Aquaman: ons interview met regisseur James Wan

Waarschuwing: SPOILERS voor Waterman

Toen James Wan de keuze kreeg om mee te nemen? Waterman of De flits naar het grote scherm, koos hij de waterheld als de grotere uitdaging. En jongen, heeft die ambitie zijn vruchten afgeworpen, als Waterman is nu op tempo voor een box office van $ 1 miljard. Met Jason Momoa en een adembenemend onderwaterspektakel om fans tevreden te stellen, had de DCEU zijn grootste publiekstrekker tot nu toe.

Screen Rant kreeg de kans om interview Waterman regisseur James Wan voorafgaand aan de release van de film, om meer te weten te komen over de inspiraties, invloeden en druk om de film zelfs maar te realiseren. Nu het publiek over de hele wereld de film zelf heeft kunnen zien, is het tijd om de regisseur te vragen naar enkele van de meest memorabele beelden en karaktermomenten. En ja, dat met pitbull beladen Waterman soundtrack.

VERWANT: Hoe Aquaman de kansen op Snyder Cut van Justice League beïnvloedt

Een reeks die het meest zal opvallen voor het publiek is Arthur en Mera's introductie tot de Trench. Veel mensen zullen daar naar kijken en zeggen: 'James Wan doet horror, dus daar is zijn horror.' Maar wat was de echte motivatie en gedachte achter het geven van die specifieke behandeling aan de Trench?

Ik wilde echt dat de held de verschillende koninkrijken zou zien waar hij uiteindelijk de koning van zal worden, toch? Dus hij moet zijn onderdanen zien, en hij moet zien dat er daar beneden allerlei soorten mensen zijn. En een van de rassen zijn de Trench-mensen. Toen ik erop inging, wist ik dat ik wilde dat Atlantis heel levendig zou zijn, heel magisch en wonderbaarlijk, en zo. Maar ik wilde ook de toon en het gevoel van de oceaan voor mij vastleggen, of beter gezegd. De oceaan is groot en magisch en dat alles, maar we zijn ook doodsbang voor de oceaan. Ik had het gevoel dat ik op dat moment terug kon leunen in mijn horrorwortels om zoiets te doen. Maar uiteindelijk stelt het me in staat om echt een van mijn kenmerkende shotontwerpen van de film te laten zien, een dwarsdoorsnede van de oceaan. En je krijgt te zien wat er boven het oppervlak is en wat er onder het oppervlak is.

Dat was een van de eerste afbeeldingen die ik tijdens de pre-productie bedacht, namelijk Arthur en Mera die naar beneden zwemmen, met een dwarsdoorsnede van de oceaan, het is een groot wijd schot, en we zien ze gewoon zwermden, omringd door de Trench schepsels. En het enige dat hen tegenhoudt, is deze uitbarsting, de bubbel, binnen de veiligheid van het uitbarstingslicht. Dus ik dacht gewoon vanuit een visueel standpunt dat het iets heel boeiends was.

Je hebt veel gesproken over Romancing the Stone en Raiders of the Lost Ark, voor de avontuurlijke kant van de dingen. Maar waar werd je door geïnspireerd in enkele van de meer fantastische aspecten van de film?

Ik zou zeggen dat mijn grootste invloed, meer dan wat dan ook, meer dan welke film dan ook, eigenlijk alleen de stripboeken zijn. Ik heb zeventig jaar aan bronmateriaal om uit te putten, dus ik heb veel van die over-the-top natuur, de zeer gestileerde wereld, de wezens en dit alles uit het stripboek gehaald. Maar natuurlijk doe ik het door mijn eigen gevoeligheid en het ontwerpen van looks die ik wilde ontwerpen die we nog niet eerder hadden gezien, en het daar naar buiten brengen. Dan moet ik kiezen, natuurlijk, je kent de grote namen opzij, zoals je Star Wars, je Lord of the Rings, je Romancing the Stone uit de weg. Het andere soort invloed op mij was de klassieke Ray Harryhausen. Er waren tinten van Journey to the Center of the Earth... Jason en de Argonauten, dat soort dingen waar ik als kind van hield toen ik opgroeide. Deze film leent zich echt voor veel van die esthetiek.

Gaande van grote schaal naar een scène ter grootte van een wijnkelder. Het moment dat de achtervolging in het midden van de film eindigt met Mera die haar kracht ontketent. Het is een onvergetelijk moment, dus waar komt dat idee vandaan?

Ja, dat was gewoon iets dat ik bedacht, ik had het gevoel dat het een achtervolging was door de daken van Italië, maar ik wist dat ik op een punt wilde komen waar we Mera's krachten konden laten zien. Haar rug letterlijk tegen een muur hebben, maar het toeval wil dat de muur waar ze tegenaan loopt flessen en flessen vloeistof zijn die ze kan benutten en in haar voordeel kan gebruiken. Ik dacht dat dat het soort dingen was dat zou zorgen voor een iconisch beeld, en dat het een heel leuke manier zou zijn om haar deel van de actiescène in die wereld af te ronden.

VERWANT: Alle nummers die worden gebruikt in de Aquaman-soundtrack

Ik moet ook vragen: de score voor de film is adembenemend en helpt de verschillende werelden mee vorm te geven Arthur's reis, maar je gebruikt ook gelicentieerde muziek met teksten, die we nooit zien in deze superheldenfilms niet meer. Wist je dat, of koos je die nummers omdat je ze voor elke andere film zou kiezen?

uhm... Luister [Lacht] misschien is het mijn tijd op Fast & Furious 7 waardoor ik niet bang was om daar een hiphopnummer in te zetten, of een prachtig Skylar Grey-nummer daar, of Depeche Mode. Dat is gewoon mijn gevoeligheid denk ik. Een van mijn favoriete toepassingen van bestaande muziek is de Roy Orbison-track voor als ze dat hebben lief, leuk, romantisch moment door de Italiaanse markt en ze begint een beetje te wennen aan de oppervlakte wereld. Ik hield van dat muziekstuk en kan ik je zeggen dat een groot deel van mijn inspiratie of mijn invloed de old school Jerry Bruckheimer was.

Ik wilde daar echt liedjes in, en toen schreven we liedjes speciaal voor de film. Pitbull schreef zijn nummer voor de film en Skylar Gray schreef het einde en het liefdesliedthema dat we in de film gebruiken. Skylar schreef dat prachtige lied, en dan gebruiken we dat en peperen het door de hele film heen als het liefdesthema voor Mera en Arthur door de hele film heen. Een beetje zoals wat [James] Cameron deed met Titanic, toch? Je weet dat Celine Dion het lied zingt, maar dan hoor je dat thema door de hele film heen gespeeld.

Bedankt voor het vergelijken van Aquaman met Titanic voor meer dan alleen James Cameron.

[Lacht]

Dat is de meest meta-Entourage/Aquaman-grap die we ooit zullen zien.

Het andere waar ik het over wil hebben in termen van muziek, is dat Rupert zo'n mooie score heeft gemaakt. Ik werkte heel nauw met hem samen en een van de dingen die ik echt wilde vastleggen, vertelde ik hem al vroeg, ik echt wil dat het romantisch aanvoelt, heel klassiek, maar als we dan naar Atlantis gaan, wil ik dat het modern aanvoelt en elektronica. Maar modern, niet van de wereld van vandaag, maar wat we modern voelden was in de jaren '80. En zo veel van mijn inspiratie voor muziek, ik heb zelfs temp-d sequenties gemaakt met Jean Michel Jarre erin, en Giorgio Moroder. Dat was mijn inspiratie voor het geluid en de toon van Atlantis.

Toen Patty Jenkins het had over Wonder Woman, sprak ze nadrukkelijk over mensen die oprechtheid bekritiseerden als 'cheesy' of iets waarvoor deze blockbusterfilms 'te cool' waren. Je film lijkt dat van harte te omarmen, met een opening die meer aansluit bij hoe Arthurs vader hem het verhaal zou kunnen vertellen. Was dat een keuze voor dit verhaal, of zou dat er toch zijn geweest als jij regisseerde?

Dat zou er hoe dan ook in hebben gezeten, gewoon omdat ik zo ben. Ik zeg tegen mensen, ga helemaal terug en kijk naar mijn horrorfilm. Ga naar The Conjuring kijken, toch? Ik ben niet bang om romantisch en sentimenteel te worden met mijn personages, Ed en Lorraine hebben zo'n sentimentele relatie. Zeker voor een film als deze is dat een klassiek verhaal over een zeeman die verliefd wordt op een zeemeermin, alles eraan heeft zo'n romantisch, nautisch thema, ik had het gevoel dat dit het juiste was of dat wij dat moesten doen doen. En natuurlijk is Steven Spielberg een van mijn idolen, en hij is niet bang om sentimenteel te zijn in zijn films. Dus ik dacht weet je wat, daar is niets mis mee. En het kan me niet schelen of mensen het cheesy of te sentimenteel vinden. Het is wie ik ben, en dat is de enige manier waarop ik weet hoe ik mijn films moet maken: trouw zijn aan mezelf.

Je hebt nu de kans gekregen om de film met verschillende mensenmassa's te zien. Is er een deel van de film waarvan je blij bent om de reacties te zien krijgen? Of zijn er momenten die voor jou het beste blijven?

Ummmm [Lacht], je weet dat ik over het algemeen altijd erg angstig ben om mijn films met een menigte te bekijken, dus ik heb het eigenlijk niet zo vaak gedaan. Maar ja, er zijn scènes — als ik dapper genoeg ben om te kijken en daar met een menigte te zitten — er zijn scènes die ik graag zie van de reacties van mensen. Vooral bij sommige actiescènes, en natuurlijk Jason die in het pak uit de waterval komt. Dat is een mooi moment om met publiek te kijken. En enkele van de leukere, luchtige sequenties. Maar de scènes waar ik echt van hou, en die ik graag met een publiek bekijk, ook al is het een rustiger, meer gedempt moment, is het kijken naar de emotionele dingen tussen mama en papa. Ik hou van het liefdesverhaal, de film is meer een liefdesverhaal van mama en papa dan Arthur en Mera voor mij, zo voel ik me.

Blijf op de hoogte van Screen Rant voor meer interviews, nieuws en berichtgeving over Waterman en zijn cast.