10 klassieke films die Hollywood nooit opnieuw zou moeten maken

Het opnieuw maken van een klassieke film is als het afstaan ​​van je kind voor adoptie. Je moet het alleen doen als je hard geld nodig hebt, en zelfs dan is het een tragedie. We hopen dat het sarcasme hier vanzelfsprekend is, net als de hebzucht van de moderne studio's als het gaat om het opofferen van onze filmische herinneringen ten gunste van de almachtige dollar.

Zou je op een Van Gogh spugen? Faulkner bewerken? Tamme Tsjaikovski? Als je antwoord allesbehalve een volmondig "NEE" is, bid dan om vergeving. Onthoud: de subtielste veranderingen aanbrengen in Yoda's huidskleur in de geremasterde Star Wars collectie maakte George Lucas tot een paria, dus laat dit een waarschuwing zijn voor Hollywood: je blijft relevant en essentieel voor cultuur en politiek vanwege je creativiteit. Blijf die bron ontginnen en weersta de verleiding om heilige grond te vernieuwen. Het is in uw eigen belang om de echte pareltjes van de filmgeschiedenis over te laten aan de Criterion Collection, The Smithsonian en de U.S. National Film Registry

We hebben al gedekt 10 films die Hollywood onvermijdelijk opnieuw zal maken, maar hier is onze lijst met de 10 films die Hollywood zou moeten Nooit Opnieuw maken:

Weg met de wind (1936)

Het aanpassen van de roman van Margaret Mitchell uit 1936 vereiste een mate van toewijding en grootsheid die Hollywood nog nooit had ervaren. In veel opzichten, Victor Fleming'sWeg met de wind werd de gouden standaard voor het filmepos. Geen middel onbeproefd laten met zijn weidse visie op het vooroorlogse zuiden in de eerste helft, en de totale vernietiging van Amerika's machtsstrijd en de pogingen tot wederopbouw in de tweede, de film uit 1939 laat een indruk achter die moeilijk te maken is schudden.

Vivien Leigh, Clark Gable en Hattie McDaniel leverden enkele van de meest memorabele uitvoeringen van hun tijd, het scherm vullend met scherpe contrasten van mercurial emotie, ouderwetse mannelijkheid en ironie humor. Vergezeld van Max Steiner's vloedgolf van een score, Weg met de wind op alle cilinders geschoten. Zou het vandaag opnieuw gemaakt kunnen worden? Alleen in naam.

8 Casablanca (1942)

Drie jaar na het succes van Weg met de wind, pufte het Hollywood-studiosysteem mee met zijn handelsoutput van films. Ze hadden een formule die werkte. Wanneer Casablanca kwam van de snoek als een bewerking van het niet-geproduceerde spel, Iedereen komt naar Rick's, werd het in de snelle productielijn geplaatst om de tijdgeest van de Tweede Wereldoorlog vast te leggen tijdens de geallieerde invasie van Noord-Afrika.

De release van de film bleek briljant getimed, en terwijl Casablanca genoten van geweldige box office rendementen en een positieve reactie van de pers, het raakte ruim na zijn eerste debuut in het publieke bewustzijn. Dankzij een transcendent script dat gedenkwaardige regels biedt voor elke scène in de film, blijft het oorlogsdrama van regisseur Michael Curtiz een van de meest uitgesproken romantische films ooit gemaakt. Humphrey Bogart en Ingrid Bergman verschroeien het scherm. De beelden, de muziek en de toon zijn bijna droomachtig, en elke keer dat je klaar bent met kijken Casablanca, u het opnieuw wilt spelen.

7 Burger Kane (1941)

Orson Welles was slechts 26 jaar oud toen hij regisseerde burger Kane, die een volwassenheid en gravitas in de film giet die maar weinig regisseurs sindsdien hebben geëvenaard. Welles, een fervent man van het theater, bracht zijn vroege jaren twintig door met het podium, ondanks de financiële vooruitgang van Hollywood. Toen zijn thespian-inspanningen ervoor zorgden dat hij geld nodig had, vloog hij naar Los Angeles en tekende na een rondleiding door de RKO-studio's een deal voor twee foto's met zijn leidinggevenden.

Welles bezat zeker de sociale gratie van het merk Clooney, toen de eerste filmregisseur wegliep met een flinke budget, ongebreidelde autonomie voor het schrijven van scenario's en, de gouden standaard van regiemacht, de rechten op definitieve verlaging in de montage kamer. In wezen vertrouwden de briljante geesten bij RKO dit midden van de jaren twintig artiest met de sleutels van het koninkrijk.

Hij speelde vaak trucjes in de studio en werkte de klok rond, en maakte de film precies zoals hij hem voor ogen had. Niet alleen is burger Kane een blijvend icoon van vintage Hollywood, het moet worden aangeprezen als bewijs dat grote regisseurs volledige creatieve controle verdienen. Als, voor elke tien afgebroken pogingen tot grootsheid, het publiek er één krijgt burger Kane, dan verslaat de gok "Dictator Director" op de lange termijn de bureaucratie van de studio.

Het is een prachtig leven (1946)

Hoewel het vaak wordt herinnerd als een kerstfilm, is de ontroerende film van Frank Capra uit 1946 een hartverscheurend drama in Santa-clad drag. Zelfmoordgedachten, zoals George Bailey (James Stewart) ervaart, zijn geen lachertje. Misschien is dat de reden waarom de beste momenten in de film ons eraan herinneren dat we inderdaad een prachtig leven leiden.

Het is het soort film dat ervoor zorgt dat je je familie wilt omhelzen en de zaken een minuutje wilt vertragen. De verachtelijke schurk, Mr. Potter (Lionel Barrymore), laat je huid kruipen van zijn egoïstische wreedheid, bijna een oproep tot actie tegen onze sociale neiging tot hebzucht.

Het is een geweldig levenkent zijn momenten van afschuw, vooral wanneer George Bailey ziet hoe het leven zou zijn zonder hem. Capra regisseert die sequenties met een nachtmerrieachtige kwaliteit die net zo gemakkelijk rondwaart als de verzoeningsscènes geliefd zijn. Er kunnen niet genoeg complimenten worden gegeven aan Jimmy Stewart voor deze prestatie, en alleen al om die reden zou de film volledig onaantastbaar moeten blijven.

6 Coole hand Luke (1967)

“Wat we hier hebben, is het niet communiceren!” Zo spreekt de sadomasochistische Kapitein (Strother Martin) in Coole hand Luke, wat precies het verschil illustreert tussen zwakke mannen van zijn soort en de ontembare geest van mannen als Lucas "Luke" Jackson (Paul Newman). Donn Pearce en Frank R. Pierson schreef een luchtdicht scenario dat Mr. Newman zijn optreden op een presenteerblaadje aanbood.

Coole hand Luke kan nooit worden herhaald omdat de film wordt bepaald door de hoofdrolspeler. Dat soort arrogante arrogantie en diepgewortelde depressie maakten de blauwogige Newman tot een paradox. Hij trok die dramatische cocktail in The Hustler, slechts zes jaar eerder, en hij perfectioneerde zijn vak in de tijd daarna. In de film speelt Newman een opruiende Koreaanse oorlogsveteraan die verslaafd raakt aan een kettingbende voor het dronken onthoofden van parkeermeters.

Het ziet er somber uit voor Luke, maar terwijl hij zijn straf uitzit, herontdekt hij zijn vasthoudendheid en wordt hij door een reeks gevangenisprocessen de meest gerespecteerde man in de gevangenis. Niet verrassend, Coole hand Luke werd een van de meest gerespecteerde films in de geschiedenis.

5 De peetvader (1972)

Wie de klassieker van Francis Ford Coppola opnieuw maakt, zal zeker de antichrist zijn. Elke poging om het Corleone-epos opnieuw vorm te geven, zou een levende belediging zijn voor de cinema, voor Brando, Pacino, de Niro, Duvall, Cazale en de talloze andere kunstenaars die het boek van Mario Puzo hebben gebruikt en er een puur poëzie.

Hoe begin je de pracht van de klassieker uit 1972 te beschrijven? De blinde bard hoefde Helena van Troje niet veel te beschrijven. Ze was gewoon zo perfect. De peetvader heeft stapels literatuur eraan gewijd, en ondanks de misselijkmakende ontleding van het gangsterepos door de filmwereld, zullen de gesprekken nooit ophouden.

Thema's respect, eer en familie lopen diep in Coppola's trilogie, en terwijl veel van de Corleones bloed aan hun handen hebben, maakten ze zich geliefd bij het publiek met hun passie en ijver voor leven. De productiewaarden zijn transcendent en de contrasten tussen personages als Michael en Sonny Corleone zorgen voor een werkelijk zinderende film.

4 De afgestudeerde (1967)

"Mvr. Robinson, je probeert me te verleiden. Jij niet?' Mike Nichols vult zijn tweede film ooit met genoeg fallische referenties en beelden om een ​​R-rating te rechtvaardigen, maar zijn sluwe regie en klasse zorgden voor een oudervriendelijke PG. De afgestudeerde werd de steunpilaar van de carrières van Nichols en Dustin Hoffman, met die onderstroom van seksuele rusteloosheid en identiteitscrises die het tijdperk inkapselden.

Zeker, kijken naar Benjamin Braddock (Hoffman) die slaapt met de bij uitstek verleidelijke Mrs. Robinson (Anne Bancroft) bleek voor die tijd controversieel, maar het gaf het publiek een van de meest humoristische, boeiende coming-of-age-verhalen die op film waren gezet. Het speelt zich af in de jaren zestig, waar de Amerikaanse kernfamilie veel minder splijting had dan de atoombom, en Nichols' wrange prik tegen de cultuur ("kunststoffen”) was geavanceerd, onberispelijk en onnavolgbaar.

3 Aan de waterkant (1954)

Aan de waterkant was gebaseerd op een handvol artikelen die in 1949 werden gepubliceerd en die de wreedheid en machtsstrijd tussen de havenarbeider uit New Jersey aan het licht brachten, waardoor de film een ​​unieke kans werd. Met het ultieme bronmateriaal voor een film gaf journalist Malcolm Johnson regisseur Elia Kazan het soort ruwe goederen en realisme waar hij altijd naar streefde.

Kazan was berucht om het uitlokken van gevechten en onzekerheden op zijn sets, waardoor hij de lont aanstak voor wat hij hoopte dat een kruitvatexplosie zou zijn zodra de camera's begonnen te draaien. Terry Malloy (Marlon Brando in een van zijn meest duurzame rollen) vertegenwoordigt de volledig Amerikaanse arbeiders die een kans had op glorie en miste, gedupeerd tot degradatie door zijn bedrieglijke maffiabaas Johnny Friendly (Lee J. Cobb, de ultieme dreiging op het scherm).

Uiteindelijk bracht de film de corruptie in de dokken van Hoboken in de schijnwerpers en gaf filmbezoekers een stukje leven dat nooit kan worden gerepliceerd.

2 Lawrence van Arabië (1962)

Peter O'Toole is een zwaargewicht in de filmgeschiedenis, en hoewel hij op de een of andere manier de gunst van de Academie ontweek en er niet in slaagde om Beste Acteur te winnen voor Lawrence van Arabië, zijn vertolking van T.E. Lawrence definieerde de Hollywood-held. Dun en opgeleid met de uitspraak van een Engelse geleerde, transformeert O'Toole Lawrence in een briljante cowboy van het Arabische zand.

David Lean's epos uit 1962 portretteert het gelijknamige personage als een Britse held die tijdens de Eerste Wereldoorlog het succes van Union Jack op het Arabische schiereiland heeft bevorderd. Een gewone John Wayne was hij echter niet, en daar vond O'Toole ruimte voor zijn eersteklas acteerkarbonades. In de film (briljant geschoten door cameraman Freddie Young), T.E. Lawrence wordt getoond als een met wroeging vervulde krijger, in conflict met zijn gewelddadige en vreedzame aarzelingen. Hij draagt ​​zijn schuldgevoelens geteisterde PTSS op zijn bedoeïenengewaad, maar in klassiek Engelse stijl weerhouden zijn eigen zorgen hem er niet van zijn plicht te vervullen.

O'Toole's Lawrence worstelt met zijn verantwoordelijkheden, maar wordt er nooit door opgeslokt. Goed geproduceerd na de release van Weg met de wind, Lawrence van Arabië kan met recht worden beschouwd als een verlengstuk van het epos van Victor Fleming, dat Hollywood het grenzeloze potentieel van filmische verhalen laat zien.

1 A Clockwork Orange (1971)

Het opnieuw maken van een Kubrick-film zou ongelooflijke chutzpah vergen. Hoe zou je toegang krijgen tot de nauwgezet specifieke benadering van het filmmaken van de beroemde regisseur? Misschien wel de meest onaantastbare vermelding in zijn oeuvre is: A Clockwork Orange, een echte trip langs mentaal onstabiele laan met een van de meest sadistische scènes ooit op het onschuldige "Singin' in the Rain." Arme Gene Kelly.

Alex (Malcolm McDowell) staat aan het hoofd van de Britse bende cockney-jongeren die zich een weg banen door een steeds meer gebroken samenleving te verkrachten en te plunderen. Het is een verontrustende en schokkende film die de ogen aanvalt en tegelijkertijd ons gevoel voor moraliteit en rede aantast. Als er een afbeelding in de film is die de capaciteiten van Kubrick het beste weergeeft, is het ongetwijfeld de scène waarin Alex zijn ogen mechanisch heeft opengewrikt en gewelddadige beelden laat zien die de zijne opnieuw bedraden brein.

Bedankt, Stanley.

-

Daar heb je het! Welke klassieke films zouden volgens jou moeten worden vrijgesteld van een Hollywood-remake? Laat het ons weten in de reacties hieronder!

VolgendeX-Men: de beste Halloween-verhalen, gerangschikt

Over de auteur