A.P. Bio Series Premiere Review

Op elk ander moment NBC's nieuwe single-camera sitcom AP Biozou waarschijnlijk hoge cijfers halen omdat hij altijd grappig is, met sterke uitvoeringen van Glenn Howerton en Patton Oswalt. Het verhaal van een onconventionele, ongemotiveerde middelbare schoolleraar is op het eerste gezicht een vrij conventioneel verhaal, zoals al jaren herhaaldelijk in film en televisie te zien is. Alles van HBO's recente vice-directeuren naar Slechte leraar naar School of Rock komt meteen in me op. Wat deze nieuwe toevoeging aan de line-up doet opvallen, is dan ook redelijk vergelijkbaar in die zin dat de verschillen in wezen neerkomen op het vermogen van de serie om moduleren hoe onsympathiek Howertons mislukte professor in de filosofie Jack Griffin kan zijn, en wat, als er al iets is, dat het publiek bedoeld is om uit zijn onaangename gedrag.

AP Bio draagt ​​zichzelf met een soortgelijk onverdiend vertrouwen dat wordt gezien in zijn hoofdpersoon, in die zin dat beide zich onbeschaamd presenteren zonder een filter. Wees gerust, als je na deze vroege première (de serie wordt regelmatig uitgezonden na de Olympische Winterspelen), ben je waarschijnlijk nog steeds aan boord in aflevering vier. Maar als Jack, nadat hij in een vest en joggingbroek door een klaslokaal heeft zien rondstruinen, als een kind in een herenpak, bitter half opgegeten appels naar de vuilnisbak gooit en zijn klas instrueert om zijn veel succesvollere aartsvijand te overvallen, je twijfelt of dit ongemakkelijke komedie voor jou is, misschien heb je wat meer nodig tijd.

Verwant: Sneaky Pete Seizoen 2 Trailer: Giovanni Ribisi's Long Con gaat verder

Stel je voor dat het personage van Jack Black in School of Rock was gemodelleerd naar de moeilijke mannen van de sopranen, Gekke mannen, en Breaking Bad, en je hebt een redelijk goed idee hoe Jack Griffin is. Het resultaat is dan een serie die het publiek actief aanmoedigt om de ellendige capriolen te omarmen van een mannelijk kind dat ondanks zijn vele mislukkingen en opzettelijke tekortkomingen blijft slagen. En het is ook een serie die, ondanks dat ze grappig en zelfverzekerd is, toch wordt gekenmerkt door een buitengewoon slecht gevoel voor timing, zoals het is moeilijk om je een ongepaster moment voor te stellen om de vermeende edgy hilariteit van mannen (of in dit geval een man) te laten zien slecht.

Veel van de grappen in AP Bio zijn schijnbaar bedoeld om het publiek ongemakkelijk te maken, maar zelfs als je alleen het nieuws van de afgelopen maanden de meest vluchtige blikken, de grappen zullen je waarschijnlijk doen ineenkrimpen voor al het verkeerde redenen. Er is een argument te bedenken dat AP Bio slaagt erin de spot te drijven met het soort voorrecht dat droevige, boze mannen genieten, en dat Jacks boog bedoeld is om hem uiteindelijk te zien leren iets positiefs samen met de studenten die hij openlijk weigert les te geven, maar het bewijs hiervan is weliswaar schaars in de eerste twee afleveringen. In plaats daarvan blijft de serie in het begin toegewijd om Jack te presenteren als een bepaald soort personage, een personage dat op dit moment erg ouderwets aanvoelt.

Dat roept waarschijnlijk allerlei tegenstrijdige gevoelens op over AP Bio, omdat de serie als komedie een flink aantal vakjes aanvinkt. Zoals hierboven vermeld, is het grotendeels goed geschreven, heeft het een getalenteerde cast en telt Lorne Michaels en Seth Meyers tot de producers. Glenn Howerton heeft ogenschijnlijk een carrière gemaakt door mensen te laten kijken naar en reageren op de onsympathieke en onverantwoordelijke Dennis Reynolds op Het is altijd zonnig in Philadelphia, en dus is het geen verrassing dat de machten zouden denken dat hij hier tot iets soortgelijks in staat zou zijn. Howerton slaagt erin om Jack onverkwikkelijk onsmakelijk te maken en een obsessie te maken voor zijn aartsvijand Miles (Tom Bennett) - een collega-filosofie professor met een aanstelling als docent aan Stanford en een bestseller - tot iets dat op een dag een boeiender zou kunnen worden verhaal. Evenzo kalmeert Oswalt de zaken als rector Durbin, het veel te gedienstige hoofd van de middelbare school die... om wat voor reden dan ook een in ongenade gevallen Harvard-filosofieprofessor ingehuurd om biologie voor gevorderden te doceren klas.

AP Bio lijkt zich ervan bewust hoe wankel een basis voor een verhaal is, en kiest er als zodanig voor om het meestal te negeren of door een premie op Jack's ervaring op Harvard, wat suggereert dat het zich op de een of andere manier vertaalt naar een aantrekkelijk krijgen voor een middelbare school in Ohio. Dat is redelijk gezien de toch al losse relatie van de show met de realiteit, maar tegelijkertijd kun je niemand echt verwijten dat er na vier afleveringen nog steeds een betere verklaring is.

Het vermogen om de afstand tot de echte wereld niet alleen te handhaven, maar ook daadwerkelijk te vergroten, is misschien in AP Bio's beste belang. Dat zou de deur openen voor de serie om van opvliegend naar eigenzinnig te gaan zonder ook maar iets te compromitteren veel van wat er al is, vooral met betrekking tot Howertons oppervlakkige, egocentrische Jack Griffin. Het is de verdienste van de show dat de derde en vierde aflevering interesse tonen om dat pad te verkennen, wat een kans kan bieden om zich in te leven in Jack. Het enige probleem is: het zal maart zijn voordat het publiek de kans krijgt om deze veranderingen te zien, wat nogmaals suggereert dat NBC's gevoel voor timing met AP Bio kan niet erger zijn.

Volgende: Gelukkig! Seizoen 1 Finale Review: een losgeslagen verhaal over vakantieverlossing

AP Bio keert terug op donderdag 25 februari om 21.30 uur op NBC.

Chucky Episode 2 Referenties Halloween 2 Meest verontrustende scène

Over de auteur