10 continuïteitsfouten in vechtclub

Vol wendingen en misleidende momenten, Vechtclubis de psychologische thriller die een einde maakt aan alle psychologische thrillers. In de hoofdrol Brad Pitt en Edward Norton die (als je de film niet hebt gezien, ga weg en bekijk hem voordat je de volgende zin leest) dezelfde persoon zijn in een vreemde, denkbeeldige vriend soort manier.

Ondanks de ongelooflijke cinematografie, fantastisch schrijven en onvergelijkbaar acteerwerk, heeft de film nog steeds een groot aantal continuïteitsfouten, en we hebben er tien op een rijtje gezet. Dat gezegd te hebben, Vechtclub heeft het aangeboren vermogen om dit allemaal af te spelen als de onbetrouwbare aard van The Narrator, dus wees voorzichtig...

10 Geen namen?

De regels van Fight Club zijn algemeen bekend bij elke filmfan: "Don't talk about Fight Club", enz. Een van de belangrijkste regels die wordt uitgelegd, is dat er geen namen zijn in Fight Club. Dit helpt de leden van de vreemd gewelddadige groep in staat om anoniem door te gaan met hun brutaal

inspanningen. Bob wordt echter meerdere keren Bob genoemd, inclusief de tijd dat hij dood op tafel ligt. Je zou denken dat de tijd dat hij letterlijk dood is, de slechtste tijd zou zijn om zijn echte naam te onthullen...

9 Bob's onvermogen om dood te blijven

Ondanks dat hij dood op tafel ligt, slaagt Bob er niet in het publiek ervan te overtuigen dat hij echt dood is. Allereerst zien we hem neergeschoten worden in de vorige scène, en dan lijkt het een beetje alsof hij het schot erna nog steeds inademt.

Bovendien, wanneer The Narrator het masker van Bob afdoet, is het heel duidelijk dat zijn ogen open zijn. Aangezien hij dood is, is dit logisch. De volgende scène laat zien dat zijn ogen gesloten zijn, wat suggereert dat hij toch niet dood kan zijn. Of dit is een continuïteitsfout.

8 En Bob's slechte scriptlezing

Een laatste probleem met Bob is zijn onvermogen om namen te onthouden. Hij heeft gehoord / kent de namen van zowel Dianabol- als Winstrol-steroïden, omdat hij er vrij vaak door is omringd. Het feit dat hij beide verkeerd uitspreekt (‘Diabonol’ en ‘Wisterol’) suggereert dat de acteur die Bob speelt hij reciteert gewoon zijn verkeerd gelezen script, haalt je uit het moment en vermindert de geloofwaardigheid van de karakter.

7 Verdwijnende bank

Tegen het einde van de film begint alles samen te komen en zitten alle kijkers op het puntje van hun stoel te wachten om te zien wat er onthuld gaat worden. Tijdens een van de meer dramatische actiescènes van de film zien we dat The Narrator een bank door een deur probeert te rammen om deze open te krijgen. Als het niet werkt, moet hij schieten en tegen de deur trappen totdat het glas breekt en hij erdoor kan. Wanneer hij er echter doorheen komt, lijkt de bank die hij slechts enkele ogenblikken geleden gebruikte in het niets te zijn verdwenen.

6 De artikelen

Kijk goed wanneer Tyler maakt zijn collage van krantenknipsels. Elke kop gaat heel duidelijk over de acties van Fight Club, met als doel alle verschillende reacties op Project Mayhem uit de media te verzamelen.

Als je naar de tekst onder elke kop kijkt, is het duidelijk dat de artikelen er eigenlijk helemaal niets mee te maken hebben en alleen zijn gekopieerd en geplakt uit andere, niet-gerelateerde nieuwsberichten. Het is duidelijk dat de filmmakers het niet nodig vonden om rekwisieten te maken die de continuïteit van de film sterk hielden, omdat ze niet verwachtten dat kijkers zouden pauzeren en de kleine tekst van de artikelen zouden lezen.

5 De vallende gebouwen

Een specifieke fout in continuïteit laat zien hoe de vallende gebouwen aan het einde niet helemaal overeenkomen met de manier waarop ze worden opgeblazen. Ten eerste vallen de gebouwen veel te snel naar beneden om enige zin te hebben en de kracht van hun explosie lijkt de ramen van andere gebouwen niet te laten trillen zoals zou moeten. De scène komt echter ook niet overeen met de dialoog uit een eerdere scène. Tyler legt uit dat hij bommen in de kelder heeft geplaatst (als zodanig mogen de gebouwen alleen ontploffen op de bodem en naar beneden vallen), maar de explosie komt duidelijk uit een verscheidenheid van verschillende vloeren.

4 Thermostaatwijzigingen

Af en toe merken filmmakers hun eigen fouten in continuïteit op en corrigeren ze. Er is één opmerkelijke scène waarin The Narrator zijn baan opgeeft en een thermostaat op de achtergrond steeds van kleur verandert.

Het is niet echt logisch waarom het dit toch doet, omdat je verwacht dat ze gewoon dezelfde set gebruiken om te voorkomen dat dergelijke incidenten plaatsvinden. Hoe dan ook, voor de Bly-Ray-heruitgave van de film is de schakelaar tussen blauw en wit vast, waardoor de thermostaat constant wit blijft.

3 Verschillende hoeveelheden bloed

Vechtclub is van nature gewelddadig. Het zit letterlijk in hetzelfde, dus als je deze film ingaat en niet verwacht een paar gevechten te zien, dan zul je je ernstig misleid voelen. Een bepaald gevecht laat zien dat Lou Tyler slaat en meteen bloed uit zijn wonden trekt. Vanuit de ene hoek is dit bloed er direct na de eerste stoot en net na/voor de tweede. Er wordt ook een andere hoek gebruikt in de scène, en wanneer de camera die specifieke hoek gebruikt, is het bloed weg. Dit suggereert dat ze vergaten de bloedmake-up aan te brengen bij het filmen van deze alternatieve opname.

2 Stuntdubbel

Het concept van een stuntdubbel in een film is altijd riskant. Kortom, je gebruikt een andere persoon om je voor te doen als iemand die het publiek al heeft gezien. Als het publiek een glimp opvangt van het gezicht van iemand anders, zullen ze uit het moment worden gehaald door te weten dat de held niet echt degene is die van de trap wordt geslingerd.

En dat is precies wat er gebeurt inVechtclub. Terwijl Tyler The Narrator van de trap gooit, is het vrij duidelijk dat de continuïteit van hoe het gezicht van The Narrator eruitziet, wordt verpest door de aanwezigheid van een stuntdubbel.

1 Zweet bewegen

Het is duidelijk dat zweet zich rond het gezicht beweegt. Het kan echter niet zomaar willekeurig rondspringen. Dat is precies wat het doet tijdens de politie-ondervragingsscène, waarbij The Narrator zweetdruppels rond zijn kraag laat dwalen bij elke verandering van camerahoek. Het is duidelijk dat ze elk schot in de juiste volgorde hebben gefilmd, waardoor het tijd heeft om te bewegen.

VolgendeVliegtuigen, treinen en auto's: 13 dingen die vandaag de dag nog steeds stand houden