11.22.63 Is een leuke, soms scheve reis door de tijd

[Dit is een recensie van de 11.22.63 miniserie première. Er zullen SPOILERS zijn.]

-

Niet dat aanpassingen van de romans van Stephen King ooit schaars zijn geweest, maar na het debacle dat CBS' slecht bedachte en nog slechter uitgevoerde serie was, gebaseerd op Onder de koepel, het is veilig om te zeggen dat de auteur een meer bekwame en presentabele televisiebewerking van zijn werk verdiende. En, als een glanzende miniserie die debuteert op tv-vriendelijke streamingdienst Hulu, met in de hoofdrol James Franco, Chris Cooper, en up-and-comer Sarah Gadon - om nog maar te zwijgen van producer J.J. Abrams – bekwaam en presentabel is precies wat 11.22.63 beoogt te zijn. Maar eerst en vooral de première van 90 minuten – geregisseerd door Laatste koning van Schotland regisseur Kevin Macdonald - wil een vermakelijke stoeipartij door de tijd zijn, als Franco's gesikte, onlangs gescheiden middelbare school Leraar Engels Jake Epping stapt het verleden in om de missie van een andere man op zich te nemen in een poging de moord op te voorkomen voorzitter Jan F. Kennedy.

Er is iets veelzeggends aan de première van 90 minuten dat niet veel te maken heeft met het aanbieden van een meer substantiële speelduur aan het publiek als een manier om legitimeren 11.22.63als een serieuze vorm van aanpassing. De 90 minuten durende runtime heeft meer te maken met het uit de weg ruimen van de noodzakelijke expositie, zodat de rest van de première, 'Down the Rabbit Hole', kan het publiek ook een glimp bieden van wat komen gaat - wat natuurlijk een leuke reis is met potentieel hoge inzetten die, ondanks een paar twijfelachtige vroege omwegen, haalt het meeste uit zijn science fiction-meets-historische fictie-premisse van een man die geen tijd heeft om de president.

De eerste 30 minuten van 'Down the Rabbit Hole' zijn gewijd aan het opzetten van het uitgangspunt van de serie, en het is duidelijk een ontmoedigende taak waarvoor de première verbazingwekkend goed geschikt is. Terwijl hij wachtte op Jake, zijn trouwe klant en liefhebber van hamburgers die onbewust geïmporteerd werd uit 1960, om zijn scheiding af te ronden, besloot Chris Cooper's Al Templeton, de eigenaar van een lokale vettige lepel die zelf eruitziet als een overblijfsel uit een vervlogen tijdperk, stapt in een kast in de achterkamer van het restaurant en besteedt de komende jaren aan pogingen om Kennedy's moord. Templeton verschijnt twee minuten later, aanzienlijk ouder en gediagnosticeerd met terminale kanker.

Natuurlijk, iedereen vragen om de details uit te leggen van wat er is gebeurd en wat er moet gebeuren via iets dat op afstand klinkt als een echt gesprek dialoog is iets van een moeilijke verkoop, vooral wanneer het ook vereist dat Franco een agog gezichtsuitdrukking siert en Al vertelt hoe plotseling oud en vermoeid hij ziet eruit. Tot zijn eer echter 11.22.63 kent het verschil tussen het hebben van een goed uitgangspunt en het moeten uitleggen van dat uitgangspunt als middel om de plot in gang te zetten. Dus in plaats van stil te staan ​​bij de details of te proberen iets levensvatbaar te maken van een heel dwaas klinkende klapper, kiest de première ervoor om het te behandelen als een onaangename maar noodzakelijke procedure. De opening van de serie is openhartig en bijna verontschuldigend over de expositie, maar het stemt ermee in om er doorheen te rennen en, als een ouder met een kind aan de ontvangende kant van een doktersnaald, belooft het publiek een traktatie omdat het zo dapper en strijdbaar is Aan.

Die traktatie komt dan in de vorm van een toegewijde uitvoering van Franco en een verbintenis namens de miniserie zelf om het verhaal serieus te nemen, terwijl ze nog steeds plezier hebben met het uitgangspunt en mogelijke logische paradoxen van tijd reis. Om een ​​serie als deze te laten werken, kan het ofwel naar de camera knipogen en het gevoel geven dat de artiesten zich ervan bewust zijn dat ze slimmer zijn dan het materiaal, of het kan er helemaal in opgaan. 11.22.63 kiest voor het laatste. Een van de manieren waarop de serie dit bereikt, is de manier waarop het de potentiële gevolgen van het verleden veranderen, maar ook in de niet aflatende toewijding van het verhaal aan het idee van de mensheid in het middelpunt van zijn stelling.

Hoezeer het verhaal ook gaat over een man die door een tijdportaal in de kast van een restaurant stapt om te voorkomen dat de president... moord, en hoezeer het ook geniet van het verkennen van de samenzweerderige rand op Oliver Stone-niveau van Kennedy's dood, 11.22.63 heeft een diep moreel centrum dat het verhaal drijft. Het is in wezen een anti-oorlogsverhaal dat worstelt (op een soms simplistische manier) met de ethiek van het nemen van een leven om een ​​leven te redden of, in het geval van Jake's primaire doel en, zeker, zijn secundaire doel, waarbij de vermoorde Dunning-clan in Kentucky betrokken is, mogelijk een leven nemen om de levens van te redden en te verbeteren veel. Er is veel zekerheid in Al's theorieën dat als Kennedy gered was, de escalatie van de oorlog in Vietnam - en Al's deelname daaraan - nooit zou zijn gebeurd. Die zekerheid vloeit dan door in de beslissing van Jakes om het onrecht van wat er met Harry Dunning (Leon Rippy) is gebeurd recht te zetten, wat de serie onderstreept. verkenning van moraliteit en keuze, maar destabiliseert ook vreemd genoeg de voortstuwing van het verhaal op een vroeg punt in de serie.

De rem trekken om een ​​raaklijn te verkennen die een van de belangrijkste thema's en ideeën van het verhaal onderstreept, is weliswaar een riskante zaak om zo vroeg in de miniserie te doen. Hoewel de redenen erachter in principe goed zijn - plaats Jake in een moreel dilemma waarin hij mogelijk positieve verandering kan bewerkstelligen voor iemand om wie hij geeft en toont ogenschijnlijk zijn vermogen om zijn primaire doel uit te voeren - de implementatie en timing van de uitweiding vermaalt het A-plot effectief tot een stoppen.

Hoewel de première en de miniserie als geheel een vermakelijke, waardevolle onderneming zijn voor zowel King-fans als niet-fans, is de inconsistentie of de eenzijdigheid van de eerste aflevering (en enkele van de latere) in termen van focus, zorgt ervoor dat het verhaal niet zo voortstuwend en aanlokkelijk is als het anders zou kunnen. Het frustrerende aan dit specifieke probleem is dat veel van de terzijdes waarop het verhaal wordt "afgeleid" door: eigenlijk Franco's karakter dienen en hem de kans geven om echt charmant, interessant te doen werk. Als de schrijvers (inclusief King) en redacteuren maar een betere, meer gestroomlijnde manier hadden gevonden om die elementen te integreren, dan de discussie rond deze miniserie kan te maken hebben met het feit dat het mogelijk een van de betere aanpassingen van King's werk is punt uit.

Toch, ondanks de af en toe onhandigheid, 11.22.63 is een vermakelijke inspanning van Hulu en een die hopelijk in de toekomst zal leiden tot grotere en betere dingen van de streamingdienst.

-

11.22.63 gaat aanstaande maandag verder met 'The Kill Floor.'

Foto's: Hulu

De jongere broer van Thanos kan het vermogensniveau van de MCU opnieuw definiëren

Over de auteur