The Ritual: 10 verborgen details die je in de film hebt gemist

Netflix' slaaphit van 2018 het ritueel is een wildernis verschrikking film die het verhaal vertelt van vier studievrienden die herenigd worden voor een wandeltocht door de Zweedse wildernis. Oorspronkelijk bedoeld als een manier om hun vriend te eren die zes maanden eerder op brute wijze werd vermoord, duurt hun reis een wend je tot het ergste wanneer de groep de noodlottige beslissing neemt om een ​​kortere weg te nemen door een beslist onwelkome Woud. Verdwaald tussen de schijnbaar eindeloze rijen bomen, worden de vrienden geplaagd door nachtmerries en angstaanjagende visioenen, en ze beginnen al snel te vermoeden dat ze worden opgejaagd door een kwaadaardige aanwezigheid.

Gelijke delen geïnspireerd op de verhalen van H.P. liefdeswerk, Het Blair Witch-project, en de Noorse mythologie, het ritueel is een film waar het publiek genoeg aan heeft om over na te denken zodra de aftiteling is gerold. Laten we beginnen met het uitpakken van de film. Hier zijn 10 verborgen details die je misschien hebt gemist in The Ritual.

10 De Kirkby Stephen Stone

Tegen het einde van de film vluchten de twee overgebleven vrienden voor het naderende monster en stuiten op een dorp midden in het bos. Wanhopig zoeken ze hun toevlucht, rennen ze een van de huizen binnen en vallen uitgeput op de grond. In een van de vele verontrustende beelden van de film zien we alleen het silhouet van een oudere vrouw die bidt voor een steen die een mens met hertenhoorns lijkt te tonen. Uit de glimpen die we al hebben gezien van het monster van de film, weten we meteen dat dit slecht nieuws is.

Maar iets wat veel mensen zich niet zouden hebben gerealiseerd, is dat de steen waartoe de vrouw bidt in feite een mooie is getrouwe reproductie van de Kirkby Stephen of Loki Stone, gehuisvest in St Stephen's Church in Kirkby Stephen in Brittannië. Men denkt dat de steen de Noorse god Loki voorstelt, gebonden en geketend.

9 Jötunn

Een van de dorpelingen vertelt de hoofdrolspeler van de film, Luke (gespeeld door Rafe Spall), later dat het angstaanjagende monster dat zijn vrienden gewelddadig heeft gestuurd, in feite Loki's bastaardzoon is. Ze noemt het een Jötunn, die velen in het publiek misschien hebben afgedaan als een verzonnen woord dat door de schrijvers van de film is uitgevonden.

In feite heeft dit wezen ook zijn wortels in de Noorse mythologie. Deze mythische, raadselachtige beesten lijken op trollen en reuzen, en hoewel ze soms als mooi worden beschreven, zijn ze vaker grotesk en angstaanjagend.

8 Ontwerp van wezens

En over het wezen gesproken - het is een behoorlijk angstaanjagende creatie. Gedeeltelijk eland, deels mens, zijn nachtmerrieachtige vorm afgetekend tegen het brandende dorp is een van de meest gruwelijke - en onuitwisbare - beelden die je in gedachten hebt na het zien van de film.

Om dit afschuwelijke beest te creëren, bracht regisseur David Bruckner Guillermo Del Toro, vaste Keith Thompson, in de arm als de schepselontwerper. Thompson werkte eerder als conceptartiest aan de Del Toro-films Crimson Peak en Wees niet bang in het donker onder andere. Als Del Toro-fans dachten dat de monster’s groteske sprookjesachtige esthetiek kwam vreemd bekend voor, dat is waarschijnlijk de reden.

7 Ja, het is dezelfde Loki

De oren van Marvel-fans zouden geprikkeld zijn als de dorpelingen Loki noemden. De Noorse god wiens bastaardzoon de vriendengroep terroriseert in het ritueel is dezelfde mythische figuur die de superschurk uit de Marvel-strips inspireerde, gespeeld in de films van Tom Hiddleston.

In de Noorse mythologie is Loki een ondeugende bedrieger die een dubbelzinnige relatie met de goden heeft. In een bijzonder gruwelijk verhaal, als wraak voor Loki's rol in de dood van de god Baldr, gebruikt een andere god, Váli, de ingewanden van Loki's zoon om hem te binden en hem op te sluiten in de onderwereld.

6 Vormverschuiving

Een van de talenten die Loki zo'n opperste bedrieger maakt, is zijn vermogen om van gedaante te veranderen in de vorm van verschillende wezens - en zelfs andere mensen. En het blijkt dat de Jötunn enkele van zijn vaders krachten heeft geërfd.

In de laatste act van de film wachten de dorpelingen, samen met het ongelukkige mensenoffer Dom (Sam Troughton), nerveus tot het wezen uit het bos tevoorschijn komt. Echter, in plaats van de vorm aan te nemen van de Jötunn, verschijnt het monster aan Dom in het beeld van zijn vrouw, nadert hem en streelt liefdevol zijn wang. Helaas voor Dom duurt de list niet lang en het monster - nu terug in zijn ware vorm - tilt hem moeiteloos op en spietst hem aan een boomtak.

5 Methode van doden

Het blijkt zelfs dat de methode die het monster gebruikt om zijn slachtoffers te doden zijn inspiratie haalt uit de Noorse mythe. De god Odin, die wordt geassocieerd met kennis en wijsheid, offerde zichzelf op in de kosmische boom Yggdrasil door zich aan zijn speer te spietsen. Door deze zelfopoffering kon hij kennis opdoen van runenmagie.

Deze symboliek zou een rol kunnen spelen in het ritueel van de titel van de film. Aan het einde van de film zijn de dorpelingen van plan om Luke aan te bieden aan het beest, dat ze allemaal als een god aanbidden. Als hij gaat liggen en bidt voor de Jötunn, zal het monster al zijn pijn wegnemen en hem belonen met eeuwig leven. Maar als hij dat niet doet, voegt hij zich bij zijn vrienden in de bomen.

4 Odale Rune

De vriendengroep komt voor het eerst runen tegen als ze een verlaten hut in het bos ontdekken. De rune Odal of Othala is een van de symbolen die in de nabijgelegen boomtakken zijn uitgehouwen. Het symbool is op verschillende manieren vertaald, maar kan "erfgoed" of zelfs "afstamming" betekenen.

Het kan verwijzen naar het feit dat de vrienden het territorium van het wezen zijn binnengedrongen, of het kan zelfs wijzen op de mythische afstamming van het wezen. Hoe dan ook, het is duidelijk een voorbode van onheil.

3 Algiz Rune

De andere rune die in de film voorkomt, is de Algiz- of Elhaz-rune. Dit symbool lijkt een beetje op de letter Y en wordt gewoonlijk vertaald als "eland".

Het verschijnt naast het Odal-symbool dat in de boom is uitgehouwen en ook aan het plafond in de cabine hangt, en later een gigantische houten Het uitsnijden van de rune wordt door de dorpelingen gebruikt om een ​​van de vrienden aan vast te binden wanneer ze van plan zijn hem als een mensenoffer te offeren aan de Jötunn. Aangezien het monster een enorm gewei heeft en een lichaam dat vaag op een eland lijkt, is dit symbool het meest waarschijnlijk bedoeld om er rechtstreeks naar te verwijzen, daarom gebruiken de dorpelingen het voor de vorm van hun offerpaal.

2 Het gezang van de dorpelingen

Terwijl de dorpscultus hun mensenoffer brengt, kan men ze herhaaldelijk iets horen zingen. Ze zeggen eigenlijk het Noorse woord "blót", wat een heidense term is voor "opoffering".

In het Noordse heidendom omvatte een blót veel rituele elementen, zoals feesten met mede, evenals het offeren van dieren en, ja, soms zelfs mensen. Het bloed van het offer werd als magie beschouwd, en degenen die de ceremonie bijwoonden, spetterden het vaak over hun lichaam als een manier om zichzelf te versterken voor het komende jaar.

1 Filmlocatie

Volgens de kaart waarnaar de vrienden verwijzen aan het begin van hun wandeltocht, wandelen ze door het Sarek National Park in het noorden van Zweden. Het gebied vormt niet alleen een beklijvende achtergrond voor de film, maar het heeft ook een lange geschiedenis. Het werd ongeveer 8.000 jaar geleden voor het eerst bewoond door mensen en de mensen beschouwden de bergen als een religieuze betekenis.

Aan het einde van de film bevrijdt Luke, inmiddels het laatst overgebleven lid van de groep, zichzelf uit de kelder waar de dorpelingen hem hadden opgesloten en sluipt naar boven, vastbesloten het huis in brand te steken. Op zolder vindt hij een congregatie van de rottende levende doden - mensen die door hun aanbidding van de Jötunn een nachtmerrieachtige versie van het eeuwige leven hebben gekregen. Zo te zien zouden ze zelfs de laatste overblijfselen kunnen zijn van de oorspronkelijke bewoners van het gebied.

Volgende10 films die niet op boten mogen worden bekeken