Titanic: 5 manieren waarop de James Cameron-film zo goed is (en 5 manieren waarop hij wordt overschat)

Toen bioscoopbezoekers kaartjes kochten zonder hun stoelen te reserveren en in de loop van een jaar tien keer een film in de bioscoop zagen, James Cameron's rampenepos Titanic was koning van de wereld. In 1997 bracht het $ 2,2 miljard dollar op, wat zelfs naar de huidige maatstaven onthutsend is, en een prestatie die maar weinig moderne films bereiken. Het bevatte de best mogelijke speciale effecten, pochte over een enorme cast van gevestigde acteurs en lanceerde de carrières van Leonardo DiCaprio en Kate Winslet.

Tegenwoordig komen de door sterren gekruiste geliefden Jack en Rose over als vertederend of cliché, en voor velen kijkers die hun overdreven sentimentele verhaal wegnemen van de authentieke tragedie van de passagiers om hen heen. Toch blijft de plot van het zinken van het schip aangrijpend, ook al voelt het alsof het wordt overschaduwd door de meeslepende romantiek. Titanic blijft een gouden filmstandaard voor elke nieuwe kaskraker, maar om echt te bepalen of het zo goed is als iedereen zich herinnert, zullen we de diepten ervan moeten plunderen.

10 ZO GOED: DE SPECIALE EFFECTEN

Om de authenticiteit van het schip zelf nauwkeurig vast te leggen, liet James Cameron tweederde van de Titanic bijna op schaal bouwen, waarvan de helft op een enorme hydraulische lift. De hele set werd in het water neergelaten en vervolgens voor elke opname opnieuw ingesteld, waardoor het een van de grootste animatronics is die ooit voor film is gebouwd.

Acteurs werkten aan uitgestrekte geconstrueerde sets die verschillende delen van het schip nabootsten, evenals tegen volledig groene schermachtergronden. De praktische effecten waren toen perfect getrouwd met CGI die vandaag de dag nog steeds de tand des tijds doorstaat, om een ​​kaskraker met speciale effecten te creëren waar kijkers meer dan 20 jaar later versteld van staan.

9 OVERGEDRAGEN: MELODRAMATISCH

Voor veel fans is er genoeg echte tragedie aan boord van de Titanic om een ​​reactie van hen uit te lokken zonder hun toevlucht te hoeven nemen tot maudlinische uitingen van sentiment of melodramatisch acteren. Gevallen waarbij Jack en Rose bij de boeg (en achtersteven) van het schip betrokken zijn, evenals Caledon Hockley's tafel-flipping-scène vallen op als primaire voorbeelden.

Kleinere momenten, die meer genuanceerd zijn, zoals tussen Kathy Bates' Mrs. Brown en de schuldige overlevenden aan boord van de reddingsboten, dragen veel meer emotie met veel minder vertoningen van showboating.

8 ZO GOED: DE MUZIEK

Muziek vult en informeert Titanic op een manier die kijkers een werkelijk transformerende ervaring biedt. Van het epische koornummer "Southhampton" dat het schip in al zijn glorie laat zien terwijl het de open zee in vaart, tot de schrijnende pianoakkoorden terwijl het zinkt, componeerde James Horner een partituur die vergelijkbaar is met de iconische werken van John Williams, Howard Shore en Hans zimmer.

Toevoegen aan de rijke symfonische soundtrack zijn de prachtige en levendige traditionele Ierse jigs en haspels die benedendeks plaatsvinden in de tussendekklasse, de beklijvende "Hymn to the Sea" dat de "Titanic band" speelt terwijl het schip zinkt, en natuurlijk "My Heart Will Go On" van Celine Dion. Het is niet moeilijk te begrijpen waarom de score een filmische klassieker is.

7 OVERGEDRAGEN: EMOTIONELE MANIPULATIE

Het is moeilijk voor kijkers om emotioneel betrokken te blijven Titanic als inconsistenties en narratieve drogredenen beginnen te verschijnen omdat ze het gevoel hebben dat ze worden gemanipuleerd. In de vaak geciteerde deurscène, waarin: Jack en Rose zijn drijvend in het ijskoude water nadat het schip is gezonken, is Rose degene die aan de deur staat terwijl Jack in het water wordt achtergelaten (ondanks dat er genoeg ruimte is voor hen beiden).

Cameron wist dat het publiek het meest emotioneel geïnvesteerd zou zijn in dit stadium van de film, wanneer de door sterren gekruiste geliefden zo dicht bij hun redding zijn. Hij dacht dat de kijkers niet zouden twijfelen aan het feit dat er een andere oplossing was - zowel Jack als Rose konden aan de deur komen en overleven - maar ze deden het wel.

6 ZO GOED: HISTORISCHE NAUWKEURIGHEID

Met uitzondering van een paar creatieve vrijheden die werden genomen voor een dramatisch effect met het ijsberggebeurtenis in de film, bijna alles over Titanic grondig onderzocht op historische nauwkeurigheid. James Cameron investeerde zelfs honderdduizenden dollars in de duikboten die werden gebruikt om het eigenlijke scheepswrak van de Titanic te onderzoeken, wat hij als een subplot in de film wist te verwerken.

Voorbij de externe delen van het schip, brachten de interne delen zijn majesteit over, tot aan het porselein dat in Rose's passagiershut was geplaatst. Van de kostuums tot het bestek, Titanic was de droom van een historicus die uitkwam.

5 OVERGEDRAGEN: DE CHEESY DIALOOG

Voor veel fans deed Cameron veel moeite om een ​​prachtig, duur, realistisch schip zoals de Titanic te maken, alleen om het te vullen met personages die jeugddialogen spraken vol anachronismen en clichés, waarvan sommige niet eens geschikt waren voor de historische setting waarin de film vindt plaats.

Cal Hockley doet alsof hij niet weet wie "Picasso" is en Rose, een aanstaande vrouw praat brutaal en openlijk met meneer Ismay over de seksuele theorie van dr. Freud (die hij blijkbaar ook niet weten). Verder zijn er regels als "Naar de sterren!" en 'Ik laat nooit los, Jack.' zijn minder iconisch en meer ironisch.

4 ZO GOED: DE CAST

Met een uitgebreide cast van acteurs en actrices, waaronder Leonardo DiCaprio, Kate Winslet, Bill Paxton, Billy Zane, Kathy Bates, Bernard Hill en tientallen anderen, Titanic bevat artiesten op het hoogtepunt van hun talent (en sommigen net voordat ze bonafide sterren werden).

Zelfs de acteurs als Victor Garber, Jonathan Hyde en David Warner die ondersteunende karakters invullen, blazen echte mensen tot leven die meer waren dan alleen namen in geschiedenisboeken.

3 OVERGEDRAGEN: HET LIEFDESVERHAAL

In plaats van zich te concentreren op de toch al ongelooflijke tragedie van de gedoemde slachtoffers aan boord van het schip, James Cameron besloot een kunstmatig verhaal aan te pakken over een jonge aristocraat en zakkenroller die binnenvallen Liefde. Er is geen realistische manier waarop een vrouw als Rose ooit iemand als Jack zou ontmoeten (ze werden op verschillende delen van het schip gehouden), en geen van beiden zou hebben een liefdesaffaire aangegaan omdat haar familie hun geld zou verliezen en hij in de cel zou belanden.

Terwijl de Strausses in hun bed liggen en de Ierse moeder haar bange kinderen vertelt over... Tir na n'Og terwijl het water in hun hutten stijgt, waren er tal van echte, kwellende emoties om overdragen. Cameron had zijn formidabele talenten kunnen gebruiken om die liefdesverhalen beter over te brengen, in plaats van de ballad van Jack en Rose.

2 ZO GOED: DE RAMP

Het staat buiten kijf dat Cameron een geweldig rampenverhaal vertelt. De scènes van het zinkende schip, dat bijna twee uur van de speelduur van de film domineert, vliegen voorbij zodra het gevaar bekend is. Kijkers kunnen het ijskoude water, de koude zeelucht en de beklemming in de borstkas van de passagiers voelen terwijl ze proberen door de catastrofe te navigeren.

De regie van Cameron in combinatie met ingrijpende cinematografie brengt effectief over de enorme omvang van de tragedie, wat een louterend gevoel van wanhoop geeft over het lot van de passagiers.

1 OVERGEDRAGEN: HET PLOT

Het plot is vrij lauw, vooral bij herhaalde bezichtigingen. Bepaalde scènes voelen opgeblazen en onnodig aan, vooral die met de ontluikende romance van Jack en Rose. Een bezichtiging van de film uit 1953 gebaseerd op de ramp met de Titanic, Een nacht om te herinneren, onthult dat Cameron heel weinig veranderde van de basisplot.

Zonder de Jack and Rose-plot zouden de films bijna identiek zijn, waarbij verschillende dialooglijnen identiek zouden blijken te zijn. De plot van het eigenlijke zinken was genoeg om het publiek geboeid te houden zonder opvulling, en Titanic hoefde niet het gevoel te hebben dat delen van andere films in elkaar geflanst waren.

VolgendeGeen tijd om te sterven: 10 feiten achter de schermen

Over de auteur