Regisseur Gary Ross spreekt over 'The Hunger Games,' Katniss & Politics

We zijn weken bezig met de release van de bewerking van regisseur Gary Ross van de dystopische fantasie voor jongvolwassenen van Suzanne Collins De Hongerspelen, en de film heeft bleef domineren aan de kassa, met een binnenlandse bruto van $ 251 miljoen en een internationale bruto van een opmerkelijke $ 364 miljoen.

We hadden de gelegenheid om met Ross om de tafel te gaan zitten om te praten over het omgaan met de uitdagingen van het aanpassen van een first-person sciencefictionroman met politieke ondertoon, tot een film die voor alle doelgroepen werkt.

Screenrant: Dit was duidelijk een harde noot om te kraken. Het boek is zo op Katniss gericht en vertrouwt op haar specifieke kennis van hoe je dit spel moet spelen. Is er ooit een punt geweest waarop je dacht aan gesproken tekst om ons een idee te geven van haar interne dialoog?

Gary Ross: "Nee, nooit. Omdat ik nooit wilde dat je het gevoel had dat je in een film zat. Ik wilde dat je het gevoel had dat je in de spelen zat. Ik wilde dat je het gevoel had dat je in haar wereld was. Ik wilde dat je het gevoel had dat je in het Capitool was. En zodra ik een voice-over inspreek, vernietig ik dat en vertel ik je dat je in een film zit en ik creëer een afstand die ik niet wil. Ik wil betrokkenheid, geen afstand. En ik voelde dat ik alles kon overbrengen, vooral met een actrice als Jen (Lawrence). Ik bedoel, ik hoef niet in tekst te verwoorden wat Jen meer dan in staat is in subtekst, weet je?"

SR: Een ander ding dat me opviel als een soort delicaat evenwicht, is hoe ver je gaat in het fantastische dat je gaat in het ontwerp van de werelden de interpretatie van de verschillende stukken sciencefiction en fantasie die in het boek worden beschreven. Ik merkte bijvoorbeeld dat de "mutts" die aan het einde van de spelen verschijnen, niet de gezichten hadden van de verslagen (vermoorde) eerbetoon zoals in de roman.

GR: "We hebben besloten dat het geen specifieke eerbetonen zijn, want als we het hadden gedaan, zouden we een enorme uitweiding zijn geweest op een moment in de film waar ik niet dacht dat het dat had kunnen betalen. Je horde tegen het einde en dat zou enorm veel ruimte hebben gekost op een moment dat we het niet hadden. Ik zal echter zeggen dat alle straathonden, als je er echt naar kijkt, echt half mens en half hond zijn. Als je het gezicht van een straathond naast het gezicht van een hond plaatst, en naast een menselijk gezicht, zul je echt zien dat ze een hybride van de twee zijn. En daar waren we dan ook specifiek in. Het belangrijkste aan de straathonden was voor mij, niet specifiek dat het eerbetonen waren, maar dat ze... waren een creatie van het Capitool ontworpen voor dit specifieke instrument op dit specifieke moment in de spellen. En omdat we de spellen hadden en in staat waren om hun creatie te laten zien, waren we in staat om te laten zien dat ze geboren werden in dat spelcentrum en vervolgens onthuld werden in de spellen. We hadden het vermogen om iets te doen door weg te snijden wat een roman niet is als het constant het standpunt van Katniss handhaaft."

SR: Een van de dingen die Donald Sutherland (president Snow) zei dat zo interessant was, was dat als je faalt in het Capitool, je sterft. Seneca faalde, dus Seneca sterft. En hij zei dat dit is hoe dit bedrijf er nu uitziet. En ik dacht 'nou als dit bedrijf in het algemeen zo is, wat betekent dat dan voor deze film?' Voelde u de druk van de omvang en de enorme omvang van de onderneming?

GR: "Nee. Je kunt toch niet meer druk voelen dan ik mezelf in elke film opleg, en ik hou toch van ze. En ik ben echt tevreden en trots op de film, dus ik voel me gewoon opgewonden."

SR: Wat ik leuk vind aan deze film is dat het dit jeugdpubliek aanspreekt, maar het heeft ook iets te zeggen, en dat is vrij zeldzaam. Donald Sutherland zei ook dat hij dacht dat dit een game-changer zou kunnen zijn in de zin van een motiverende kracht voor hen, en mogelijk kinderen zou inspireren om de wereld van de politiek te betreden. Sprak dat idee je aan?

GR: "Ik denk dat het veel aan zijn hoofd heeft. Daarom wilde ik het doen. Ik zou het niet doen als het gewoon een glanzend stukje entertainment was. Vlak daarvoor kreeg ik een vervolg aangeboden in een hele grote franchise, en ik wees het af. Ik zal het niet zeggen, maar ik wees het af en mijn agenten waren een beetje verbijsterd. Ik zei dat ik niets nieuws kon doen en het heeft niet echt veel aan zijn hoofd en ik ben niet per se geïnteresseerd in een stukje entertainment. Wat ik zo leuk vond aan Suzanne's roman was dat het zo intelligent was, zoveel te zeggen had, zo relevant was. Het idee van Katniss die vecht voor haar eigen menselijkheid in een systeem dat haar van menselijkheid wil beroven, dat wil dat zij medeplichtig is aan deze spellen, om het spel te spelen, en de evolutie van haar eigen gevoel voor ethiek en haar empathie en haar mededogen en haar gevoel van wie zij is en haar eigen morele lijn die leidt tot deze daad van verzet dat is het ding dat de revolutie ontketent, ik dacht dat dat was fantastisch. Daarom wilde ik het doen. Ik zou het niet gedaan hebben alleen omdat het populair was. Ik ben echt blij dat het populair is. Maar ik deed het omdat ik er om die redenen van hield."

SR: Het is ook ongelooflijk relevant.

GR: "Precies, daar kan ik over meepraten. Kijk, toen ze op het punt stond die bessen te eten en haar leven liever zou geven dan een onschuldig leven te nemen, toen ze de film begon als iemand die gewoon vecht om te overleven, wat ze zegt is 'kijk, ik speel je spel niet meer, en ik weiger je te spelen spel. Ik zou liever mijn leven geven en dit is mijn eigen gevoel voor ethiek.' En het was een soortgelijke daad van een Tunesische bloemenverkoper die de jasmijnrevolutie in gang zette. Ik bedoel, we hoeven niet heel hard te zoeken om dergelijke gevallen in de wereld te vinden. Dus ja, het is enorm relevant. Wat het zegt is de individuele zaken, en de individuele zaken politiek. En het enige dat ooit politiek van belang is, is dat het individu zijn eigen overtuigingen vindt en hoe hij zich voelt en wat hun eigen moraliteit is, los van wat de staat zegt, en ik bedoel, hoe vind je een groter idee dan... Dat? Hoe wil je zo'n film niet maken?"

Ik weet het niet. Ik zou het willen doen.

GR: "En daarom voel ik geen druk. Omdat ik er zo van hou en ik ben er zo duidelijk over en ik ben zo gepassioneerd over wat dat is en ik hou zo veel van die ideeën. Ik bedoel, daar word je 's ochtends van wakker. Er gebeurt iets in een film waarbij je je ondergeschikt voelt aan de film. Ik werk voor de film, maar waar de film belangrijker wordt dan jij, gaat het niet meer om mij, het gaat om het overbrengen van een idee dat ik krachtig vind. Er is een prachtige nederigheid die daarin plaatsvindt, waar dit belangrijker is dan ik en plotseling gaat het niet meer om mij. Voel ik druk, voel ik geen druk, wat maakt het uit? Het gaat erom is dit iets belangrijks om in de wereld te zetten? En ik denk echt dat het zo is."

SR: Deze sociaal-politieke en ethische allegorie is inherent aan het boek. Maar het lijkt me een uitdaging om een ​​idee te schieten. Hoe regel je dat in het schrijfproces en daarna op de set?

GR: "Nou, je kunt er tot op zekere hoogte op schieten. Ik bedoel, als je de lugubere uitspattingen laat zien van mensen wiens rijkdom ze heeft veranderd in iets grotesks. Ik bedoel, Suzanne heeft het in de volgende boeken over een natie die verslaafd is aan boulimia, waar ze zichzelf volzuigen en dan braken en dit is behoorlijk resonerend voor een wereld waarin zoveel rijkdom wordt geïnvesteerd in zo weinig handen, en zoveel andere mensen zijn worstelen. Het is niet moeilijk om die parallellen te zien."

SR: Wat zou je willen dat het jongere publiek hier uiteindelijk van afhaalt?

GR: "Ik denk dat dit resonerend voor hen is. Ik bedoel, kinderen worden geconfronteerd met een moeilijke, wrede wereld, en de vragen voor hen worden 'hoe blijf ik mens in een wereld waar ik moet klauwen voor mijn eigen overleving? Hoe behoud ik mijn menselijkheid? wie ben ik hier tegenover?' Ik denk dat dit ding inspirerend is. Het gaat over de kracht van het individu, over het vinden van wie je bent als individu, in relatie tot de staat, als het heeft betrekking op je cultuur, op het kunnen handhaven en trouw zijn aan je eigen ethiek en je gevoel voor moraliteit. Over het behouden van je menselijkheid. Bewaar jij je menselijkheid? Het zijn Nick Lowe en Elvis Costello, toch? Het is als 'Wat is er zo grappig aan vrede, liefde en begrip?' Ik bedoel, het gaat over empathie, zorgzaamheid en mededogen, weet je? Maakt dat je sterker, niet zwakker? Het maakt Katniss sterker. Dit zijn veel interessante ideeën."

Blijf ons volgen voor meer informatie over ons gesprek met Gary Ross.

De Hongerspelen draait nu in de bioscoop.

Volg me op Twitter @JRothC

Spider-Man: No Way Home is als Avengers: Endgame, zegt regisseur