'The Knick': Rust je bloeddoorlopen ogen

[Dit is een recensie van De Knick seizoen 1, aflevering 8. Er zullen SPOILERS zijn.]

-

Na de schrijnende gebeurtenissen die het grootste deel van de 'Pak het touw' maakte plaats voor een paar onverwacht intieme scènes, De Knick zet zijn tocht naar intimiteit voort door meer tijd dan in de voorgaande zeven afleveringen door te brengen in het hoofd van ene Dr. John Thackery.

In zekere zin is 'Working Late a Lot' de beloning voor het optreden van Clive Owen tot nu toe. Het is een kans voor Owen om Thackery's gebruikelijke bombast en opvliegende genie te nemen en het te begraven onder de pijnlijke symptomen van ontwenning, gewoon om te zien wat ervan komt.

Het resultaat is een man die gekweld wordt door wat misschien... de onbekende pijnen van zwakte, niet alleen voortkomend uit de afwezigheid van cocaïne in zijn systeem, maar ook uit het gevoel van ontoereikendheid dat hij moet voelen – als een resultaat van de erkenning van de diepte van zijn afhankelijkheid, evenals de dreiging van de prestaties van andere artsen die zijn eigen. (De laatste heeft evenveel te maken met Dr. Edwards als met de onlangs geïntroduceerde Dr. Levi Zinberg, gespeeld door Michael Nathanson.)

Thackery heeft altijd op het scherp van de snede gelopen; er zijn tot nu toe aanwijzingen in de reeks die voldoende aantonen hoe weerloos de dokter is voor zijn eigen verslavingen. Maar dit is de eerste keer De Knick heeft kunnen onderzoeken wat de gevolgen zouden kunnen zijn, als omstandigheden buiten Thacks controle zijn afhankelijkheid de overhand zouden geven. Zelfs in de serie première, werd Thackery's eenzame moment van kwetsbaarheid - veroorzaakt door zijn eigen verlangen om het zonder de drug te stellen - ondermijnd door zijn bereidheid om zijn onnoemelijke dingen te perforeren en meer cocaïne te injecteren om terug te keren naar werk.

Maar het vangnet van de bevoorrading is verdwenen, en het komt net nadat Thackery zich had opengesteld voor... Dr. Edwards als collega accepteren en een (meestal fysieke) relatie beginnen met Lucy Elkins. Het is alsof Soderbergh en de schrijvers van de serie, Jack Amiel en Michael Begler, Thackery wilden overnemen door een reeks transformerende ervaringen voordat hij een poging deed om diep in zijn overwerkte te komen brein.

Het was een riskante zet, aangezien hij, ondanks zijn anders zo indrukwekkende aanwezigheid in bijna elke... episode, zorgde de psychische afstand tussen Thackery en het publiek ervoor dat hij min of meer werd een cijfer. Maar zonder risico is er geen beloning (iets waar een man die graag strychnine zou innemen voor een snelle oppepper voordat hij een operatie uitvoert, er misschien iets van weet).

En wachten tot nu om echt te focussen op Thackery (en Owen) - door zijn karakter zo'n specifieke en vertrouwde behoefte te geven en hem vervolgens in een reeks van competitieve, stressvolle situaties die zijn angst voor minderwaardigheid onderstrepen - levert enorm bevredigende resultaten op. Hetzelfde kan gezegd worden over hoe de spanning van de aflevering oploopt, aangezien de grenzen van Thackery's vermogen om verbinding te maken en in het moment zijn met iemand anders wordt gedemonstreerd wanneer hij ervoor kiest om aan zijn en Bertie's papier te werken boven Lucy.

In zekere zin doet Thackery denken aan Daniel Plainview aan: Er zal bloed zijn wanneer Plainview zegt, "Ik heb een wedstrijd in me. Ik wil dat niemand anders slaagt... ik kijk naar mensen en ik zie niets dat de moeite waard is." Beide mannen zijn fel competitief en beide worden grotendeels beheerst door hun persoonlijke en professionele verslavingen. Maar ondanks het delen van dergelijke aanstootgevende eigenschappen, is Plainview niet per se slecht gezelschap om in te zijn - althans vanuit het oogpunt van het waarderen van fictieve personages.

Er lopen nog andere thema's door 'Working Late a Lot', zoals de eeuwige strijd tussen Bertie en zijn vader, die van Gallinger. goedbedoelde maar onverstandige poging om een ​​zes maanden oud kind te adopteren terwijl zijn vrouw duidelijk midden in een zenuwinzinking zit, en Inspecteur Speight's mislukte poging om Typhoid Mary van de straat te houden en uit elke keuken in New York City. Er is zelfs een kort, zalig intermezzo met Cornelia en Algernon dat, net als de andere verhaallijnen van de aflevering, een groot gevoel van naderend onheil met zich meebrengt.

En dat is prima voor nu; ze zijn allemaal interessant in een soort van tafelsetting, maar niets op het scherm houdt je aandacht vast zoals de lange shots van John Thackery die er alles aan doet om te voorkomen dat hij uit de zijne kruipt huid.

Soderbergh kadreert op briljante wijze twee scènes door zijn camera op Owen te richten, terwijl hij de rest van de actie (een bestuursvergadering en een medische conferentie) grotendeels in de periferie houdt. Tijdens deze momenten reduceert Owen zichzelf tot niet meer dan een trillende snor en een emmer zweetdruppels, en toch is John Thackery op de een of andere manier boeiender dan ooit omdat hij menselijker en gebrekkiger dan ooit.

Het is dan ook een bewijs van het regisseursvermogen van Soderbergh dat hij kan schakelen na de hectische beroering van de afgelopen week. racistisch geladen bendegeweld tot iets dat zo intiem en vastberaden is als 'Veel laat werken'. En het aanhoudende beeld van Clive Owen langzaam bezwijken voor de grote hoeveelheden opium doet wat maar weinig afscheidsschoten kunnen: het gewicht van een episode projecteren op het gezicht van een alleenstaande man.

De Knick gaat volgende week vrijdag verder met 'The Golden Lotus' om 22.00 uur op Cinemax.

Foto's: Mary Cybulski/Cinemax

90 dagen verloofde: Tania deelt haar geschiedenis met huiselijk geweld en misbruik

Over de auteur