Passengers-regisseur legt uit waarom hij van het verhaal houdt

Screen Rant ging zitten met Tyldum bij Passagiers L.A. persdag om te praten over de methode van Pratt en Lawrence, zijn regieadvies en waarom praktische sets zo cruciaal waren op de set.

Gefeliciteerd.

Bedankt!

Passagiers is je tweede Engelse regiedebuut?

Ja.

Duidelijk het eerste wezen Het imitatiespel.

Ja.

Merk je culturele verschillen als je filmt voor verschillende talen en uiteraard voor verschillende landen en doelgroepen?

Ja, ik bedoel [Passagiers] was echt anders omdat het een grote studio was, een grote filmschaal en zo. Maar verrassend weinig-

Omdat we allemaal mensen zijn toch?

Nou, mens en acteurs zijn acteurs. Voor mij maakt het niet uit of Chris en Jen de grootste sterren ter wereld zijn. Ik wilde ze in de film omdat het geweldige acteurs zijn. Ze passen echt bij de personages. Dus als het erop aankomt, werkt het met geweldige acteurs. Ik voel me erg gezegend omdat ik met al deze geweldige artiesten heb gewerkt en een verhaal met mensen die je kent wat belangrijk voor je is, werken met DP's is gewoon veel overeenkomsten. Er zijn natuurlijk verschillen, ik denk dat het maken van een film als Imitation Game meer dialoog gedreven was, meer over het geschreven woord, het waren ook Britse acteurs; het was meer uit te voeren door middel van dialoog. In deze film zijn de uitvoeringen op een bepaalde manier emotioneler en rauwer omdat het ofwel extreme wanhoop is, of liefde, of haat, of angst, dus op die manier is alles anders. Maar ik vind dat regisseren in wezen hetzelfde is. Je moet de kern van de film vinden, waarom je het verhaal wilt vertellen. Waarom is dit belangrijke verhaal voor mij? En het kan me niet schelen of iemand het krijgt of niet. De hele zaak is waarom ik het verhaal wil vertellen en dan moet jij dat verhaal vertellen. En je moet stoppen met denken of mensen het leuk vinden of niet, want je moet trouw zijn aan wat je zelf belangrijk vindt. En dat soort transformaties in alle culturen en talen.

Ben je verliefd geworden op Passagiers dezelfde reden waarom iedereen dat deed, omdat het zo'n origineel verhaal was?

Ik bedoel, het is een intiem verhaal dat ook episch is. Al mijn films zijn heel verschillend, wat ik leuk vind, wat ik wil, maar ik denk dat de grootste overeenkomsten zijn dat ze allemaal hebben karakters die zich in Deepwater bevinden en buiten hun comfortzone zijn en een aantal hele moeilijke keuzes moeten maken, sommige onaangenaam keuzes. En dat is heel interessant om te onderzoeken. Als je iemand meeneemt en hem dan in een zeer unieke situatie plaatst en dan kijken wat je zou doen. En ik hou ervan om dat te onderzoeken en dat was iets dat ik in Passengers erg leuk vond en waar ik van hield. En tegelijkertijd is het een liefdesverhaal, en ik wilde heel graag een liefdesverhaal doen. Dat is iets dat er intrigerend aan was. Het was ook uniek, het ging over jezelf verlossen, het ging over vergeven, en het gaat over alles wat er in een relatie kan gebeuren. Het is de leugen, de leugen die wordt onthuld, het is de haat, het is de vergeving, maar het is tot het uiterste doorgevoerd. Wat prima is.

En het laatste was natuurlijk dat ik een sci-fi-fan ben, maar de meeste soorten scripts die naar mij zijn gestuurd, zijn ofwel weet je, je buitenaardse wezens zoeken of je moet de planeet redden of je moet zoiets doen, maar dit ging over karakters en tegelijkertijd kon ik ontwerp dit gekke ruimteschip en denk echt na over hoe het zal werken, hoe het zal functioneren en je weet dat er een legendarisch ruimteschip is ontwerpen. Je weet wel, de millenniumvalk, dus ik wilde proberen iets te creëren waar mensen hopelijk later naar zullen verwijzen. Herinner je je de Avalon uit Passengers nog?

Wat ze zullen doen omdat het zo uniek was. Waarom was het belangrijk om zo'n praktische set te hebben versus CG? Dat waardeer ik, maar was het omdat je wilde dat het publiek iets tastbaars kon zien?

Beide! Ik bedoel, ik denk dat ik CG leuk vind, maar in de eerste plaats is het voor de acteurs. Werken met acteurs is wat ik het meest waardeer aan filmmaken, en om uitvoeringen te krijgen, bedoel ik acteren over reageren. Het gaat erom in je op te nemen wat je mede-acteurs en wat je omgeving met je doet en daarop in te spelen en te reageren op de scène. Dan wordt het echt. Je wilt een waarheid vinden. Je voelt het als iets in een oogwenk niet waar is, dus om echt diep te gaan moet je de waarheid vinden en de kern van dat moment en om dat te doen als alles wat je om je heen ziet alleen maar groene muren zijn, is het bijna onmogelijk. Je vraagt ​​zoveel van de acteurs. Dus ik wilde dat het een echte ruimte was waarin ze zich bevinden. Ik bedoel zelfs de robots die we hadden, ze zijn gebouwd en we verplaatsen ze gewoon zo en ik denk dat dat de reden is waarom zoveel van de uitvoeringen zo sterk zijn, omdat ze daadwerkelijk reageren. Ze zijn in het moment; ze zijn er. Je kunt ook op een ander niveau met licht spelen dan wanneer je alles op een groen scherm doet. Natuurlijk hadden we groene schermen omdat we het niet in de ruimte opnamen.

(Lacht) Natuurlijk.

Maar ik wilde zoveel mogelijk dat alles praktisch geregeld zou worden. Wat een pijn in de kont was.

Ik weet het zeker! Maar heel empathisch van je dat je de beste uitvoeringen van de acteurs versus het groene scherm kunt krijgen.

En dit is wat de film draagt, de film is een karaktergedreven film. De personages komen op de eerste plaats. We hebben zoveel films gezien met enorme CG-effecten, explosies, dingen die overal afgaan, maar je voelt niets, het maakt je niet uit. En dus denk ik dat je mensen niet meer kunt imponeren met de effecten. De effecten moeten er zijn als een hulpmiddel om te gebruiken, en benadrukken wat je al hebt, maar je moet dingen bouwen. Onze grootste build, ik bedoel, we schieten in dennenbos in Atlanta en je weet waar Marvel nu al hun films aan het maken is, en onze grootste build konden we niet in een podium passen. We moesten de muren afbreken en het podium ernaast gebruiken. Het was deze enorme plek en het helpt [de acteurs] om alleen en eenzaam te zijn en ze zijn eigenlijk helemaal alleen op deze grote set.

Terwijl ik naar de film kijk, realiseer ik me, en ik vind het geweldig, dat de trailer bijna niets verraadde. Heb je dat expres gedaan met de aanhanger?

Ik moet mijn complimenten geven aan de studio, want als filmmaker, vooral als het zo'n grote film is, van de marketing heb je natuurlijk niet helemaal in de hand, maar dat was iets waar de studio echt mee bezig was gezocht. Ze wilden datgene tegenhouden waarvan ik denk dat het zo belangrijk is, omdat ik wil dat mensen op dat moment bij de personages zijn, en ik vraag me af of hij het gaat doen? Gaat hij het niet doen?

Je hebt deze geweldige combinatie van komedie en opluchting versus deze echt intense hartverscheurende momenten van tranen, hoe heb je die sfeer op de set gecreëerd? Hoe heb je je voorbereid op die grote intense scènes?

Als regisseur kun je alleen je acteurs inspireren, sturen en begeleiden. Elke acteur heeft zijn eigen techniek. Elke acteur heeft wel iets wat hij doet. Zoals Chris veel muziek gebruikte. Veel van de tijd dat hij optrad, heeft hij een oortje, maar je kunt niet zien, wat muziek zou verzenden. Dus luisterde hij naar muziek.

Oh, terwijl hij aan het acteren was?

Terwijl hij optreedt.

Oh oke!

Dus dat is de manier voor hem om dat te gebruiken. Jen moet, weet je, naar echt donkere plekken gaan, naar echt wanhopige plekken. Maar ze zou al een grapje kunnen maken. Je moet die regel hebben, dus je kunt grapjes maken en dan daarheen gaan en gewoon ergens een demon bezoeken of naar een heel moeilijke plek gaan. En soms spraken we er op de set over, ze zou zeggen dat ik dit vier keer zou kunnen doen, dan zal ik waarschijnlijk zo uitgeput zijn. Dus ik zoek het wel uit, oké, laten we een camera doen vanuit deze hoek, en dit daar en daar. Het kostte ze veel om daarheen te gaan en je ziel echt in te pakken voordat je jezelf een beetje gaat imiteren. Ik bedoel, je kunt het maar zo vaak doen als het echt is en als het vers is. Ik bedoel, veel ervan ging over waar de personages zijn en wat er gebeurde en ze vervolgens op hun eigen manier te ondersteunen.

Iedereen heeft zijn eigen methode. Zoals Benedict Cumberbatch als een heel andere manier van werken toen we het imitatiespel deden. Dus elke acteur heeft zijn manier om het doel te vinden en je moet er gewoon zijn. Ik denk dat ook een van de grootste taken die je als regisseur hebt, is om te weten wat het doel is. Dit is het merkteken, dan raken. En ik weet wanneer we het raken en wanneer we het niet raken. Dus het was echt geweldig om met hen te werken en het waren vermoeiende dagen omdat ze ofwel zo intens verliefd moesten zijn of ze moesten elkaar zo haten of ze deden fysieke dingen waar ze waren in dit zeer zware ruimtepak dat allemaal aan draden hing dag. Dus ik denk dat ze allebei echt verrast waren, ik denk dat iedereen verbaasd was over hoe veeleisend het was om deze film op te nemen, omdat we lazen het script en iedereen dacht: ja, het komt wel goed, een paar acteurs, het wordt leuk, maar het was eigenlijk heel vermoeiend voor hen om doen.

Nou, het heeft zijn vruchten afgeworpen, het was absoluut ongelooflijk. Ik zou willen vragen, in het bijzonder bestuurders, welk advies heb je voor die toekomstige bestuurders die er zijn?

Om alleen dingen voor jezelf te doen. Om dingen niet te doen omdat je denkt dat het slim is of een goede carrièrestap of ik zou dit waarschijnlijk moeten doen omdat het publiek het leuker zou vinden, wat dan ook. Wat voor film wil je? Waarom wil je deze film maken? En doe het voor jezelf, en doe het als een film die je zelf graag zou willen zien. Het is het enige dat telt, want dan wordt het waar, het wordt iets dat je echt leuk vindt en waar je van geniet en dan zullen andere mensen het doen. Ik denk dat ook als je in vergaderingen zit en mensen willen horen dat je iets pitcht of je strijdt voor een project of wat dan ook, probeer mensen niet te vertellen wat ze denken dat ze leuk zouden vinden. Wees gewoon eerlijk, als er dingen zijn die je niet graag zegt. Als er dingen zijn die je leuk vindt, zeg ze dan. Dat is het enige wat je kunt doen. Het moeilijkste aan regisseur zijn, is dat je al het lawaai moet wegnemen. Iedereen denkt te weten hoe een film gemaakt moet worden. Iedereen heeft een mening. De DP, de producer, de acteurs, iedereen weet hoe een scène zou moeten zijn, maar er is er maar één die het echt weet en dat ben jijzelf. Je moet in staat zijn om al het lawaai uit te schakelen en gewoon mentaal je eigen smaak te volgen. Het kan me niet schelen of je het niet leuk vindt; Ik moet het doen, want dit is waar voor mij.

Daar hou ik van, ik zou zeggen eerlijk blijven.

Ja blijf waar.

90 dagen verloofde: waarom Natalie fans boos kan maken, gewoon om relevant te blijven