Lorraine Toussaint, Jharrel Jerome & Method Man Interview: Concrete Cowboy

Concrete Cowboy laat het publiek kennismaken met Fletcher Street in Philadelphia wanneer het op 2 april op Netflix verschijnt. Het verhaal wordt verteld door een vader en zoon die opnieuw contact maken als ze een groep zwarte cowboys in hun buurt ontdekken.

De sterrencast bestaat uit juweeltjes als Lorraine Toussaint, Jharrel Jerome en Method Man (Cliff Smith Jr.). De sterren spraken met Screen Rant over het leren van de echte rijders waarop hun personages waren gebaseerd en over de gemeenschap die ze vertegenwoordigden.

Lorraine, je personage Nessie is echt een historicus, bijna voor de Cowboys op Fletcher Street, en het is een beetje gebaseerd op een echt persoon. Kun je met me praten over wat je leert van de vrouwelijke ruiters van de subcultuur van de zwarte cowboys op Fletcher Street?

Lorraine Toussaint: De vrouwelijke ruiters houden de familie in bedwang zoals veel vrouwen in de zwarte gemeenschap doen; dat is niet anders. De moeders en dochters en grootmoeders houden het fort in stand in termen van het hart en de lijm in onze families.

Maar deze vrouwen zijn ook even gepassioneerd over hun liefde voor hun dieren en voor hun paarden, en de cowboycultuur en de vrijheid daarbinnen. En de metafoor dat je eropuit rijdt, het leven is een ritje, je gaat een ritje maken als het slecht gaat; je kunt altijd rijden. Ik bedoel, die liefde en die relatie met hun paarden plaatst ze in een context die groter is dan wat wij zien als een stereotiepe gemeenschap. Ze hebben iets anders waar ze voor leven, en dat was een echte opleiding. Ik wist niets van de geweldige cowboys in Fletcher Street en de stallen. Ik kende deze gemeenschap helemaal niet. Het is heel leerzaam geweest.

Jharrel, Smush is beslist meer dan alleen een eendimensionaal personage; hij doorbreekt volledig stereotypen. Kun je met me praten over wie Smush is en wat je precies enthousiast maakte om die rol te spelen?

Jharrel Jerome: Ja, precies. Dat is wat me opwond: alleen het idee dat je op het eerste gezicht denkt dat je Smush in een doos hebt geschreven. Je denkt dat je precies weet wie hij is en wat zijn boog zal zijn, totdat je dieper in hem begint te graven. Je begint in te zien dat hij eerlijk gezegd gewoon een verloren ziel is in deze gemeenschap die op een bepaalde manier kapot is en zijn positie verliest, vooral met gentrificatie en de stallen die uit elkaar vallen.

Het is moeilijk voor Smush te geloven dat deze stallen hem zijn kans op geluk en zijn kans op een volledig leven zullen geven. Hij vervalt gewoon in de stereotypen van wat wordt verwacht van iemand waar hij vandaan komt, en hij maakt veel verkeerde keuzes met een goed hart. Het is alsof je een slecht hoofd op je schouders hebt, maar een heel goed hart, en dat is een beetje wie Smush is.

Cliff, Leroy bevindt zich in een moeilijke positie en ruilt bijna zijn zadel in voor een badge. Kun je met me praten over de innerlijke strijd die hij ondergaat tussen gemeenschap en plicht?

Cliff Smith Jr.: Ik bedoel, het is gewoon dat. Het is een worsteling. Vooral omdat hij uit die gemeenschap komt, en we kennen de relatie tussen gekleurde gemeenschappen en politie. Dat maakt Leroy nog belangrijker, want omdat hij uit die gemeenschap komt, kan hij een stem zijn voor die mensen, voor zover de wetshandhaving erbij komt. Maar hij kan ook een waarschuwingssignaal zijn voor de mensen in de gemeenschap: "Kijk, als jullie dit blijven doen, kan er iets gebeuren en zal ik gedwongen worden om mijn werk te doen."

Dus hij heeft dit plichtsbesef natuurlijk op zijn insigne. Maar er is ook dat plichtsbesef dat hij heeft jegens de gemeenschap en de mensen waarmee hij is opgegroeid en waar hij in de loop der jaren van heeft leren houden.

Jharrel, regisseur Ricky Staub doet echt goed werk door de stad Philadelphia te integreren en Fletcher Street zijn eigen karakter te geven. Kun je met me praten over zijn gebruik van de gemeenschap van Philadelphia?

Jharrel Jerome: Ik denk dat meer dan de helft van de set echte mensen uit de gemeenschap waren. Zelfs de man op wie Smush is gebaseerd, was een PA op de set. Dus ja, zo ver ging het - en ik denk dat we hier allemaal onze echte tegenhanger hebben ontmoet. Ik denk dat Ricky ongelooflijk goed werk heeft geleverd door zich aan zijn woord te houden om dit een gemeenschapsproject te maken, en dit niet over zichzelf en niet over zijn carrière, maar over de gemeenschap. Ik denk dat hij dat precies heeft gedaan.

Lorraine, sommige van deze acteurs hebben nog nooit voor een camera gestaan. Met name Jamil Prattis is geweldig in de film. Kun je met me praten over hoe hij je heeft geholpen om een ​​band op te bouwen met sommige van deze paarden op de set?

Lorraine Toussaint: Als ik een vraag had over paarden, belde ik Jamil. Sterker nog, ik belde Jamil als ik moest op- of afstappen, omdat ik erop vertrouwde dat hij voor me zou zorgen als ik op- en afstapte. Ik heb de jongens dit al eens eerder verteld, maar de dag dat het paard op mijn voet stapte en niet wilde afstappen, was het Jamil die aan kwam rennen. Ik zal deze broer eeuwig dankbaar zijn. Hij rende naar het paard toe en sloeg het in de flank. Jamil is niet groot, maar hij gaf hem een ​​stevige stoot en hij zag er eindelijk uit en stapte net naast mijn voet en stapte van mijn voet. En toen liep Jamil de volgende twee uur met me door de stallen en zei: "Doe die laars niet uit. Doe die laars niet uit. Je moet dat weglopen. Je moet het weglopen, het weglopen."

Als acteurs weet ik niets van de methode, maar we keken naar ze om ze gewoon dingen te vragen. "Nou, hoe moet ik dit zeggen? Zouden jullie het zo zeggen? Wat is het cowboy-stedelijk jargon voor deze regel? Het klinkt teveel als een lijn. Wat zou je in het echte leven zeggen?" We leunden op de echte mensen in die gemeenschap.