De Prom (2020) recensie

De voortdurende samenwerking van Ryan Murphy met Netflix heeft in de loop van dit jaar geleid tot tal van projecten, van de Sarah Paulson-starring Ratched naar de zeepachtige miniserie over wensvervulling Hollywood. Voor zijn laatste regie-inspanningen keert Murphy terug naar Broadway en kiest hij een kleurrijke musical waar al een gepassioneerde fanbase aan vastzit. het gala, gebaseerd op de Tony-genomineerde show met dezelfde naam, is geprezen als een oprecht verhaal over inclusie en liefde, en de felste supporters zijn al enige tijd op hun hoede voor Murphy's kijk. Of ze zullen worden gewonnen, valt nog te bezien, aangezien de met sterren bezaaide en over-the-top het gala heeft voor- en nadelen zoals elke andere productie. het gala is een helder maar gebrekkig muzikaal extravaganza dat, hoewel het een essentiële boodschap over acceptatie bevat, soms verdwaalt in zijn eigen beroemdheid.

het gala begint als middelbare scholier Emma (Jo Ellen Pellman), een trotse lesbienne, het recht wordt ontzegd om haar vriendin mee te nemen naar het bal door PTA-hoofd Mrs. Greene (Kerry Washington). Emma's verhaal bereikt al snel de oren van dimmende Broadway-sterren Dee Dee Allen (Meryl Streep) en Barry Glickman (James Corden), beiden vers van een enorme flop. Dee Dee en Barry willen graag hun publieke imago herstellen en werken samen met andere worstelende acteurs Angie Dickinson (Nicole Kidman) en Trent Oliver (Andrew Rannells) om Emma het bal te geven dat ze verdient, samen met de hulp van Principal Hawkins (Keegan-Michael Toets). Natuurlijk bemoeilijken de minder altruïstische motieven van de sterren de zaken, vooral als het om Dee Dee gaat. Al die tijd worstelt Emma om haar weg te vinden bij haar vriendin Alyssa (Ariana DeBose), de dochter van Mrs. Groen.

Murphy's kenmerkende kampstijl is volledig te zien binnen het bal, die vaak alledaagse omgevingen zoals een cafetaria op een middelbare school en een woonkamer verandert in een Broadway-podium. De plotselinge kleurrijke spotlights en uitbundige dansnummers doen zeker denken aan Murphy's vrolijkheid dagen, hoewel in het bal, de sprankelende visuals versterken het filmische gevoel alleen maar. Zowat elk personage krijgt zijn eigen opvallende nummer, en het is moeilijk te bepalen welke het beste is. Zoals elke verfilming van een geliefde musical, zullen fans van de originele toneelproductie zeker uit zijn dak gaan bij deze nieuwe versies van de nummers, maar degenen die niet bekend zijn met de show, merken misschien dat ze met hun voeten tikken tijdens de grotere nummers, zoals Rannells' levendige "Love Thy Buurman".

Afgezien van het goed ontvangen bronmateriaal, is het meest levendige deel van het gala is ongetwijfeld de cast die zo volgepropt is met grote namen, dat het al vroeg in zijn promotierun een hele filmposter vulde. Met een cast zo groot als deze, is het evalueren van elke individuele uitvoering een ontmoedigende taak. Zoals altijd domineert Streep het scherm als de ijdele en dramatische Dee Dee, en duikt ze met veel enthousiasme in muzikale nummers als "The Lady's Improving". Kidman en Rannells hebben niet zo veel te doen, maar ze halen het beste uit hun grote nummers. Er is de afgelopen dagen veel geschreven over de rol van Corden, tot het punt waarop er weinig anders over te zeggen valt. Bij het uitbeelden van een personage dat soms meer als een stereotype aanvoelt, voelt Barry van Corden zich teleurstellend onoprecht in een film over acceptatie en jezelf zijn.

Met die kern vier van indrukwekkende namen, samen met Key en Washington (beide geweldig), is het heel gemakkelijk om te vergeten wiens verhaal dit werkelijk is: Emma's. Nieuwkomer Pellman geeft Emma een opgewekt optimisme waardoor het publiek voor haar steunt, en wanneer ze een verwoestende tegenslag krijgt, is het moeilijk om niet voor haar te voelen. Als haar vriendin Alyssa, Hamilton aluin DeBose is lief en kwetsbaar; zij en Pellman vormen een schattig stel. Als gevolg hiervan is het frustrerend wanneer het gala besteedt veel meer tijd aan de grote namen dan aan deze twee. Zelfs zonder de musical te zien, is het heel duidelijk waar de act break valt, en dat is het dan het gala verliest wat vaart. Je zou willen dat de dingen terug zouden keren naar Emma en haar benarde situatie, maar het scenario geschreven door Bob Martin en Chad Beguelin (die ook het boek voor de musical schreef) blijft in plaats daarvan gefocust op mensen als Dee Dee en Barry. Het helpt niet dat het einde, hoewel een hartverwarmend stukje wensvervulling, een aantal resoluties presenteert die te simpel aanvoelen.

Nogmaals, met artiesten als Streep en Kidman in het midden, is het geen verrassing het gala hen in de schijnwerpers wilde zetten. Echter, Murphy en co. was misschien slim geweest om dingen vaker in de richting van Emma en Alyssa te duwen. visueel, het gala is een muzikaal extravaganza dat perfect aanvoelt voor de feestdagen, en de muzikale nummers zijn prachtig opgevoerd. Waar de film struikelt, is de kernboodschap van acceptatie, die wordt gehinderd door stereotiepe uitvoeringen en gehaaste hiel-turns. Wat het publiek overhoudt, is een onmiskenbaar hoopvol en noodzakelijk verhaal, maar toch een beetje gebrekkig.

het gala begint met streamen op Netflix op 11 december. Het duurt 130 minuten en heeft een PG-13 rating voor thematische elementen, enkele suggestieve/seksuele verwijzingen en taal.