Boven verdenking Review: Emilia Clarke kan geen algemeen waargebeurd misdaadverhaal redden

De geschiedenis staat bol van fascinerende waargebeurde verhalen die erop wachten om verteld te worden. Films bieden vaak de kans om deze relatief onbekende, maar niettemin meeslepende verhalen te belichten. Dit betekent echter dat filmmakers de plicht hebben om hen de best mogelijke showcase te geven. In het geval van Phillip Noyce's Boven verdenking, het verhaal van de eerste FBI-agent die werd veroordeeld voor moord klinkt veel minder overtuigend dan het zou moeten. De film, met Emilia Clarke en Jack Huston als het centrale tragische paar, maakte dit weekend eindelijk zijn Amerikaanse debuut nadat hij de afgelopen twee jaar internationaal was uitgebracht. Het is gebaseerd op de gelijknamige roman van Joe Sharkey, en men moet zich afvragen of dat boek dit weliswaar intrigerende plot van liefde, verraad en moord beter heeft verteld. Boven verdenking heeft misschien solide artiesten in de hoofdrol Clarke en Huston, maar het speelt meer als een Lifetime-thriller dan als een verwoestend waargebeurd verhaal.

Bovenvermoeden speelt zich af in de Appalachian stad Pikeville, Kentucky, de thuisbasis van de verslaafde Susan Smith (Clarke). Susan's leven, die vastzit bij haar gewelddadige ex (Johnny Knoxville), neemt een drastische wending wanneer ze de opkomende FBI-agent Mark Putnam (Huston) ontmoet, een ambitieuze man met een blik op de toekomst. Mark staat te popelen om een ​​bankrover te pakken die tot nu toe de autoriteiten heeft ontweken, en hij haalt Susan al snel over om als informant voor hem op te treden. Hun professionele samenwerking blijkt vruchtbaar, al duurt het niet lang of ze bezwijken voor de verleiding en vallen samen in bed. Naarmate Susan meer gehecht raakt aan Mark, wil hij verder gaan met zijn lieve vrouw Kathy (Sophie Lowe). Onnodig te zeggen dat Susan hem niet zo gemakkelijk wil laten gaan.

Op het eerste gezicht is het waargebeurde verhaal van Mark Putnam en Susan Smith boeiend, en de beslissing van scenarioschrijver Chris Gerolmo om Boven verdenking lijkt vanuit het oogpunt van Susan veelbelovend. De problemen met het script komen echter vanaf het begin binnen, waarbij Clarke een onnodige vertelling aflevert die bezaaid is met clichés. Af en toe vindt Gerolmo een hint van iets inzichtelijks, maar zit te vast in stereotypen om het echt te ontginnen voor iets dat de moeite waard is. Susan en Mark passen bij archetypen die veel te vaak in de film zijn gezien: de "gekke" vrouw die het verkeerde heeft gedaan (om geen parallel te trekken tussen de rol van Clarke op Game of Thrones) en de goede vent die niet zo brandschoon is als je zou denken. Het Verlaat Boven verdenking minder voelen als iets dat echt is gebeurd en meer als een generieke misdaadthriller.

Op technisch vlak is Boven verdenking neemt verschillende beslissingen die er weinig aan toevoegen; in feite verwarren ze vaak meer dan wat dan ook. Met dialogen die meer lijken op mompelen dan op heldere spraak en een vervaagd kleurenpalet, is het duidelijk dat Noyce een ruige stijl probeert op te roepen. In zekere zin doet hij dat. Maar hij gaat ook weg Boven verdenking ziet er goedkoper uit dan het waarschijnlijk zou moeten. In plaats van te proberen een unieke manier te bedenken om dit soort verhalen te vertellen, vertrouwt Noyce op trucs die al in veel betere films zijn gedaan. De cinematografie, met dank aan Elliot Davis, bestaat uit talloze hoeken en close-ups die misschien artistiek aanvoelen, maar uiteindelijk niets toevoegen aan het algehele effect.

De cast doet zijn best om het lauwe materiaal te dragen, waarbij Clarke de gelegenheid aangrijpt. Afgezien van het Kentucky-accent herinnert Clarke de kijkers eraan dat ze het laatste seizoen van Game of Thrones met een uitstekende prestatie. Huston is een goede scènepartner, hoewel zowel hij als Clarke gehinderd worden door een gebrek aan echt materiaal om mee te werken. Hun personages hebben weinig diepgang, dus hun optredens kunnen maar zo ver gaan. In termen van uitblinkers onder de ondersteunende cast, maken maar weinigen echt indruk, hoewel Lowe wint sympathie als de vrouw van Mark die zelf een duister verleden heeft, maar alles terzijde schuift om het perfecte te krijgen leven. Ze is bijna een meer intrigerend personage dan Mark, wat veel zegt als je je herinnert dat dit gaat over hoe hij tot moord werd gedreven.

Boven verdenking had klaar moeten zijn voor succes: het heeft Clarke in de hoofdrol, een fascinerend verhaal en een solide interessant standpunt door Susan's ogen. Helaas slaagt het er nooit in om voorbij de clichés en generieke stilistische uitbarstingen te komen die het verzanden. Liefhebbers van echte misdaad kunnen hier iets vinden, maar ze kunnen beter de roman lezen waarop het is gebaseerd. Het verhaal van Susan Smith verdiende het verteld te worden, maar er moest een betere manier zijn om het te doen.

Boven verdenking draait nu in de bioscoop en is beschikbaar op VOD. Het is 104 minuten lang en heeft een R voor seksuele inhoud en drugsgebruik, taalgebruik en sterk geweld.

Laat ons in de reacties weten wat je van de film vond!