Beoordeling 'Bagageclaim'

Bioscoopbezoekers wiens schuldige genoegens luchtige romcoms zijn, vinden misschien genoeg om van Baggage Claim te houden, al was het maar omdat het meestal een onschuldige fantasie is en niet beledigend achterwaarts denkt.

Bagage afhalen draait om Montana Moore (gespeeld door Paula Patton), een enkele stewardess die jarenlang dienst heeft gedaan als... een bruidsmeisje (nooit de bruid) op bruiloften voor haar jongere zussen en meervoudig gescheiden moeder (Jenifer Lewis). Montana voelde zich lange tijd onder druk gezet om zich te settelen door haar dominante ouder, maar bereikt uiteindelijk een breekpunt wanneer haar jongste zus (Lauren London) - die nog maar een tweedejaarsstudent is op de universiteit - verlooft zich met een studentatleet met professional ambities... niet lang nadat Montana de smerige waarheid verneemt over de rijke en knappe minnaar (Boris Kodjoe) die haar de afgelopen maanden het hof heeft gemaakt.

Met nog maar dertig dagen te gaan tot het verlovingsfeest van haar zus, Montana's beste vrienden/collega's... inclusief emotioneel inzichtelijke homovriend (yup) Sam (Adam Brody) - help haar bij het nemen van wanhopige maatregelen. Het plan dat Sam voorstelt, is om Montana de komende maand op verschillende vluchten te krijgen (of ze nu werkt of niet), zodat ze "per ongeluk" elkaar kruist (en, in het proces, banden herstellen) met verschillende mannen met wie ze in de loop der jaren is uitgegaan - in de hoop dat het uiteindelijke resultaat zal veranderen en een van de heren deze keer een echt echtgenoot-potentieel zal blijken te hebben rondom.

Ongetwijfeld (gebaseerd op de premissebeschrijving), ben je begonnen dat samen te stellen Bagage afhalen is een van die zoetsappige fantasy-romantische komedies waar meer verfijnde en eigentijdse films in het genre tegenwoordig hun neus voor opsteken (zie: Don Jon, voor het laatste voorbeeld). Toch, wat betreft het geven van eer waar eer toekomt, heeft de schrijver / regisseur van de film, David E. Talbert - een succesvolle toneelschrijver die put uit zijn eigen debuutroman - vermijdt het omarmen van de soort flagrante dubbele normen voor gender, vrouwenhaat en/of misandrie die vaak de rom-com doordringen genre.

Talbert begaat als scenarioschrijver twee zonden die niet over het hoofd kunnen worden gezien. De eerste is dat hij zowat elk banaal romcom-cliche omarmt dat iedereen die enigszins bekend is met het genre zal herkennen. Wat nog belangrijker is: hoewel Talbert erin slaagt deze veelgebruikte stijlfiguren met basiscompetentie uit te voeren, werkt zijn script mist de nodige bloei of persoonlijk tintje waardoor de plotbeats en personagetypes meer zouden kunnen voelen vernieuwend. In feite worden die elementen uiteindelijk nauwelijks geloofwaardig, zelfs niet in de verhoogde (lees: cartoonachtige) weergave van de werkelijkheid in de film.

De andere grote faux pas die Talbert begaat als verhalenverteller, betreft zijn platte karakterisering, waardoor de meeste castleden vastzitten met het spelen van stereotypen. Aan de ene kant is er niets kwaadaardigs aan zijn aanpak; mensen zoals Montana en haar moeder hebben het gevoel dat ze geïnspireerd kunnen zijn door echte individuen die Talbert kent (en respecteert). Het probleem is dat de meeste personages (zoals geschreven) niet veel meer hebben dan een persoonlijkheid van één noot, dus ze missen zelfs de noodzakelijke substantie om te werken als karikaturen die een zinvolle vorm van sociale commentaar. Bijvoorbeeld: Jill Scott als Montana's single (en gelukkige) vriendin Gail schaamt zich nooit voor haar levensstijl, maar er is niet genoeg aan haar karakter dat haar gedenkwaardig maakt - en daarom is het moeilijk om de boodschap te waarderen die Talbert probeert te maken versturen.

Gelukkig kiest Patton de sprankelende charme tot 10 en doet het goed om Montana het gevoel te geven dat hij iemand is met een herkenbare en sympathieke persoonlijkheid - in tegenstelling tot een protagonist die bestaat voor vrouwelijke kijkers om zichzelf op te projecteren (zoals het script presenteert) haar). Ondertussen variëren de vele oude vlammen die ze tegenkomt op haar reis in kwaliteit, afhankelijk van de acteur die ze speelt. Als zodanig zijn de meer boeiende acteurs zoals Taye Diggs (Prive praktijk) en Djimon Hounsou (Bloed diamant) maken het beste van het dunne materiaal waarmee ze moeten werken, maar muzikant/acteur Trey Songz (in een meta-verschijning als speler in de muziekindustrie) en Derek Luke (Fonkeling), als Montana's oude vriend en buurman William Wright, (drie keer raden hoe) hun relatie werkt), komt uiteindelijk over als knap, maar meestal saai - niet meer of minder.

Er zijn bepaalde kwaliteiten die Bagage afhalen afgezien van het meest generieke romcom-tarief, zoals hoe het onderwerp fysieke aantrekkingskracht vermijdt onder het tapijt te worden geveegd (hoewel het niet de focus van het verhaal is). Anders raakt Talbert qua regie elke noot die je zou verwachten, met betrekking tot zijn visuele keuzes (wees gerust, er is is een reismontage die voornamelijk bestaat uit ongeïnspireerde opnamen van vliegende vliegtuigen en stad skylines) en hoe hij het verhaal structureert om te culmineren in een kleverige levensles die beweert dat alleen voelt gedeeltelijk verdiend (na alle komische oneerbiedigheid die eraan voorafging).

Bioscoopbezoekers wiens schuldige genoegens luchtige romcoms zijn, vinden misschien genoeg om van te genieten Bagage afhalen, al was het maar omdat het meestal een onschuldige fantasie is en niet beledigend achterlijk in zijn weergave van moderne houdingen ten opzichte van gender, liefde en relaties in het algemeen. Alle anderen, inclusief de stellen die op zoek zijn naar iets om naar te kijken tijdens een date night - zoals Montana, jij verdient beter.

Voor het geval je nog steeds twijfelt, hier is de trailer voor Bagage afhalen:

_____

Bagage afhalen draait nu in de bioscoop. Het is 96 minuten lang en beoordeeld als PG-13 voor seksuele inhoud en wat taal.

Onze beoordeling:

2 van de 5 (Oké)

Waarom Nathan Fillion nooit als Drake in Uncharted werd gecast