Zijn procedurele 'detective'-tv-programma's die creativiteit doden?
Finnegans Wake. verloren paradijs. Huis van Bladeren. Dit zijn slechts enkele van de boeken die zijn genoemd "onverfilmbaar", maar als een van hen ooit zou worden aangepast in een televisieserie, zou die televisieserie waarschijnlijk een misdaadprocedure zijn.
Er zit een soort conserveermiddel ingebakken in het concept van een politiedetectiveshow - met een twist - waarmee dezelfde formule een oneindig aantal keren kan worden herwerkt. Deze week brengt de seizoensfinale van iZombie, Rob Thomas en Dianne Ruggiero's tv-bewerking van het stripboek van Chris Roberson en Michael Allred, waarin een levende zombie grafdelver werd een bewuste zombie lijkenhuisbediende, die de politie van Seattle hielp bij het oplossen van misdaden door de hersenen van recente slachtoffers van moord.
iZombie is verre van het enige bronmateriaal dat de criminele procedurele behandeling op zijn reis naar het kleine scherm krijgt. Neil Gaiman en Mike Carey's interpretatie van Lucifer van DC's Vertigo imprint komt dit najaar naar Fox en helpt een L.A.P.D. agent lost zaken op ("
Het valt niet te ontkennen dat de case-of-the-week-structuur met een bovennatuurlijke of sci-fi draai heeft geleid tot een aantal enorm succesvolle en langlopende tv-shows. Leidt het hervormen van zeer uniek en origineel bronmateriaal om in deze mal te passen alleen maar tot tv-shows die creatief en verhalend beperkt zijn? Zou een show leuk vinden? Hannibal zo goed zijn uitgepakt als showrunner Bryan Fuller gedwongen was geweest Will Graham en Hannibal Lecter vijf seizoenen lang elke week een andere misdaad te laten oplossen?
-
Waarom tv wordt gedomineerd door genre
Televisie is opgebouwd rond genre. Indien iZombie, Lucifer en Minderheidsverslag waren niet geselecteerd voor aanpassing aan detectiveprocedures, dan zouden ze waarschijnlijk zijn aangepast aan een ander, even formeel verhalend kader. Zelfs shows die worden geprezen omdat ze subversief en origineel zijn - zoals Zes voet onder, Kaartenhuis en Breaking Bad - kan netjes worden gecategoriseerd in het vak 'prestige drama'.
Dit is niet uniek voor het medium, maar is aanwezig in vrijwel elk gebied waar creativiteit botst met industrie. In de lange en welsprekende woorden van sociaal wetenschapper Toby Miller: "televisie is nog een industrieel proces dat ondergeschikt is aan dominante economische krachten in de samenleving die altijd op zoek zijn naar efficiënte standaardisatie." Indien iZombie was niet aangepast in een misdaadprocedure, dan zou het zijn aangepast in een sitcom, a Flash-achtige sci-fi avonturenshow, een prestigedrama, een tekenfilmserie van een half uur of een willekeurig aantal acceptabele tv-dramaformaten die zijn uitgeprobeerd, getest en vooraf goedgekeurd.
Procedurele detectivedrama's zijn aantoonbaar niet meer beperkend voor de verbeelding van een schrijver dan enig ander soort show. Het tv-schrijfproces is gewoonlijk gestructureerd rond een collectieve inspanning van de schrijverskamer in plaats van een enkele auteur, en die schrijvers moeten aan bepaalde criteria voldoen. Of het nu gaat om het schrijven van verhalen met een structuur in vier bedrijven (om rekening te houden met reclameblokken), weten of de seizoensboog over 10 afleveringen of 22, of bewust flesafleveringen schrijven om geld te besparen voor afleveringen met een groot budget, bij tv draait het allemaal om het vinden van dat compromis tussen creativiteit en industrie.
-
Oneindige manieren om een plaats delict te ontleden
In de meeste procedurele detectiveshows — inclusief die van de sci-fi en bovennatuurlijke overtuigingskracht — is er over het algemeen een checklist met dingen die in elke aflevering moeten worden opgenomen. Er is een misdaad van de week, verschillende verdachten worden ondervraagd, de rechercheurs achtervolgen een reeks rode haringen terwijl we meer aanwijzingen opduiken, wordt uiteindelijk de echte boosdoener gevonden en hebben we allemaal een waardevolle les. Maar wordt dit niet een beetje saai?
Niet naar de mening van Ed Whitmore, een ervaren schrijver van misdaadprocedures die een groot deel van zijn carrière heeft besteed aan het schrijven van soortgelijke shows, waaronder CSI, Dalziel en Pascoe, en het langlopende Britse misdaaddrama Stille getuige. In een BBC-interview uitgebracht kort voor de première van seizoen 18 van Stille getuige, Whitmore enthousiast over wat hij ziet als de vrijwel onbeperkte creatieve vrijheid die beschikbaar is in het tv-misdaadgenre.
"Je kunt elk soort verhaal vertellen dat je wilt... We kunnen verhalen maken over seriemoordenaars, we kunnen verhalen doen over terrorisme, we kunnen verhalen doen over huiselijk geweld, we kunnen verhalen maken over pedofiele kringen. Je kunt echt niet gaan, want elke vorm van criminele activiteit laat een forensisch spoor achter, [en] veel criminele activiteit laat een lichaam achter. Als je fantasierijk bent en inventief... je kunt met de 'Silent Witness car' naar elke bestemming rijden."
Hoewel het kan worden tegengegaan dat "zolang het maar over een misdaad gaat" is een vrij belangrijk voorbehoud bij de bewering dat het "vertel elk soort verhaal dat je wilt," Whitmore lijkt zich geen zorgen te maken over het opraken van nieuwe inspiratie, zelfs niet na zo lang binnen het genre te hebben geschreven. Hij maakt ook een overtuigend argument voor het argument dat als een misdaadprocedure saai is en fantasieloos aanvoelt, dit uiteindelijk de schuld is van de schrijvers en niet van het genre.
-
De casus (studie) van de week
De oorsprong van veel moderne politieprocedures is terug te voeren op de overgrootvader van allemaal: Arthur Conan Doyle en zijn scherpzinnige creatie Sherlock Holmes.
Toen oorspronkelijk werd aangekondigd dat CBS bezig was met een moderne bewerking van Doyle's Sherlock Holmes mysteries, zo kort na de succesvolle lancering van BBC's Sherlock,,De reactie was vrij voorspelbaar. Een gevestigd Brits prestigedrama bestaande uit afleveringen van 90 minuten vs. een Amerikaanse procedurele detectiveserie met 24 afleveringen per seizoen, een vrouwelijke Watson en geen Baker Street? Overal kwamen monocles tevoorschijn.
Koortsachtig geruzie over welke show beter terzijde is, Sherlock en Elementair zijn uitstekende voorbeelden van hoe twee verschillende bewerkingen van hetzelfde bronmateriaal met dezelfde 'gimmick' (de moderne setting) zo enorm verschillend kunnen zijn. Van de twee shows, Elementair is aantoonbaar veel dichter bij de structuur van het origineel Sherlock Holmes korte verhalen, terwijl Sherlock (met name het derde seizoen) is meer bereid om de feitelijke zaken op een laag pitje te zetten en zich te concentreren op het interpersoonlijke drama van de personages.
Doyle's verhalen zijn enorm invloedrijk geweest binnen het misdaadgenre, dankzij hun mix van drama en forensische wetenschap. Het centrale uitgangspunt van de politie die de hulp inschakelt van een burgerconsulent met unieke misdaadoplossende vaardigheden, kan helemaal worden getraceerd vanaf Sherlock Holmes tot aan de verspreiding ervan in shows zoals De mentalist, iZombie, Due South en Kasteel. Sherlock was misschien ooit de enige adviserende rechercheur ter wereld, maar dat is hij zeker niet meer.
-
Conclusie
De bewering dat de zeer gestructureerde aard van misdaadprocedures een creatieve doodlopende weg is, sluit uiteindelijk aan bij een bredere vraag over de effecten van structuur op creativiteit. De dagelijkse show schrijver en gastheer Jon Stewart pleitte voor de voordelen van een strikte structuur toen hij zei: in een interview, "Ik ben er een echte gelovige in dat creativiteit voortkomt uit grenzen, niet uit vrijheid. Vrijheid, ik denk dat je niet weet wat je met jezelf aan moet. Maar als je een structuur hebt, dan kun je erop improviseren."
Uiteindelijk is de misdaadprocedure hier om te blijven zolang tv-netwerken - die tenslotte de niet onaanzienlijke rekening betalen voor shows als iZombie en Lucifer - blijf ervan overtuigd dat het een effectief middel is om een publiek te creëren en te behouden. Maar hoewel het irritant kan zijn om te zien dat een reeks aanpassingen allemaal de criminele procedurele behandeling krijgen, is de... case-of-the-week-structuur intrinsiek saaier en minder creatief dan bijvoorbeeld een prestigedrama met een groot budget Leuk vinden Game of Thrones? Of is het gewoon een kwestie van het aanwezige talent?
We zijn geïnteresseerd om te horen hoe Screen Rant-lezers denken over de huidige en aankomende reeks procedurele misdaaddrama's — en het genre in het algemeen — dus laat ons uw mening weten in de commentaren.
90 dagen verloofde: de onhygiënische gewoonten van Jenny Slatten onthuld door de moeder van Sumit
Over de auteur