'Banshee': buiten de comfortzone komen
[Dit is een recensie voor Banshee seizoen 3, aflevering 7. Er zullen SPOILERS zijn.]
-
Indien Banshee geen reputatie heeft verdiend als een van de meest visueel meeslepende en boeiende series op televisie, dan zal het dat zeker hebben na 'You Can't Hide Uit de dood.' De aflevering is een krachtig voorbeeld van hoe het visuele medium televisie op verschillende manieren kan worden gebruikt om een verhaal samen te stellen dat een point duikt dieper in de psyche van een van zijn hoofdrolspelers en schakelt vervolgens volledig over om de spanning van een brutale multi-miljoen dollar te verhogen heist, door het te presenteren door middel van een combinatie van first-person en stilstaande camerabeelden, en samen met zo'n finesse gemonteerd dat het niets minder is dan opwindend.
'You Can't Hide From the Dead', geregisseerd door showrunner Greg Yaitanes, heeft een aantal opmerkelijke visuele trucs mouw, maar de aflevering laat Hood's onbezonnen beslissing om de overval op Camp Genua te trekken niet ontsporen van de hoofdleiding verhaallijn. In plaats daarvan begint de aflevering met een kijkje in waar Hood emotioneel is, aangezien hij blijkbaar na het einde van
Yaitanes ontwikkelt al vroeg een fascinerend visueel ritme en snijdt tot zwart-witfoto's van Siobhans laatste momenten, terwijl Hood op haar bed slaapt, zijn dossier voor hem uitgespreid. De scène gaat dieper, met beelden van Siobhan en Hood die met elkaar omgaan, lepelend op het bed, totdat het beeld van haar verdwijnt wanneer hij terug naar de realiteit wordt gebracht. Dit vroege patroon en deze visuele bloei brengen het publiek in Hood's hoofdruimte, en voor een groot deel van de eerste helft van de aflevering is dat precies waar het blijft.
Het effect is veel krachtiger dan een routinematige flashback of een alledaagse ontmoeting met een visioen van de overledene. In plaats daarvan zorgt de nauwe psychische afstand tussen de kijker en Hood voor een resonerende herinnering aan: wat was er verloren?, en een overtreffende trap van Hood's verdriet. Het gewicht van die emotie wordt vertaald door een slimme bewerking en slim gebruik van de camera, zoals wanneer Aimee de training van Hood onderbreekt. Op dat korte moment roept de geringe scherptediepte, vermengd met de nabijheid van Hoods hoofd (en hoofdruimte) een wazig beeld op van Siobhan.
De scène doet een stap terug uit Hoods geest om zich te concentreren op wat Aimee hem over Chayton te vertellen heeft. Het is meestal tafelschikking voor de volgende aflevering, maar de uitwisseling stelt Aimee concreter vast, na de bijna fatale ontmoeting van vorige week met de man die ze dacht zo goed te kennen. "Het is moeilijk om al die geschiedenis in een oogwenk van je af te schudden", Hood vertelt haar, wat haar reactie mooi samenvat, terwijl ze ook overgaat in Chaytons draad.
Nadat hij wakker is geworden in een schuur, lijkt Chayton iets te ervaren dat lijkt op wat Hood was - hoewel zijn hallucinaties van Siobhan worden niet veroorzaakt door verdriet, maar door een vervelende infectie van het schot wond hij leed de laatste aflevering. Het is een moment bedoeld om het publiek even stil te laten staan en te laten zien wat er werkelijk in Chaytons hoofd omgaat. Immers, aan het begin van het seizoen, hoewel zijn methoden brutaal waren, leek hij een doel te hebben dat het personage minder dan een standaardschurk maakte. Maar Chayton reageert niet per se op Siobhan's visie met iets dat op spijt wijst, wat zijn lot min of meer bezegelt. En als dat niet het geval was, dan was zijn moord op een recente weduwnaar (gespeeld door De Amerikanen' Susan Miner) en haar buurman suggereren zeker dat Chayton zijn weg naar de... Banshee schurk hall of fame.
Dat is maar goed ook, aangezien de inwonende schurk van de stad, Kai Proctor, van gedachten lijkt te veranderen na de dood van zijn moeder. Vorige week nam Kai een zachte benadering van alles, van Emily Lotus tot Rebecca (na haar vermaand te hebben in de club), tot zijn klanten. Deze week hebben zijn vader en de gemeenschap die hij achterliet verwelkom hem en vraag of hij de mis mag bijwonen. De vriendelijkere, zachtere Kai neemt Emily zelfs mee uit eten - tot grote ergernis van Brock - in een scène die op het punt staat in te storten in iets ongemakkelijks. Maar dat komt nooit, in plaats daarvan lijkt Emily een kalmerend effect op Kai te hebben en stemt ze ermee in wanneer hij haar vertelt dat het tijd is voor Rebecca om verder te gaan. Rebecca's scène in Philadelphia met de drugsdealers die in de kou zijn gelaten door Kai's recente zakendeal de lont in het spreekwoordelijke poeder maken vaatje.
Maar de Rebecca-Kai-relatie is niet het enige dat op ontploffen staat. Gordon en Carrie slagen erin om opnieuw contact te maken nadat een reis om Deva op te halen van Charlie's permanente feesthuis verandert in een pittige brouhaha voor eeuwen. Hoewel Carrie's deskundige omgang met drie van Charlie's trawanten een genot is om naar te kijken, lijkt het erop dat Gordon de SlamMan heeft gebruikt als onderdeel van zijn routine om weer in vorm te komen. Het paar gaat vakkundig om met vier aanvallers in een vermakelijke scène die in elke andere show aan overdreven, maar aan Banshee slaagt erin om zich op het juiste moment te voelen, vooral wanneer het voormalige stel weer wat passie opwekt nadat ze weer thuis zijn.
Om eerlijk te zijn, de scène in Charlie's feesthuis lijkt een beetje overbodig, totdat je je realiseert hoe het dient belicht Deva's slechte besluitvormingsvaardigheden - die ze duidelijk een dubbele dosis van haar biologische heeft geërfd ouders. Dat familiale onvermogen om verstandige keuzes te maken wordt duidelijk gemaakt door Hood's behoefte om de overval van Camp Genua te plegen als een manier om zijn gedachten af te leiden van zijn verdriet.
Zoals hierboven vermeld, is de overval die het laatste derde deel van de aflevering in beslag neemt, net zo een visuele traktatie als het openingssegment. Er is een krachtige directheid in het first-person perspectief dat wordt versterkt door Jobs plaatsing van extra camera's, allemaal aangeboord in Sugar's feed. En als het mis gaat, zorgt dat gevoel van directheid ervoor dat de overval veel gespannener aanvoelt dan wanneer het conventioneel was gefilmd. En het geeft zeker de actiescènes, zoals Jobs bijna fatale ontmoeting met een soldaat, en dan Hoods daaropvolgende gevecht met een onstuitbare Kol. Stowe een hele nieuwe dimensie.
Stowe werd de laatste paar afleveringen op een laag pitje geplaatst, maar hier presenteert hij zichzelf als iets om rekening mee te houden - ofwel een natuurkracht of een Terminator. Langley Kirkwood is geweldig, hij houdt zijn gezicht strak en emotieloos terwijl hij door trappen, stoten, geweerschoten waadt, en explosies, allemaal om grote schade aan te richten in het busje van de dieven, en stopt pas wanneer Job erin slaagt hem eruit te schoppen deur.
Het is een fenomenale reeks die doet wat Banshee het hele seizoen heeft gedaan: het neemt risico's, zowel wat betreft waar het centrale verhaal naartoe gaat als de manier waarop dat verhaal wordt verteld. 'You Can't Hide From the Dead' is in ieder geval een ander voorbeeld van hoe de serie zich inzet voor experimenteren met en evoluerende zijn visuele stijl, als een manier om de serie er net zo kinetisch en onvoorspelbaar uit te laten zien als het verhaal voelt.
Banshee gaat volgende week vrijdag verder met 'All the Wisdom I Got Left' om 22.00 uur op Cinemax.
Foto's: Gregory Shummon/Cinemax
De nieuwe intro van Young Sheldon toont een belangrijk probleem dat de oerknaltheorie niet had
Over de auteur