Interview: Anton Yelchin verdraagt de horror in Green Room
Groene Kamer, schrijver/regisseur Jeremy Saulnier's vervolg op zijn zinderende indie-wraakhit blauwe ruïne, is een uitgeklede horroraffaire waarin de leden van een worstelende punkrockband zich in een van de slechtst denkbare situaties bevinden. Wanhopig om een optreden op te pikken, besluiten ze een set te spelen in een backwoods-club die eigendom is van een lokale blanke supremacistische groep; maar wanneer ze per ongeluk getuige zijn van een moord in de groene kamer van de zaal, verandert hun plan om hun honorarium te innen een nachtmerriescenario: backstage gevangen met slechts een handvol geïmproviseerde wapens, met een groeiend leger van toegewijde neonazi-voetsoldaten die zich naar buiten verzamelen om de situatie op te ruimen, zullen ze moeten vechten voor hun leeft.
Ondanks dat het een low-budget, brutaal bloederige genre-inzending is, heeft de film een indrukwekkende acteerstamboom in de vorm van Patrick Stewart als de neonazistische leider, Darcy, en Imogen Poots als een sympathiek meisje dat vast komt te zitten naast de band. Maar het is de rijzende jonge ster Anton Yelchin, waarschijnlijk het best bekend bij het filmpubliek als Chekov in de reboot
Hoe heeft de publiciteitstour [voor de film] je behandeld?
Alles gaat goed. Mensen lijken positief op de film te reageren.
Hoe ben je bij dit project terechtgekomen?
Vrijwel de traditionele manier: ik had het naar mij gestuurd. Ik las het, sprak uiteindelijk met Jeremy, het werd een vrij soepel proces. Niets is te gek.
Kent u de vorige film van [regisseur] Jeremy Saulnier, Blauwe Ruïne?
Ik heb het gekeken. Toen ik dit script kreeg, huurde ik Blue Ruin en ik was er echt door ontroerd.
In deze film speel je een punkrockmuzikant. Wat was je bekendheid met het punkgenre voordat je je aanmeldde voor de film?
Ik hou al van punkmuziek sinds ik een tiener was, eigenlijk nog jonger. En ik maakte zo'n acht of negen jaar geleden deel uit van dit soort knapperige punkband... niet per se hardcore, maar we speelden wat shows die gewoon vijf of zes mensen speelden echt agressieve muziek en we deden een aantal shows die erg leuk waren - mensen zaten in de pits, weet je, gewoon slammin' rondom.
"The Hammerheads" was de naam van die band, toch?
Ja meneer. Niet mijn favoriete naam, maar ik was erg blij om er deel van uit te maken.
Hoeveel van je ervaring in die scène heb je meegenomen naar je rol in? Groene Kamer?
Weet je, ik denk dat het meer was... gewoon die ervaring, van het spelen van muziek met mijn vrienden. Ik denk dat dat veel te maken had met mijn benadering hiervan. Dit gebeurt wanneer je muziek speelt met je vrienden, je bent gewoon op deze manier met elkaar verbonden door de vreugde die je deelt - vooral in punkrock, omdat het zo'n diepgeworteld soort muziek is, bereik je dit soort opgetogenheid als je speelt, je weten?
Maar ik neem aan dat je nog nooit zoiets harigs bent tegengekomen als wat er in de film gebeurt, toch?
Nou, weet je... er zijn skins [skinheads] bij elke show. Bij elke punkshow. En zoals bij ska-shows? Altijd huiden. Maar soms zijn ze S.H.A.R.P; "Skinheads tegen raciale vooroordelen", toch? Er zullen dus nazi-skins zijn, maar er zijn ook antiracistische skinheads.
Wat vond je van de mate van geweld in de film? Je wordt hierin zelf het slachtoffer van een of andere gruwelijke, gruwelijke special-FX-gore.
Ik bedoel, ik was erbij toen we die dag opnamen. Ik denk dat de film... er zit een kwaliteit in deze film waarin we worden geconfronteerd met dingen die normaal gesproken zien we in het abjecte als absurde situaties die wij als gewone mensen gewoon kunnen "vinden". onszelf” op.
In deze film zijn er geen kwaadaardige moordenaars, weet je? Zelfs Darcy [Patrick Stewart] is gewoon deze banale pragmaticus. Ik denk dat dat is wat er zo angstaanjagend aan is, je wordt geconfronteerd met deze absurde situatie waarin je gewoon terechtkomt. Dat is het engste. Het aantal lijken in deze film is vrij laag, het is meer dat je erg verbonden bent met elke gewelddaad, dus je wordt er meer door beïnvloed. Je ziet films waarin honderden en honderden mensen worden gedood, maar het krijgt geen focus of hun leven doet er op de een of andere manier niet toe. Ik denk dat dat veel enger is... veel kwaadaardiger, in zekere zin.
Nu we het nog eens hebben over [de antagonisten] waartegen je het opneemt in de film, het onderwerp van blanke supremacisten, skinheads, de "alt-right" beweging, enz; is zeer dringend geworden tijdens onze huidige presidentsverkiezingen. Was er een verlangen om dat onderwerp naar buiten te brengen, bij het maken van deze film?
Nou, ik denk dat Jeremy de film ongeveer twee jaar geleden schreef. Maar het feit dat dit nu zoveel actueler is geworden, hoe verder we de lijn afgaan, wat met die situatie in Oregon in januari... [De schurken van Green Room beschouwen zichzelf eigenlijk] ultra-links - ze identificeren ultra-ultra-ultra-links... ze zijn "de racisten van het volk", Rechtsaf? "De blanke supremacisten van het volk." Maar ongeacht die afbakening, het is triest dat we hier eigenlijk weer in teruggaan... ik bedoel, je kunt het extreem-links, alt-rechts, enz. noemen; maar deze politieke positie waarin we ons nationaal bevinden, vind ik echt angstaanjagend.
Hoe was het werken met Imogen Poots in de film? Jullie hebben allebei veel schermtijd samen.
Ze is geweldig. Dit is de tweede keer dat we samenwerken, we zijn goede vrienden. Ik vind haar erg inspirerend om mee samen te werken vanwege haar ongelooflijke talent, en dat gevoel had ik ook toen we voor het eerst samenwerkten aan Fright Night. Dus ik was blij dat ik weer met haar kon samenwerken.
Dit is niet het soort film dat gewoonlijk wordt geassocieerd met het woord 'leuk', maar viel een van de producties op als bijzonder interessant of leuk om aan deel te nemen?
Het meeste "plezier" dat ik had, in termen van ongecompliceerd plezier, was het fotograferen van de muziek-afspelende sequenties. Dat is altijd geweldig, want je danst en speelt muziek bij een punkshow... in de film die is voordat de shit de fan raakt voor deze jongens, maar het was het leukste deel voor mij.
Uit je beschrijvingen van de personages en het scenario eerder blijkt dat je veel research hebt gedaan voor dit deel.
Het meeste werk dat ik deed had te maken met karakterwerk. Ik heb gewoon altijd van hardcore [punk] gehouden, daarom voelde ik me aangetrokken tot de film. Het was iets waar ik me in kon vinden.
Dus wat is je echte "woestijneilandband?" [Een terugkerende vraag onder de personages in de film]
Ik lijk eigenlijk heel erg op [mijn personage] omdat ik het heel moeilijk heb om te kiezen en vast te houden aan wat ik had besloten. Ik krijg deze angst, zoals, wat als ik deze band op een onbewoond eiland kies en dan word ik moe van het luisteren naar die plaat? Die gedachte achtervolgt me echt.
Vervolg daarop: hoeveel andere interviewers hebben hiervoor ook gedacht dat ze slim zouden zijn en precies dezelfde vraag stellen?
[Lacht] Nou... veel hebben dat gevraagd, ja, maar dat is prima. Mijn favoriet - wat ik leuk vond, was dat er een werd gevraagd wat in plaats daarvan je film over een onbewoond eiland was, en die kreeg ik. Ik heb een antwoord, ik weet dit, ik zal nooit moe worden van deze foto en dat is Taxi Driver.
Groene Kamer draait vanaf 15 april 2016 in de Amerikaanse bioscopen.
Salma Hayek herinnert zich dat Samuel L Jackson erachter kwam dat ze lid werd van de MCU