheidskliniek onder de… pseudoniem "Starbuck" - die op zijn beurt zijn "super" sperma disproportioneel verdeelde onder honderden Dames. Als gevolg hiervan leert David dat zijn reizen naar de spermabank resulteerden in de geboorte van 533 kinderen die zijn DNA delen - waarvan er 142 zich hebben aangesloten bij een class action-rechtszaak om de waarheid van Starbuck op te sporen identiteit.

Nieuwsgierig, David gaat undercover om zijn biologische kinderen te ontmoeten en vindt een band met de diverse groep jonge mensen, genietend van hun talenten en proberen te helpen bij hun uitdagingen. Echter, aangezien de rechtszaak een trending topic wordt op kabelnieuwszenders, moet David beslissen of hij het wel of niet doet zichzelf onthullen en een actieve rol spelen in het leven van de "Starbuck Kids" - of zich volledig concentreren op zijn "echte" familie.

Regisseur Ken Scott Helms Postbode, een Hollywood-remake van de Canadese komedie uit 2011 Starbucks, die ook werd geregisseerd door Scott. Zoals bij elke remake zijn er kleine verschillen tussen de twee films, maar zelfs bij dezelfde regisseur, Postbode is een verrassend nauwe recreatie van hetzelfde verhaal - dit keer met een Amerikaanse ster en een setting in New York City. Om die reden, iedereen die genoten heeft Starbucks (die tweede was bij de TIFF People's Choice Award 2011), Postbode zal waarschijnlijk overkomen als een schaamteloze Hollywood-bewerking van een superieure indiefilm. Toch is het uitgangspunt rijp voor komedie en emotie, Bollywood en Frans Starbucks Er zijn ook remakes uitgebracht en Scott handhaaft in zijn eigen (tweede) poging een solide balans tussen humor en drama. Daarom kunnen bioscoopbezoekers die de Starbucks verhaal vindt genoeg om van te genieten Postbode, zelfs als er reden is om cynisch te zijn over een regisseur die zijn originele indie-film ombouwt voor een mainstream publiek.

Oppervlakkig gezien kunnen potentiële kijkers een hokje inslaan Postbode als een andere formule van Vince Vaughn-komedie, waarin de acteur zijn gebruikelijke onderpresterende man-jongen die volwassen man is geworden, doormaakt (zie: De stage, Het dilemma, en Bruiloft Crashers, onder andere). Maar terwijl David zijn biologische kinderen achtervolgt, bevat de film eigenlijk een behoorlijk zwaar verhaal elementen die de hoofdpersoon (en vervolgens Vaughn) dwingen om de hele situatie te nemen ernstig.

Er zijn nog steeds een aantal lachwaardige grappen, maar het Amerikaanse publiek zal waarschijnlijk verrast zijn door het aantal oprechte momenten die Postbode aanbiedingen. Weinigen zijn zo diepzinnig als Scott misschien had bedoeld, vooral omdat Vaughn gewoon niet het benodigde bereik heeft om verkoop de diverse reeks diepere ideeën die in dit verhaal worden gepresenteerd, maar dramatische scènes zijn niet zomaar weggooien van één noot of. Postbode doet oprechte pogingen om zijn herkauwers over familie en vaderschap te verdienen - wat betekent dat zelfs als het tekortschiet, het materiaal al hoger mikt dan het standaard comedy-tarief.

Zoals gezegd, doet Vaughn niets nieuws in Postbode. Over het algemeen is David een samensmelting van de andere mannelijke hoofdrolspelers van de komiek - een doelloze, egocentrische en onderpresterende man die gedwongen wordt volwassen te worden als gevolg van de huidige situatie. Het is zijn verdienste dat Vaughn een aantal ontmoetingen levert die de film gronden in een betekenisvol emotioneel drama, maar andere momenten zijn minder succesvol omdat de acteur hoogdravend en te enthousiast overkomt bij het verkopen van een paar bijzonder delicate scènes.

Niettemin wordt Vaughn omringd door een aangrijpende groep jonge mensen die de vier meest prominente gezichten vormen uit de vele nakomelingen van Starkbuck, namelijk David Patten als Central Park muzikant Adam (en organisator van de Starbuck-rechtszaak), Adam Chanler-Berat als filosofische verloren jongen Viggo, Britt Robertson als herstellende verslaafde Kristen en Jack Reynor als aspirant-acteur Jos. Telkens wanneer Vaughn tekortschiet, is de enthousiaste cast van ondersteunende acteurs er om hem overeind te houden - met sympathieke en herkenbare afbeeldingen van jonge volwassenen op zoek naar acceptatie en familie.

Verschillende solide artiesten helpen de Postbode verhaallijn - inclusief fan-favoriet Chris Pratt (binnenkort de hoofdrol in Marvel's Bewakers van het Universum) Davids beste vriend en advocaat Brett spelen. Pratt's timing en ingetogen benadering van het personage resulteren in enkele van de grootste lachers van de film - ervoor zorgen dat er genoeg plezier is voor kijkers die anders zouden worden overweldigd door zwaar drama in Scott's film. Colbie Smulders (Hoe ik je moeder ontmoette) is even effectief als Emma, ​​de zwangere vriendin van David, maar krijgt niet veel te doen. Ondanks haar rol in het grotere verhaal, dient Emma vooral als een motivator voor David, en een reden om op te groeien, in de plot wanneer Scott een andere kant van zijn leidende man moest laten zien - zonder tastbare ontwikkeling voor zijn liefde interesse.

Dat gezegd hebbende, het is moeilijk om Scott de schuld te geven voor het houden van de Postbode plot gericht op David en zijn uitgebreide familie van biologische kinderen. In die poging slaagt de remake erin om de smart. opnieuw te verpakken Starbucks opstelling voor een breder publiek. Verschillende plotthreads maken korte metten en het is moeilijk om te ontsnappen aan het gevoel dat dit een beetje verwaterde versie van een uniek origineel, maar het is nog steeds vermakelijk om de geassembleerde stukken te zien interageren. Bioscoopbezoekers die op zoek zijn naar een lachwekkende Vince Vaughn-dramedy in de trant van Bruiloft Crashers of Ouderwets misschien enigszins onder de indruk van de hoeveelheid komische decorstukken in Postbode; maar voor anderen zou de competente mix van humor en drama geen probleem moeten zijn om een ​​meestal leuke (en zelfs oprechte) filmervaring te leveren.

Als je nog steeds op het hek zit over Postbode, bekijk de trailer hieronder:

-

[poll id="NN"]

___

Postbode duurt 103 minuten en is beoordeeld als PG-13 voor thematische elementen, seksuele inhoud, wat drugsmateriaal, kort geweld en taalgebruik. Speelt nu in de bioscoop.

Laat ons weten wat je van de film vond in het commentaargedeelte hieronder.

Volg me op Twitter @benendrick voor toekomstige recensies, evenals film-, tv- en gamenieuws.

Onze beoordeling:

2,5 van de 5 (redelijk goed)

90 dagen verloofde: tekenen dat Varya Malina en Geoffrey mogelijk al getrouwd zijn

Over de auteur