'50/50' recensie

Screen Rant's Ben Kendrick beoordelingen 50/50

Er zijn veel betaalbare filmpresentaties met een laag risico aan box office-potentieel: gigantische robots die vechten tot de dood, of een bewerking van een populaire roman voor jonge volwassenen - maar de filmmakers achter de dramedy 50/50 hadden hun werk voor hen gedaan. Een half humoristisch/half karakter drama verhaal over een jonge man die ontdekt dat hij kanker heeft, 50/50 is zeker een uitdagende verkoop, zelfs met een getalenteerde cast - en resulteerde in verschillende pre-release naamswijzigingen voor de film, d.w.z. Ik ben met kanker en Leef ermee.

De verschillende stadia van de behandeling van kanker, meer dan enige andere aandoening, zullen waarschijnlijk bekend zijn bij bioscoopbezoekers - en daarmee ook vertrouwdheid is een lastige balans, aangezien veel mensen in het publiek nauwe banden zullen hebben met iemand die heeft gevochten tegen de ziekte. uiteindelijk 50/50, en regisseur Jonathan Levine (de waanzin), een zinvolle middenweg moeten vinden tussen het waardig behandelen van een zeer vertrouwd onderwerp en gevoeligheid en levert tegelijkertijd veel louterende momenten op die ervoor zorgen dat het verhaal er niet aan herinnert publiek 

te veel van het echte leven.

Dus... zijn de filmmakers erin geslaagd of de uitdaging aan? 50/50 onderwerp resulteren in een onsamenhangende mengelmoes?

Gelukkig, 50/50 is meer het eerste dan het laatste. Solide uitvoeringen en zeer "geloofwaardige" karaktermomenten verheffen de film boven wat gewoon een typische ranzige komedie met een controversieel uitgangspunt had kunnen zijn. Dat gezegd hebbende, hebben de latere momenten in het verhaal de neiging om de balans te compenseren en weg te dwalen van de meer geaarde elementen van de eerste twee bedrijven, d.w.z. er is veel melodrama. 50/50 bevat een ambitieuze reeks gebeurtenissen en tegen het einde werken sommige beter dan andere - terwijl een paar zich openlijk vastbijten en vastlopen in het verhaal.

Zoals gezegd, de 50/50 Het verhaal volgt de "gezonde" 27-jarige Adam (Joseph Gordon-Levitt) die onverwachts ontdekt dat de rugpijn die hij heeft ervaren een uiterst zeldzame vorm van kanker is die zijn leven bedreigt. Terwijl Adam aan een moeilijke en agressieve behandeling begint, probeert hij zijn verwoeste leven te begrijpen en 'normale' relaties met zijn egocentrische vriendin, Rachael (Bryce Dallas Howard), off-the-wall maar betrouwbare beste vriend, Kyle (Seth Rogen), en overbezorgde moeder, Diane (Anjelica Huston). Anna Kendrick rondt de cast af als Dr. Katherine "Katie" McKay, Adams therapeut - die ondanks een gebrek aan ervaring en onhandige houding, pogingen om Adam te helpen open te staan ​​over zijn gevoelens, zodat hij zijn toestand met openhartigheid kan aanpakken ogen.

Het verhaal was losjes gebaseerd op scenarioschrijver (en medewerker van Rogen), Will Reiser's ervaring met een soortgelijke vorm van kanker. Hoewel de reis van Reiser veel gewicht toevoegt aan de meer betekenisvolle en eerlijke momenten in de film, zijn bekendheid kan soms zijn bereik te groot maken - omdat een paar van de met elkaar verweven verhaallijnen aanzienlijk minder overkomen authentiek. Als gevolg hiervan zijn de scènes van moment tot moment geloofwaardig en interessant om naar te kijken; maar in sommige gevallen is de resulterende fall-out van de procedure niet precies verdiend.

Het is duidelijk de 50/50 filmmakers worstelden met de balans van de film - ze volgden de lijn van bijzonder duister en pijnlijk karakterdrama om vervolgens te overcompenseren door te proberen de zaken te veel lichter te maken. Hoewel lichtere momenten zeker worden gewaardeerd (en vooral effectief), zijn er momenten waarop bepaalde scènes als geforceerd overkomen, of op zijn minst, onverdiend - en ook contra-intuïtief voor hoe een bepaald personage zich daadwerkelijk zou kunnen gedragen gezien de situatie.

Deze onbalans is vooral duidelijk in het laatste bedrijf van de film, waar enkele van de meest interessante (en hartverscheurend) karakterinteracties komen voor - evenals enkele van de meest agressieve "verhaal over inhoud" relaties zijn vastgebonden. Eén scène in het bijzonder tussen Adam en zijn moeder is bijzonder diepgaand en meesterlijk behandeld, en levert een krachtig punt op over leven met het oog op een mogelijke dood. Terwijl de relatie tussen Adam en Katie in het slot een beetje moeilijker te corrigeren is scènes van de productie - omdat het nooit echt is vastgesteld waarom de therapeut zo verbonden raakt naar Adam. Als gevolg hiervan, terwijl het personage eigenlijk een van de scherpere insluitsels is, wordt ze slecht bediend in de eerste twee bedrijven - met zeer weinig fundament voor Kendrick om op te bouwen om te geloven dat Katie enige reden heeft om echt om Adam te geven buiten therapie.

Dat gezegd hebbende, elk lid van de cast raakt het doel in 50/50. Gordon-Levitt roept dezelfde subtiele (en gestoorde) emotionele complexiteit op als zijn personage Tom, in (500 zomerdagen. 50/50 zou nergens zijn zonder het evenwicht dat Gordon-Levitt kan treffen, overgaand van gehumeurd catharsis tot suggestief karakterdrama, vooral in een verrassend hartverscheurend moment tegen het einde van de film. Rogen, van wie veel bioscoopbezoekers ongetwijfeld zullen verwachten dat hij zijn normale comedy-schtick zal doen, vindt een indrukwekkende groove (mogelijk vanwege zijn connectie met Reiser) en brengt onverwachte eerbied voor het project - terwijl het nog steeds enkele van de beste en meest ranzige lijnen in de film. Kendrick's Katie is een ander type dat over haar hoofd hangt (na een indrukwekkende inslag) In de lucht) die, in een cast vol met personages die allemaal rondscharrelen om hun rol in Adam's toestand te begrijpen, de procedure grondt met een beetje opzettelijk ongemakkelijke stabiliteit.

Iedereen verwacht 50/50 om weer een aflevering te zijn in Rogen's reeks ranzige (zij het oprechte) karakterkomedies (Opgeklopt, Observeren en rapporteren, Ananas Express) zal waarschijnlijk overweldigd worden door de zware dramatische momenten - aangezien de film zichzelf en het onderwerp zeer serieus neemt. Echter, bioscoopbezoekers die op zoek zijn naar een doordacht en uitdagend verhaal, gebaseerd op echte karakterreacties, dat ook een aantal louterende lachjes weet te bieden, zullen zeer waarschijnlijk genieten van 50/50. Ondanks een paar openlijke 'Hollywood'-momenten en een paar onhandige karakterinteracties, 50/50 is een solide poging om een ​​kankerverhaal op het grote scherm te presenteren - antineoplastische medicijnen, potbrownies en zo.

Als je nog steeds op het hek zit over 50/50, bekijk de trailer hieronder:

httpv://www.youtube.com/watch? v=pVObFYOU9rE

-

[poll id="NN"]

-

Volg me op Twitter @benendrick - en laat ons weten wat je van onderstaande film vond:

50/50draait nu in de bioscoop.

Onze beoordeling:

4 van de 5 (uitstekend)

Superman's nieuwe vriendje onthult zijn geweldige geheim

Over de auteur