Luc Besson heeft het bij het verkeerde eind over superheldenfilms
Beste Luc Besson, kun je het even stoppen met je kruistocht tegen superheldenfilms?
We weten allemaal dat superhelden de dominante kracht in de cinema zijn geworden (we zijn op onze hoede om ze een genre te noemen, waar we later op in zullen gaan). Dit jaar zijn er zes films van drie verschillende franchises en vier verschillende studio's, met kosten van $ 97 miljoen tot meer dan $ 200 miljoen: Logan,Guardians of the Galaxy Vol. 2, Wonder Woman, Spider-Man: Thuiskomst, Thor: Ragnarok en Justice League. De vier die tot nu toe zijn uitgebracht, staan in de Top 10 aan de kassa, zowel in eigen land als wereldwijd, en je kunt verwachten dat de laatste twee ze evenaren of zelfs overtreffen. Naast bewezen interesse van het publiek, worden deze ook algemeen beschouwd als goede films; alle vier zijn Certified Fresh op Rotten Tomatoes met vergelijkbare kijkcijfers en, terwijl die site geen definitieve maatstaf voor kwaliteit is, in een zomer vol met grote budgetfilms bekroond met groene markeringen, getuigt het van een algemene waardering.
En het is niet moeilijk in te zien waarom dit het geval is. In hun bronstripboeken is de superheld getransformeerd van de aanvankelijke maar aansprekende machtsfantasie (of propaganda, waarvan je zeker kunt zijn dat we die zullen bereiken) in moderne mythe, voortdurend evoluerend om de tijd weer te geven en een rijpend medium. En we zien een vergelijkbare ontwikkeling op het witte doek; terwijl veel klassieke incarnaties gingen voor brede archetypen en karaktereigenschappen, hebben we het afgelopen decennium het soort films gezien dat is gemaakt over helden die ooit spandex waren diversifiëren van eenvoudige actietentpalen tot misdaadthrillers, ouder wordende meditaties en trippy fantasieën, terwijl ze tegelijkertijd verbeteren in technische bedrevenheid en verhaal ambitie.
Dat is de reden waarom de superheldenbubbel weigert te knallen; in plaats van dezelfde basisideeën opnieuw uit te voeren die supers in de vroege jaren 2000 in geldspinners veranderden, via creatieve studio's - vooral Marvel, hoewel Fox ze nu in durf overtreft — we krijgen verfijningen van de formule en evolutie van toon. En de kern van elk succes zijn de personages - echte mensen die worstelen met echte, zij het buitengewone zorgen - of dat nu existentialisme of een superschurk is. Dat is meteen herkenbaar. En dus, terwijl we wat middelmatige of ronduit vreselijke inzendingen in de afgelopen jaren is het bewezen als een sterke bron van goede verhalen.
Het is moeilijk om algemene uitspraken te doen over iets in de cultuur, maar we voelen ons redelijk veilig door te stellen dat iedereen van superhelden houdt. Iedereen, zo lijkt het, behalve Luc Besson.
Luc Bessons kritiek op superhelden
De Franse regisseur spande zich de afgelopen weken in om de superheldenfilm aan de kaak te stellen. Hij begon breed en zei dat hij... worstelde om zich te verhouden tot deze overweldigd karakters:
“Het is heel moeilijk voor mij om me te identificeren met een superheld omdat hij een superkracht heeft, en ik heb geen superkracht, alles wat ik kan zie is zijn kracht en zeg 'oh, heel erg bedankt voor het redden van mijn leven, ik, arme kleine mens.' Ik vind dit niet leuk relatie. Ik kan me niet identificeren met de man, ik ben niet zoals hij."
Maar toen probeerde hij dieper te snijden, het uitkiezen van Captain America en het personage direct aanvallen vanwege zijn schijnbaar inherente jingoïsme (en er zijn nog veel meer jabs in andere interviews naast):
“Wat me het meest stoort, is dat het altijd hier is om de suprematie van Amerika te laten zien en hoe geweldig ze zijn. Ik bedoel, welk land ter wereld zou het lef hebben om een film Captain Brazil of Captain France te noemen? Ik bedoel, niemand! We zouden ons zo schamen en zeggen: 'Nee, nee, kom op, dat kunnen we niet doen.' Dat kunnen ze. Ze kunnen het Captain America noemen en iedereen vindt het normaal. Ik ben hier niet voor propaganda, ik ben hier om een verhaal te vertellen.”
Nu heeft iedereen recht op zijn mening. We zijn echter geneigd om Besson om twee redenen op deze herhaalde, brede uitspraken te wijzen. We denken niet alleen dat hij ongelijk heeft in wat hij zegt; we zouden suggereren dat hij de films die hij bekritiseert niet echt heeft gezien.
No Time To Die Introduceerde The Perfect Female Bond (Niet Nomi)
Over de auteur