3 problemen met sprookjesfilms zoals 'Jack the Giant Slayer'

Jack de reuzenslachter is een nieuw sprookje, geregisseerd door Bryan Singer (De gebruikelijke verdachten, X-Men 1&2, Superman komt terug), met Nicholas Hoult als naamgenoot: de eenvoudige boerenjongen die een enorme bonenstaak beklimt om een ​​prinses te redden en het koninkrijk te beschermen tegen een wraakzuchtig leger van reuzen.

In Scherm razernij's Jack de reuzenslachter beoordeling, analyseert onze Ben Kendrick de sterke en zwakke punten van het CGI-zware verhalenboekavontuur en legt hij uit hoe Singer en zijn schrijven personeel (inclusief Oscar-winnaar Christopher McQuarrie) offert thematische diepgang en inhoud op ten gunste van entertainment dat is "hersenloos maar boeiend."

Wat is er interessanter aan? Jack (voor onze doeleinden hier) weerspiegelen deze tekortkomingen een groeiende trend in hedendaagse filmische herzieningen van sprookjes, aangezien dezelfde problemen steeds weer opduiken. Jack's $28 miljoen opening met een budget van $ 195 miljoen terzijde, maken deze films meestal winst en ervaren regisseurs

blijf je voor hen aanmelden; om nog maar te zwijgen van het feit dat deze volksverhalen al eeuwen bestaan, dus het is niet zo dat een paar flauwe hervertellingen toekomstige herinterpretaties zullen ontmoedigen. Dus heb ik besloten om drie kuilen te schetsen waar de sprookjes van de 21e eeuw steeds opnieuw in worden verbeeld, als een vriendelijke waarschuwing voor andere aankomende films die na hen zullen volgen.

-

1. Niet genoeg focus

De sprookjes en legendes van Grimm Brother stellen ons in staat om onze collectieve angsten en verbeeldingskracht over de mysteries van het universum (en onszelf) door middel van fantasie te verkennen. Ze bevatten flinterdunne (re: tweedimensionale) helden en schurken die dienen als de allegorische belichamingen van emoties, onderdrukte verlangens en persoonlijke waarden, zowel bewonderenswaardig als immoreel. Dit stelt filmmakers echter voor een dilemma: hoe ontgin je de rijke inhoud van deze eenvoudige fantasiemelodrama's en? nog steeds multi-facted representaties van personages en verhalen die eigenlijk bedoeld zijn om net zo verheerlijkt te werken metaforen?

Welnu, het antwoord bestaat meestal uit het samenvoegen van verschillende invloeden en ideeën, wat resulteert in een film die veel terrein probeert te bestrijken, maar uiteindelijk nergens veel van krijgt. Denk bijvoorbeeld aan David Leslie Johnson's Roodkapje script, dat tweaks Schemering's bovennatuurlijke romantische plot en combineert het vervolgens met het moordmysterieverhaal van Tim Burton's Sleepy Hollow hervertelling (of, als je wilt, de Hammer Horror-films die het inspireerden). Helaas is het resultaat een verwaterde verkenning van het seksuele volwassen worden van een jonge vrouw vervolgens gewikkeld rond een solide, maar voorspelbaar onderzoek van angst en paranoia die zich in een omheind gebied verspreiden gemeenschap.

Sneeuwwitje en de Jager lijdt aan soortgelijke problemen, omdat het vaak voelt alsof het verhaal in verschillende richtingen wordt getrokken door de drie gecrediteerde scenarioschrijvers. Een moment, we kijken Sneeuwwitje doorverteld Game of Thrones-stijl hofintrige - de volgende die we zijn binnengegaan Lord of the Rings fantasy episch gebied dat zich meer bezighoudt met het bouwen van de wereld voor sequels. Zoals mijn broer het uitdrukte (na het zien van de film met mij), is het bijna alsof het hele ding zichzelf elke 30 minuten of zo opnieuw opstart, in de hoop een eenvoudige fabel te veranderen in de basis voor een blockbuster-franchise.

Ter vergelijking, Jack is meer op zichzelf staand. Wat echter even frustrerend is, is dat de film van Singer vaak dieper ingaat op de diepere betekenis die inherent is aan het verhaal; dat wil zeggen, voordat u ofwel haastig vooruitgaat of de ideeën halfslachtig ontwikkelt. Het verspilt potentiële thema's zoals het belang van het doorgeven van principes via verhalen en legendes aan de volgende generatie (of het idee van reuzen als metaforen voor anti-religieuze opvattingen), door ze te beperken tot weggegooide regels of scènes die nergens. Misschien is dit weer een voorbeeld van te veel koks in de keuken, aangezien vier verschillende mensen verhaal- en scriptcredits voor de film kregen.

Hoe dan ook, Jack probeert nog steeds meer af te bijten dan het kan kauwen. Het verschil hier is dat het dingen steeds weer uitspuugt, alleen om verder te gaan en hetzelfde te doen met nog een ander gerecht. Met andere woorden: een heleboel monsters vormen nog geen complete maaltijd.

———

Alec Baldwin ontlaadt proppistool dat cameraman op filmset heeft vermoord