Top Gun: Maverick mist het geheime wapen van Top Gun

Top Gun: Maverickkan volgend jaar eindelijk in de bioscoop verschijnen, maar het langverwachte vervolg mist helaas het geheime wapen achter het origineel Top Gun's enorme succes. Uitgebracht in 1986, Top Gun was een enorme hit, waarvan het enorme succes de rekrutering in het Amerikaanse leger en in het bijzonder het luchtvaartprogramma van de Amerikaanse marine deed toenemen. Het verhaal van de jonge Tomcat-piloot van Tom Cruise, Top Gun was dat zeldzame soort actiefilm met een hoog octaangehalte die ondanks zijn flitsende, snelle theatrale erin slaagde om in het midden van de jaren 80 diep te resoneren bij het publiek. Het resultaat is dat veel fans reikhalzend uitkijken naar het aanstaande vervolg van de film Top Gun: Maverick.

Echter, Top Gun: Maverick het is onwaarschijnlijk dat het succes van de originele film wordt nagebootst, hoewel het onvermogen van de film om het origineel te evenaren Top Gun's succes is niet de reden waarom velen denken. Heel enkele van de originele Top Gun cast keert terug

voor het vervolg, maar de centrale sterren Cruise en Val Kilmer komen terug en de nieuwe castleden zijn onder meer indrukwekkende namen als Jon Hamm en Miles Teller. De castlijst is een geweldige line-up die elke fan van het origineel zou opwinden en de plot belooft opnieuw te bezoeken Top Gunbelangrijkere verhaalelementen, zoals de dood van Goose. Dus, wat ontbreekt er aan? Top Gun: Maverick dat waarschijnlijk de impact ervan zal beperken?

De echte reden dat Top Gun: Maverick het onwaarschijnlijk is dat de magie van de originele cultklassieker zal heroveren, is te wijten aan de vroegtijdige dood van de regisseur van de originele film. Van de openingsmomenten tot de finale van het luchtgevecht, de leiding van de overleden, geweldige Tony Scott is de motor die aandrijft Top Gun naar de status van meesterwerk, en het is niet iets dat het vervolg waarschijnlijk zal kunnen recreëren. Terwijl Vergeetachtigheid regisseur Joseph Kosinski heeft bewezen een competente helmer te zijn, Ware liefde filmmaker Scott bracht een unieke stijl en unieke visie naar het origineel Top Gun. Scott's stijl van zowel verhalen vertellen als visuele esthetiek is zo blijvend populair gebleken dat ze een groot deel uitmaken van waarom Top Gun: Maverick zal waarschijnlijk niet overeenkomen met het succes van de originele film.

Scott's enkelvoudige visie

Terwijl Top Gun: Maverick lijkt perfect uit de trailers te komen, het vervolg zal onvermijdelijk moeite hebben om een ​​visueel palet te creëren dat net zo revolutionair is als dat van het origineel Top Gun, vooral omdat de originele film de standaardstijl zette die in de decennia daarna van het genre werd verwacht. Perfect belichaamd door Top Gun's slow-motion openingsscène, de verbrande sinaasappels en contrasterende diepe blues van Scott's film vormden de visuele blauwdruk voor tientallen jaren actiefilm met iedereen, van Jan DeBont tot Michael Bay in een poging om de dramatische, innovatieve look van Scotts opvallende visie na te bootsen. Het contrast tussen blauw en oranje is de afgelopen decennia zo alomtegenwoordig geworden dankzij de visuele aantrekkingskracht van Scotts werk dat sommige franchises stappen actief af van de altijd aansprekende stijl en kiezen voor de koelere blauwtinten van Kosinski's eerdere treffers Vergeetachtigheid en Tron 2.0. Maar Top Gun: Maverick's trailers alleen al bewijzen dat de film de iconische blauw-oranje contrast-cinematografie van de film zal nabootsen originele film, wat betekent dat het vervolg uit 2021 eer zal moeten bewijzen aan het origineel, maar moeite zal hebben om uit de film te komen schaduw van Top Gun en een eigen revolutionaire visuele stijl neerzetten.

Scotts tragische actiefilms

Natuurlijk reikte Scotts stijl veel verder dan zijn glanzende, invloedrijke visuele palet. Hoewel de meeste samenwerkingen tussen Bruckheimer en Simpson die op Scotts film volgden, zijn kenmerkende uiterlijk nabootsten, waren er maar weinig die in staat waren om zijn economische en dramatische verhalen te evenaren. Actiefilms zijn natuurlijk in de eerste plaats een visueel medium, en afgezien van incidentele, aangrijpende momenten zoals het vertrek van Paul Walker uit de Snel & Furieus franchise, staan ​​maar weinig films in het genre bekend om hun emotionele impact. Niet zo met Scott's output, maar met het origineel Top Gun leunen in de tragedie van Maverick evenzeer als zijn legende.

Het is een zeldzame prestatie voor een regisseur om daadwerkelijke emotionele inzet te creëren in een actiefilm, maar keer op keer slaagde Scott erin dit dankzij een geschenk voor tempo dat de bijdragen van de regisseur aan actiecinema consistenter ontroerend en emotioneel betrokken maakte dan mede-titanen van het genre zouden kunnen beheren. De stille instorting van Damon Wayans bij het vertellen van de dood van zijn zoon verheft zich De laatste padvinder van een Dodelijk wapen afzetterij voor een van de beste thrillers uit de jaren 90, maar de korte scène is zo in het meedogenloze tempo van de onderschatte film geschoven dat het niet geforceerd of plakkerig aanvoelt. Scott's bekwame hartkloppingen konden echter het beste worden ingezet in Ganzen Top Gun dood, een emotioneel anker dat de potentieel dwaze en over-the-top film echt gewicht geeft. Top Gun, met zijn machomannen en shirtloze beachvolleybal, had gemakkelijk een lachwekkend dwaze film kunnen zijn. Maar Scott doordrenkt de dood van Goose met een echt gewicht, iets dat maar weinig actieregisseurs kunnen uitvoeren en een prestatie die het vervolg misschien moeite om te repliceren nu kijkers al raden wie de onvermijdelijke, cruciale dramatische dood van de film zal ontvangen tafereel.

Maverick kan zijn stijl niet recreëren (met dank aan Scott)

Actiefilms worden nu routinematig bekritiseerd omdat ze overbewerkt zijn en mogelijk epilepsie-inducerend in hun snelle knippen, een probleem dat ertoe heeft bijgedragen dat de interesse van het publiek in Cruise's mama opnieuw opstarten. Actieregisseurs bevinden zich echter in een soort van catch-22 wanneer ze deze kritiek krijgen, zoals de verspreiding van hypersnelheid snijden binnen het genre betekent dat elke film die zich hier niet mee bezighoudt, waarschijnlijk traag en traag aanvoelt tot hedendaags publiek. Het is een moeilijk dilemma voor regisseurs, die gevangen zitten tussen bekritiseerd worden vanwege het overdreven warrige knippen en slaperig worden genoemd omdat ze een meer afgemeten aanpak hanteren.

Dus, hoe is deze snelle stijl zo alomtegenwoordig in het genre geworden, tot het punt dat het nu de standaardstijl is die het publiek van elke actiefilm gewend is? Nou, de makers vanTop Gun: Maverick heeft Tony Scott ook te danken aan deze ontwikkeling. Van Man in brand naar de biopic Domino, naar de verrassend solide remake De inname van Pelham 123, tot niet te stoppen, is het laatste decennium van het werk van de regisseur wat deze schokkerige jump-cutting-stijl populair heeft gemaakt (en dat zegt niets over de wilde overbewerkte Déjà Vu). Dientengevolge zal Maverick het snijden aanzienlijk moeten vertragen, overeenkomend met Scott's vloeiend geschoten origineel, maar daarbij de film zal waarschijnlijk veel kijkers vervreemden die de snelle montage verwachten die door Tony Scott is gepopulariseerd zichzelf. Het is onwaarschijnlijk dat Top Gun Maverickzal uit de schaduw kunnen komen van de invloed van de originele film op het genre, maar om eerlijk te zijn tegenover de filmmakers het is minder te wijten aan een fout van hun kant en meer een bewijs van Scott's uitstekende, blijvende invloed op actie bioscoop.

Dune Timeline Explained: Present To The Year 10191

Over de auteur