Mr. Inbetween seizoen 2 recensie
Zoals het ornament dat aan de achteruitkijkspiegel van Ray Shoesmith hangt in de posters voor seizoen 2, Meneer Inbetween is een beetje een eenhoorn. De FX Australische import zou niet zo goed moeten werken als het doet, laat staan nieuw leven inblazen in het schijnbaar uitgespeelde subgenre van huurmoordenaars. En toch levert schepper, schrijver en ster Scott Ryan een boeiende contradictie in zijn al te menselijke verhaal dat zich afspeelt in de louche antipodische onderwereld, een die hem en de serie in competitie plaatst met enkele van de beste tv-antihelden aller tijden.
Met zijn kaalgeschoren hoofd en Mephistopheliaanse glimlach slaat Ryan een intimiderende figuur, een die geloofwaardig weifelt tussen een man die mensen pijn doet (en erger) voor geld (en een niet onbelangrijke hoeveelheid persoonlijk plezier) en een man die zijn best doet om zijn jonge dochter, Bretagne (Chika Yasumura), zorgt voor zijn zieke oudere broer Bruce (Nicholas Cassim) en onderhoudt een functionele relatie met zijn vriendin Ally (Brooke Satchwell). Seizoen 1 van
Seizoen 2 tilt de serie op bijna elk niveau naar een hoger niveau, van het schrijven en acteren van Ryan tot de uitvoeringen van de ondersteunende cast en de regie van Nash Edgerton. De aantrekkelijke tegenstrijdigheden die inherent zijn aan zowel de karakters als de toon, worden versterkt naarmate afleveringen naadloos overgaan in banale gesprekken waarin personages hun favoriete acteurs die James Bond hebben gespeeld rangschikken op momenten van stille huiselijkheid tot brute moorden waarvoor betaald is door Freddy, een mid-level misdaadbaas gespeeld door Damon Herriman, de getalenteerde Australische acteur die verscheen als Charles Manson in beide Mindhunter en Er was eens… In Hollywood.
In de première, 'Shoulda Tapped', krijgt Ray de taak om een paar drugsverslaafde dollarwinkelversies van zichzelf te elimineren, nadat ze een hit hebben verknoeid met een man die Freddy dood wilde hebben. Ryan en Edgerton tonen een behendig begrip van de essentiële spanning die Ray in bijna elke scène brengt. Hier beoordeelt Ray rustig de situatie en voert hij zelfs een beleefd gesprek met zijn tekens, terwijl hij het onwetende paar naar hun ondergang drijft. Er is weinig twijfel over wat er gaat gebeuren als alles is gezegd en gedaan, maar dat draagt alleen maar bij aan de scène al voelbaar gevoel van onbehagen, wat de release des te bevredigender (en zenuwslopend) maakt als het eindelijk komt voor.
Wat opvalt, is dat Ryan en Edgerton dat alles en meer weten te verwerken in een aflevering die maar liefst 30 (tv-)minuten duurt. De première vindt ook tijd om te zien hoe Ray door een tienermeisje in zijn boksschool in een onderwerping wordt gezet, begin een pesten subplot gericht op Bretagne's ervaringen op school, en onthullen iets meer over Ray's persoonlijke leven met Steeg. Maar naarmate het seizoen vordert, geeft Ryan de kijker een beter begrip van Ray's wereldbeeld. Dit komt deels door een verscheidenheid aan dagelijkse interacties - soms met vrienden, zoals de zijne pornoverslaafde buddy Gary (Justin Rosniak), of in zijn woedesteungroep die wordt geleid door filmmaker David Michod (Dierenrijk, De koning) - en deels door Ryan's eigen begrip van de diepe, verontrustende, innerlijke krachten die in Ray's hoofd spelen. Meneer Inbetween trekt een grens tussen het begrijpen en verontschuldigen van het gedrag van Ray, een onderscheid dat van pas komt wanneer de show noodzakelijkerwijs het onaangename beroep van zijn hoofdpersoon als een bron van entertainment gebruikt.
En het is vermakelijk. Dat komt deels omdat elke aflevering aanvoelt als een ultradunne versie van een uitzending van een uur. Zonder de zwelling, Meneer Inbetween vindt slimme manieren om het publiek gefixeerd te houden, zonder over details te zwoegen. Als zodanig schakelt seizoen 2 moeiteloos tussen verschillende situaties en doorlopende verhaallijnen, waarbij het vaak niet nodig is om eventuele wendingen vooraf aan te geven. Dit laat de kijker vaak raden over de bedoelingen van verschillende personages in een bepaalde scène. In een latere aflevering brengt Ray een bezoek aan een man die Freddy wat geld schuldig is. De ontmoeting wordt naar verwachting gewelddadig, maar het gebrek aan anticipatie of introductie is genoeg om de kijkers te overrompelen, die, wanneer toegevoegd aan de humoristische opbloei overal, maakt wat anders een wegwerpbare ontmoeting is tussen Ray en een paar armen schlub weer een gedenkwaardig moment van een buitengewone show.
Tweede seizoenen hebben de neiging groter te worden in een poging het voorgaande te overtreffen. Terwijl Meneer Inbetween seizoen 2 is dat zeker (het is de zeldzame show die van het ene seizoen op het andere een groter aantal afleveringen heeft verdiend), het wordt ook op bijna elk moment dieper gevoeld, van het duistere komische tot het brute gewelddadige tot het onverwachte eerlijk.
Meneer Inbetween seizoen 2 gaat donderdag om 22.00 uur in première op FX.
ABC's The Rookie verbiedt live wapens op de set na opnames van Alec Baldwin
Over de auteur