Recensie 'Het Lazarus-effect'

Het Lazarus-effect is een van die horrorfilms waarin een gebrek aan karakterlogica het moeilijk maakt om te zoeken naar de lichamen die zich onvermijdelijk op de grond gaan opstapelen.

Het Lazarus-effect vertelt het duistere verhaal van wetenschapperspaar Frank (Mark Duplass) en Zoe (Olivia Wilde) die baanbrekende ontdekkingen doen samen met hun onderzoeksteam (Donald Glover en Evan Peters), en Eva (Sarah Bolger), de jonge meisjesvideo die de studie. Frank, Zoe en Co. hebben een serum gemaakt dat hopelijk de hersenfunctie van overleden organismen kan herstellen het bieden van nieuwe ontwikkelingen in de zorg voor traumapatiënten, evenals anderen die lijden aan degeneratieve ziekten.

De eerste echte doorbraak komt wanneer het team in staat is om een ​​dode hond tot leven te wekken, maar als ze langzaam beginnen te ontdekken, is wat terugkwam niet precies hetzelfde als de hond die omkwam. De grote wending komt wanneer het onderzoek van het team met geweld wordt gegrepen door een groot bedrijf - Frank en Zoe dwingen drastische beslissingen te nemen om hun werk tot wasdom te laten komen. Die snelle beslissingen nemen een wending voor de tragische, en in het licht van die ramp, met hun ruggen tegen de muur besluit het team het ondenkbare te doen met het revolutionaire serum in hun bezit.

Maar net als bij de hond: wat terugkomt is helemaal niet hetzelfde als wat is omgekomen.

De speelfilmdebuut van documentairemaker David Gelb (Jiro Dreams of Sushi), Het Lazarus-effect neemt een overdreven horror/thriller film uitgangspunt en slaagt erin om er iets fris en griezeligs van te maken... voor ongeveer de eerste helft. Halverwege echter ontrafelt de film snel, wat zowel een gebrek aan visie als de techniek onthult die nodig is om alle grote ideeën die de film introduceert uit te voeren. Door een klein wonder, ondanks het doden van zijn eigen momentum met een slecht doordacht verhaal en logische hiaten in overvloed, Het Lazarus-effect slaagt er nog steeds in om overal griezelig (zo niet eng) te zijn.

De film is echt een halve stap verwijderd van een horrorfilm met één setting. Er zijn slechts een handvol locaties, en van die handvol krijgt alleen het hoofdlaboratoriumdecor langdurig gebruik (buiten een of twee scènes). Die laboratoriumomgeving wordt goed gebruikt, aangezien Gelb en zijn decorontwerpers manieren vinden om de steriele omgeving te veranderen tot een waar horrorhuis, met concepten en scènes die zelfs in de beperkte mate angstaanjagend en/of griezelig zijn ruimte.

In termen van algemene richting: Gelb lijkt bedreven in het vertellen van een verhaal in het visuele medium - en vervolgens in het creëren van goede schrik en horror met visuele manipulatie als zijn hulpmiddel. Waar hij meer werk nodig heeft als regisseur van speelfilms, is in sequencing en connectiviteit; Het Lazarus-effect bezwijkt onder de enorme hoeveelheid ideeën of concepten die zich in een onvolgroeide progressie afspelen, of regelrecht worden gedwarsboomd door de voorwaartse beweging van de film. De logica van oorzaak en gevolg - van actie en gevolg en resonantie - lijkt volledig uit de lucht gegrepen, wat nog meer opvalt doordat de film zich op een beperkte locatie afspeelt.

Hetzelfde onderzoek kan worden toegepast op het script door Jeremy Slater (Fantastische vier) en Luke Dawson (Luik). in concept, Het Lazarus-effect is niets nieuws (Zie: Re-animator, huisdierensematary); in opzet is het interessant genoeg en biedt het veel goede, griezelige mogelijkheden; maar in uitvoering (vooral de vreemde laatste handeling van de film) is het omslachtig en onhandig - meestal struikelend door de logische fouten die inherent zijn aan de locatie met één instelling. Mensen één voor één uitpikken in een besloten ruimte werkt logisch gezien gewoon niet.

De cast van de film is een who's-who van jonge populaire gezichten. Met acteurs als Mark Duplass (De competitie), Evan Peters (Amerikaans horrorverhaal, X-Men: DoFP) en Donald Glover (Gemeenschap) elkaar uitlachen werkt natuurlijk en organisch - en op de een of andere manier zelfs geloofwaardig als een team van wetenschappelijke whizzkids. Er was eens ster Sarah Bolger houdt de 'scream queen'-sleuf vast, maar heeft sinds haar weinig anders om mee te werken personage - documentairemaker Eva - is een enigma waar de film alleen maar naar verwijst, maar zich nooit aan verbindt verkennen. Ondertussen begint Olivia Wilde iets in de geest van haar te doen Huis MD karakter, maar steelt uiteindelijk de show door een echt griezelige en angstaanjagende horrorfilmschurk te spelen. Duidelijke inzet van haar kant.

Met een korte looptijd is het niet zo'n karwei om door te zitten, maar Het Lazarus-effect is een van die horrorfilms waarin een gebrek aan karakterlogica het moeilijk maakt om te zoeken naar de lichamen die zich onvermijdelijk op de grond gaan opstapelen. Geen slechte start voor Gelb, maar beter naadwerk is zeker nodig voor zijn volgende project.

AANHANGWAGEN

Het Lazarus-effectdraait nu in de bioscoop. Het is 83 minuten lang en is beoordeeld als PG-13 voor intense sequenties van horrorgeweld, terreur en enkele seksuele referenties.

Onze beoordeling:

2 van de 5 (Oké)

90 dagen verloofde: Larissa Lima onthult waarom haar implantaten niet zwaar aanvoelen

Over de auteur