Beoordeling 'Les Misérables'

Wat Hooper en Co. hebben gemaakt, is op zichzelf al indrukwekkend, en de gestroomlijnde en inzichtelijke kijk op Hugo's roman opent het verhaal op nieuwe manieren die deze versie onderscheiden.

Met Les Misérables(2012), probeert de met een Oscar bekroonde regisseur Tom Hooper nieuw leven en perspectief te blazen in Victor Hugo's klassieke roman uit 1862 over de tumultueus tijdperk van het negentiende-eeuwse Frankrijk - een verhaal dat zo vaak is aangepast, zowel op het toneel als op het scherm, dat het moeilijk te bevatten is Graaf. Met een aantal gedurfde benaderingen in zowel formaat als ontwerp, en een met sterren bezaaide cast die probeert een van de meest erkende en geliefde liedboeken in het muziektheater aan te pakken, is de vraag: doet Hooper's Les Mis de grootsheid van zijn boek-, toneel- en schermtegenhangers bereiken?

Het antwoord is dat, hoewel het misschien geen perfecte visie is op het epische verhaal, deze nieuwe Les Misérables biedt in ieder geval genoeg frisse kijk en indrukwekkend vakmanschap om van een lonende onderneming te mogen spreken.

Voor wie het werk niet kent, Les Mis gaat over Jean Valjean (Hugh Jackman), een man die negentien jaar gevangen zit voor het stelen van een brood om zijn familieleden te voeden - en vervolgens probeert te ontsnappen aan die helse gevangenschap. Onder toezicht van de plichtsgetrouwe wetsdienaar Javert (Russell Crowe) werkt Jean Valjean eindeloos totdat hij voorwaardelijk vrijkomt en de straat op wordt gestuurd als bedelaar en paria. Hij wordt opgevangen door een vriendelijke bisschop (veteraan Les Mis acteur Colm Wilkinson), en ondanks het stelen van zijn heilige weldoener, krijgt hij een kans op berouw.

Jean Valjean laat zijn kans niet liggen en vindt zichzelf opnieuw uit als een succesvolle zakenman die onder een valse alias leeft. Het lot grijpt echter in wanneer een oudere man bijna dood wordt verpletterd en Valjean de enige is die medelevend genoeg is om te helpen - een krachtvertoon bijgewoond door inspecteur Javert, die begint te vermoeden dat deze rijke edelman eigenlijk zijn ontsnapte voorwaardelijke vrijlating is, Jean Valjean. Kort daarna grijpt het lot een tweede keer in wanneer Jean het pad kruist met Fantine (Anne Hathaway), een jonge vrouw die uit zijn fabriek is verstoten en sindsdien in de prostitutie is beland. om geld te sturen naar haar dochter, Cosette, die onder de "zorg" leeft van harteloze dieven Thénardier (Sacha Baron Cohen) en Madame Thénardier (Helena Bonham Voerman). In Fantine herkent Valjean een onschuldige ziel die hij onrecht heeft aangedaan, en belooft hij de dochter van de vrouw te redden - zelfs ten koste van Javerts meedogenloze achtervolging van hem.

Daarna verbreedt het verhaal zich tot een meeslepend epos over liefde, moraliteit en politiek, terwijl Jean Valjean Cosette (Amanda Seyfried) opvoedt als de zijne, totdat het meisje verliefd wordt met Marius (Eddie Redmayne), een jonge edelman die revolutionair is geworden, waardoor hij het lot van alle spelers verstrengelt met de politieke onrust die plaatsvindt in de straten van Frankrijk.

Hooper's richting van Les Misérables is passend episch en prachtig, en brengt het negentiende-eeuwse Frankrijk tot leven op dezelfde manier als het Engeland uit de Tweede Wereldoorlog in zijn met een Oscar bekroonde film De toespraak van de koning. Het productieontwerp en de kostuums van Les Mis zijn onberispelijk, en veel bekende decorstukken uit het bekroonde toneelstuk worden op zo'n manier tot leven gebracht levendige nieuwe dimensies dat het moeilijk is om niet het gevoel te hebben dat je het verhaal voor het eerst weer ziet tijd. Bepaalde sequenties zijn ronduit meesterlijk (de barricadestrijd) en bepaalde beelden zijn onuitwisbare kunstwerken in beweging (de openings- en slotscène, of het uiteindelijke lot van Javert).

Hooper maakte ook de gewaagde keuze om het geliefde liedboek van Claude-Michel Schönberg en Alain Boublil live gezongen op de set door de acteurs - in tegenstelling tot opgenomen in een studio en toegevoegd tijdens de postproductie. Dit bereikt het gewenste effect door de muzikale ervaring meeslepender en organischer te maken in termen van acteursprestaties en tactiele respons op de omgeving en andere castleden; hoewel het soms voor een ongemakkelijke melodische frasering zorgt waar gesproken dialoog voldoende zou zijn geweest.

De cast van acteurs draagt ​​de deuntjes allemaal redelijk goed, maar er zijn enkele uitblinkers (Jackman, Hathaway, Redmayne) die sommige van de andere castleden (Crowe, Seyfried) overschaduwen die waarschijnlijk hun zang eindeloos zullen bekritiseren. Hooper kiest er vaak voor om zijn zangers van dichtbij in te lijsten, waardoor de werking van hun gelaatstrekken en emoties wordt onthuld; hoewel ook dit nieuwe dimensies toevoegt aan onze interpretatie van karakter en verhaal, kan het ook frustrerend op momenten dat het oog wil dat de acteurs worden ingekaderd tegen de weelderige omgevingen die ze zijn bewonen. Toch zijn van de negenenveertig(!) nummers in de film - waaronder een nieuw nummer, "Suddenly" - de meeste favoriete nummers worden goed uitgevoerd, en zeker goed genoeg om een ​​nieuwe lichting kijkers de deuntjes te laten neuriën lang nadat de aftiteling is verschenen.

Zoals gezegd, is de cast behoorlijk geweldig, waarbij grote namen worden gemengd met toneelartiesten - waaronder een paar acteurs die hebben getackeld Les Mis eerder op het podium. Jackman geeft de beste prestatie uit zijn carrière als Jean Valjean; Eddie Redmayne (Mijn week met Marilyn) geeft een breakout-performance als Marius; Carter en Cohen maakten veel gebruik van hun komische eigenaardigheden als de scène-stelende Thénardiers (sommige van de beste sequenties van de film bevatten hun stelende capriolen); Hathaway verrast opnieuw in haar veelzijdigheid en bekwaamheid; en Les Mis dierenarts Samantha Barks heeft de rol van Éponine genoeg gespeeld om het centrale personage te kunnen onderscheiden. Crowe en Seyfried zijn meer tam en alledaags in hun rollen - wat niet wil zeggen dat ze slecht zijn, gewoon onopvallend en zonder de boeiende zwaartekracht van sommige van hun mede-sterren. Vooral Crowe is een ietwat matte tegenstander - hoewel hij een beter deuntje draagt ​​dan is gesuggereerd.

Met bijna drie uur in runtime (en bijna elke regel van de dialoog in het lied) Les Mis is zeker NIET voor degenen die wankel zijn bij het vooruitzicht van epische musicals. Aandachtig luisteren is zeker vereist, aangezien er verschillende tijdsprongen zijn, en de veroudering en herintroductie van verschillende karakters om op te merken. Er is ook weinig bindweefsel tussen het ene muzieknummer en het andere, zodat iedereen die de nummers niet goed volgt, kan begrijpen wat er aan de hand is. Dat is inderdaad een nadeel van deze vorm van filmmaken: de soms gedrang en desoriënterende progressie, die niet de typische filmische regels volgt van moment-tot-moment uitleg, beweging en ontwikkeling.

Desalniettemin is de enorme omvang van wat Hooper en Co. hebben gecreëerd op zichzelf al indrukwekkend, en de gestroomlijnde en inzichtelijke kijk op Hugo's roman opent het verhaal op nieuwe manieren die deze versie onderscheiden van Les Mis van zijn vele voorgangers. Is het volmaakt? Nee. Is het het woord 'klassiek' waardig? Misschien in sommige kringen van mening. Maar van mijn kant (als toegegeven causale fan van musicals) is het gewoon een erg mooie, goed uitgevoerde (maar soms lauwe) film.

[poll id="NN"]

Les Misérables draait nu in de bioscoop. Het is 157 minuten lang en beoordeeld als PG-13 voor suggestief en seksueel materiaal, geweld en thematische elementen. Voor meer informatie over de productie van de film, lees onze interview met de Les Mis Cast en regisseur.

Onze beoordeling:

4 van de 5 (uitstekend)

Alec Baldwin reageert op Rust On-Set schiettragedie

Over de auteur