Wat Carrion verkeerd doet over Metroidvanias

Af en toe komt er een game voorbij die innovatief en interessant is, uniek en los van al het andere op de markt. Deze games zijn vaak indietitels met een duidelijke en eenvoudige focus, maar de uitvoering en het uitgangspunt zijn uitstekend. Ongetwijfeld, Aasis een van die spellen. Het uitgangspunt van Aas alleen is genoeg om deze titel te onderscheiden van de rest van het pakket. De speler bestuurt een klodderachtig monster dat enigszins lijkt op het wezen uit het horrormeesterwerk Het ding.

Het uitgangspunt is eenvoudig maar zeer effectief. De kijker neemt de controle over een pas ontsnapt wezen dat probeert gevangenschap op een ondergrondse locatie te vermijden. De speler wordt dan in een Metroidvania-type spel waarin puzzels moeten worden opgelost, wetenschappers moeten worden uitgeschakeld en nieuwe vaardigheden moeten worden geleerd. Misschien wel het meest intrigerende aan Aas is hoe natuurlijk en naadloos de gameplay-loop is voelt. Ondanks de bloedige realiteit van alles wat er op het scherm gebeurt, voelt de speler altijd een gevoel van voldoening bij het opruimen van een gebied, of dat nu het ontcijferen van een puzzel is of het uitzoeken van de beste manier om een ​​groep te sturen vijanden.

Aas kan oneindig worden geprezen om zijn creatieve kijk op een gevestigde spelformule. Aas speelt zeker als een Metroidvania-stijlspel, maar het is ook anders dan alles waar de meeste spelers eerder van hebben genoten. Desondanks is het een cruciaal element vergeten dat in bijna alle Metroidvania-stijl spellen. Dit cruciale ontbrekende onderdeel is niet alleen eenvoudig toe te voegen, maar het zou de game ook in een belachelijke mate ten goede komen: Aas heeft een in-game kaart nodig om de verkenning te vergemakkelijken.

Waarom Carrion een kaart nodig heeft

Een spel noemen dat gebaseerd is op verkenning "heeft een kaart nodig" misschien een wat voor de hand liggende uitspraak. Desondanks, een kaart toevoegen aan Aas kan het backtracken en doelloze speeltijd ernstig verminderen tijdens zijn korte maar mooie looptijd. De sleutel naar meest Metroidvania spellen is dat hoewel backtracking een centraal onderdeel van de gameplay is, het hebben van een kaart om naar terug te verwijzen, de tijd die deze backtracking kost, vermindert. Dit vermindert frustratie, verveling en opvulling in het spel, en verdwalen wordt een onmogelijkheid. Verdwalen of zelfs onbedoeld teruggaan kan echter een veelvoorkomend verschijnsel worden bij een eerste playthrough. Dit kan een spel dat kort en krachtig moet zijn, veranderen in een lange en vermoeiende onderneming.

Natuurlijk maakt deze fout niet Aaseen slecht spel. Carrion's premisse en gameplay-loop zijn nog steeds ronduit fantastisch. Desondanks zou het toevoegen van een kaart niet alleen de verkenning van het spel aanzienlijk verbeteren, maar het zou ook ongelooflijk eenvoudig te maken zijn. Zelfs als een dergelijke functie niet is toegevoegd, Aas is nog steeds een uniek spel dat elke gamer zou moeten spelen. Het is uniek en het uitgangspunt alleen al draagt ​​het veel verder dan andere games in zijn soort.

Genshin Impact: waar vind je meer violetgrass (en waar is het voor)

Over de auteur