Aquaman is niet te cheesy

WatermanDe recensies zijn gemengd sinds de release, waarbij sommige critici het als een negatief punt te cheesy noemden - maar misschien missen ze gewoon het punt van de film. Waterman heeft luchtafweergeschut gekregen omdat hij opgeblazen, slecht tempo en te lang was - waarvan sommige tot op zekere hoogte redelijk zijn - maar cheesy, campy en cliché zijn, zijn fundamentele keuzes die lang voor de productie worden gemaakt begint. Dergelijke oordelen zijn niet per se eerlijk, omdat ze de film niet op zijn eigen voorwaarden nemen.

Waterman volgt Arthur Curry (Jason Momoa) terwijl hij vecht om zijn halfbroer, Ocean Master (Patrick Wilson), de jingoïstische heerser van Atlantis, toe te eigenen. De film, die wordt geregisseerd door horrorfilmmaker James Wan, bevat ook optredens van Amber Heard's Mera en Willem Dafoe's Nuidis Vulko, evenals andere komische stamgasten die de machtsstijging van Aquaman willen ondersteunen of belemmeren. Het surf-en-turf-avonturenverhaal is aantrekkelijk genoeg gebleken voor het publiek, wat de film ertoe aanzet om 

Verwant: Aquaman kan Marvel een grote les leren over het uitbrengen van films

Critici (en tegenstanders) kunnen struikelen over Waterman vanwege hoe het afwijkt van wat de norm is geworden voor superheldenfilms. We leven in een post-donkere ridder, na-Oneindige Oorlog wereld, een waarin van superhelden wordt verwacht dat ze verder gaan dan hun reguliere tarief van bombastische vechtscènes en hammy oneliners. Maar Waterman verlaat de ernst van de moderne stripboekfilm. Natuurlijk, de inzet is hoog - de legers van de zee staan ​​in om het leven aan de oppervlakte uit te roeien - maar de film gaat niet echt over die inzet. Het gaat over de eenvoudigere genoegens die stripboeken kunnen bieden: opwinding, humor en luchtig plezier. Is Waterman kaasachtig? Absoluut. Is het campy? Absoluut. Weet het dat het die dingen zijn, en meer? Absoluut.

Vanaf het begin, Waterman dook recht in zijn cheesiness - en bleef erbij. Waterman zorgde ervoor dat iedereen op de onderzeeër zo snel mogelijk werd gered en maakte zelfs snel een einde aan zijn vecht met Black Manta (Yahya Abdul-Mateen II) zodat hij terug kon komen voor het happy hour met zijn vader. Vervolgens presenteerde de film het publiek een montage van foto's van de twee die zich die avond vermaakten. Dat gebeurde allemaal binnen de eerste 10 tot 15 minuten. Vanaf toen, Waterman bleef proberen zichzelf op de cheesiness te zetten, en klikte uiteindelijk in zijn geheel wanneer Momoa uit de waterval komt met Koning Atlan's drietand, evenals in het laatste gevecht wanneer Vulko zegt: "De koning is opgestaan." Het is niet bedoeld als een grappige regel - het is bijbels - maar het komt komisch over vanwege de nevenschikking van zijn grootsheid en het feit dat Dafoe een meerman speelt. Dat is wat Waterman doet; het slaagt erin om zelfs zijn zelf-serieuze momenten niet zo serieus te maken. Het is prima als mensen erom lachen, zelfs als het niet de bedoeling was dat ze zouden lachen. Zolang ze reageren, zijn ze goud waard.

Natuurlijk, Waterman is geen perfecte film. Het heeft gebreken en elke kijker heeft het recht om er een hekel aan te hebben. Maar als mensen kijken hoe Aquaman en Mera de rozen ruiken (en dan eten) en genieten van de schoonheid van Sicilië voor hun gevecht met Black Manta, hebben ze twee keuzes; of ze kunnen erin graven en meegaan met de goedkope stroom, of ze kunnen het weerstaan. Het is beter om dat te accepteren Waterman neemt zichzelf niet al te serieus - en dat het publiek het misschien ook niet al te serieus moet nemen.