Jovan Adepo en Mathilde Ollivier Interview: Overlord

Jovan Adepo kreeg voor het eerst grote aandacht toen hij in 2016 tegenover Denzel Washington speelde hekken. Hij heeft ook meerdere tv-rollen gehad, waaronder Michael Murphy op HBO's De restjes en Marcus op Amazon's Jack Ryan. Adepo's meest recente werk is de rol van parachutist Private Boyce uit de Tweede Wereldoorlog in de horrorfilm Opperheer. Zijn team van parachutisten wordt achter de vijandelijke linies gevangen en ontdekt gevaarlijke en gruwelijke wezens die zijn gemaakt op basis van nazi-experimenten. Mathilde Ollivier speelt Chloe, een burger die de gestrande parachutisten helpt.

Screen Rant: Allereerst geweldig werk aan deze film. Wie had gedacht dat het genre en de horror van de Tweede Wereldoorlog net zo indrukwekkend spannend zouden zijn. Het is een geweldige baan. Jovan, ten eerste, ik hoorde dat jullie een soort bootcamp hadden en dat iedereen bijnamen kreeg. Al je castleden vertelden me tenminste dat iedereen bijnamen kreeg. Wat was je bijnaam?

Jovan Adepo: Oh man, ik kan niet eens... Ik denk dat de mijne net Boyce was. Het was als gerelateerd aan mijn karakter. Er was er nog een die ik me niet kan herinneren. Het had iets te maken met het feit dat ik de meest fitte van de groep was. Ik weet zeker dat ze dat zullen ontkennen, maar het was waar. Zoals we allemaal... ik bedoel, ik had het geluk dat ik de rol iets eerder had gekregen dan de rest van de cast. Dus begon ik bijna te trainen, zoals naar de sportschool gaan, een trainer halen voordat ik naar Engeland vloog. Dus toen het met de bootcamp was en we de PT doen, de fysieke training en zo, was het net alsof het niet gemakkelijk was, maar het was gemakkelijker voor mij dan voor sommige anderen. Dus moest er iets mee te maken hebben.

Screen Rant: Het moet zo zijn geweest, je moet de beste in vorm zijn geweest, want iedereen klaagt dat dit het slechtste deel van de hele ervaring was.

Jovan Adepo: Dat was het.

Screen Rant: Dus, Chloe. Chloe is geen krimpend viooltje. Ze ziet eruit - net zoals ze een pistool heeft, is het perfect voor haar op de achtergrond van de Tweede Wereldoorlog. Kun je met me praten over Chloe's achtergrondverhaal?

Mathilde Ollivier: Ja. Dus het achtergrondverhaal van Chloe. Dus, ze is geboren en getogen in Frankrijk en ze hield heel veel van muziek en ze houdt van dieren. Dus wilde ze dierenarts worden. En dus ging ze naar Londen om haar ervaring op te doen, omdat ze dit kleine stadje Ciel Blanc wilde verlaten en haar eigen ervaring wilde hebben. Dus ging ze naar Londen, werd verliefd op een man genaamd Daniel. En op een dag kreeg ze een briefje van haar moeder waarin stond dat de Duitsers in haar dorp waren aangekomen. En ze besloot dat dit moment om te vertrekken en terug te gaan om haar familie te helpen. Dus pakte ze al haar spullen in en arriveerde in Ciel Blanc. Direct daarna is het vier jaar van gekte en angstaanjagende momenten in haar leven geweest. En haar hele leven is haar afgenomen.

Screen Rant: Wow, dat is gek. En we zien de verhalen door de ogen van Boyce. Kun je met me praten over zijn achtergrondverhaal? Omdat ik vind dat hij op geen enkele manier een pacifist is, maar hij wil absoluut niet doden, alleen maar doden. Kun je met me praten over zijn achtergrondverhaal en hoe hij op deze plek kwam waar hij is, met al die andere soldaten?

Jovan Adepo: Ik denk dat het belangrijkste is dat, zoals je zei, hij geen pacifist is. Hij probeert zijn gevechten te kiezen en hij wil alles doen wat hij moet doen voordat het tijd krijgt om mensen te doden. En ik denk natuurlijk dat hij het morele kompas van deze film is, samen met Chloe. En het is iets waar hij gewoon wil proberen de fijne lijn te vinden om dingen op de meest efficiënte manier gedaan te krijgen. En hij wil ook weten waar hij past in deze groep mensen die in zekere zin allemaal ervaring hebben met oorlog, en hij is de nieuwe man die letterlijk drie maanden geleden gras aan het maaien was buiten zijn huis, weet je wat ik gemeen? Oorlog was niet iets waarvan hij ooit had gedacht dat hij er deel van zou uitmaken. Nu hij erin zit, wil hij erbij horen en zijn werk doen en het goed doen, maar ook in staat zijn om wat levens te redden en te voorkomen dat hij gewoon roekeloos moordt. Ik denk dat dat de doorgaande lijn was voor Boyce, voor mij.

Screen Rant: Ik vind het script geweldig omdat het net zo intens begint als een film uit de Tweede Wereldoorlog. Net zoals elke andere film over de Tweede Wereldoorlog zou doen. Maar het duurt zo veel verschillende richtingen. Dus, wat was het met dit script, een scène in het bijzonder, waarvan jullie dachten: 'Dit is iets waar ik zeker bij betrokken wil zijn.'

Mathilde Ollivier: Nou, de hele familie is ook een beetje gek en grappig. En dus was ik de laatste die aan boord kwam en toen ik Chloe's karakter ontdekte, raakte ik echt gehecht aan sterke punten en het feit dat ze een vechter was. Ik kom uit, als een vrouw vrouwelijk. Ik ben opgegroeid met mijn grootmoeder, mijn moeder en mijn zus, en ze zijn allemaal erg sterke vrouwen. Dus dat was belangrijk voor mij om Chloe ook mentaal en fysiek zo sterk te maken.

Screen Rant: Nou, Chloe, ze is een van de weinige vrouwen in deze film en ze houdt zeker stand tegen elke man in deze film. Kun je met me praten over hoe dat je prestaties heeft geholpen?

Mathilde Ollivier: Het was geweldig omdat ze allemaal geweldige ervaring hebben op het gebied van werk, films. En dus waren ze heel oprecht tegen mij. En ze hebben me erg geholpen. En ze begeleiden me zo veel om het te doen. Zo, dat was fantastisch. Om deel uit te mogen maken van zo'n toffe crew.

Jovan Adepo: Ze is veel moeilijker dan wij allemaal om duidelijk te zijn.

Screen Rant: Ik weet het zeker.

Jovan Adepo: We klaagden veel over veel dingen op de set. 'Oh, mijn schouders, of mijn rug.' En ze is net als zwaaien met haar pistool, net als een kampioen. Dus ze hielp ons veel meer dan ik zou zeggen dan andersom om eerlijk te zijn.

Screen Rant: Nu zijn sciencefiction- en horrorfilms meestal waarschuwende verhalen. Wat wil je dat mensen meenemen als een waarschuwend verhaal? Opperheer?

Jovan Adepo: Er is een dunne lijn tussen goed en kwaad. En als het om helden en schurken gaat, denk ik dat we dat allemaal wel eens aan beide kanten spelen. Ik denk dat zolang je, je moraliteit in overeenstemming is. Ik denk dat dat is wat jou onderscheidt van een held en een schurk te zijn, denk ik.

Screen Rant: Nee, ik ben het ermee eens. Daar ben ik het volledig mee eens. Wat was voor jullie een van de moeilijkste scènes om hierin te filmen? Omdat alles zo intens lijkt. En praktisch!

Jovan Adepo: Oh, zeker. Wat meteen in me opkomt, is de eerste reeks, de luchtreeks, die uit het vliegtuig springt. Dat was een ruwe. Veel bewegende delen, veel rigs, veel daadwerkelijk in de lucht hangen en veel draaien en zo. En ik had zoiets van: 'Oh God, dit is de hel. Maar ik weet zeker dat het er geweldig uit gaat zien. Dus, laat me, kom op schat. Laten we erdoorheen komen.’ Dat was absoluut het moeilijkste voor mij.

Mathilde Ollivier: Ja. Voor mij was het de scène met de fout en ermee moeten vechten. En ik ben heel, heel erg blij dat Julius [Avery] me dit heeft laten doen met de hulp van Bad Robot en Paramount. En ze hebben me erg aangemoedigd om dit [onbegrijpelijk] te maken. Het fysieke gedeelte was best zwaar. En het was erg belangrijk om in het tijdperk van 1940 te blijven. Het was heel belangrijk om de dingen nooit te verlaten. Zoals door geweren vast te houden of benen te kruisen of gewone dingen.

Screen Rant: Dat is verbazingwekkend. Omdat ik in de jaren veertig was, dacht ik daar niet eens aan. Maar dit is allemaal gedaan met veel praktische effecten en veel praktische make-up en ik denk dat dat zo'n diepte aan deze film toevoegt. Kun je me iets vertellen over die dingen en de samenwerking tussen jou en de regisseur. Omdat ik denk dat iedereen zei dat dit een behoorlijk gezamenlijke inspanning is voor deze film.

Jovan Adepo: Ja, zeker. JJ [Abrams] en Bad Robot en Paramount waren hier al een tijdje mee bezig. Dus als je veel tijd aan een script besteedt en het de ronde doet, kun je echt gehecht raken aan een idee van hoe dit personage zal zijn, hoe deze opstelling eruit zal zien. En het was verbazingwekkend dat ze ons allemaal hebben gecast en velen van ons hebben nog steeds een stem in hoe we onze personages zouden uitbeelden. En als een statement, voor zover de protheses als conventioneel versus CGI zijn, hadden ze een heel mooie balans. De dingen waar je absoluut computergeneratie voor nodig hebt, ze waren in staat om het te doen. Maar als je de traditionele effecten zou kunnen hebben, geeft het het een soort klassieke oorlogsfilm of klassieke horrorfilm gevoel. Omdat je iets ziet dat er is en je niet naar een 'x' op een groen scherm hoeft te kijken. Dat heeft ons erg geholpen. Zoals enorm.