Pete Docter, Kemp Powers & Dana Murray Interview: Soul

Pixar's Ziel zal op 25 december exclusief beginnen met streamen op Disney+ en het is een zeer belangrijke primeur voor het animatiebedrijf. Joe Gardner (gespeeld door Joe Gardner) wordt hun eerste zwarte hoofdrolspeler, waardoor het des te noodzakelijker is voor de makers om ervoor te zorgen dat zijn verhaal authentiek en uniek is voor wie hij is.

In Ziel, Joe is een aspirant-jazzmuzikant die zijn leven heeft gewijd aan het onderwijzen van muziek tot de dag dat een oud-student hem een ​​auditie bezorgt om professioneel te spelen. Helaas brengt een speling van het lot hem in plaats daarvan in het etherische rijk van het Grote Vroeger, waar hij zijn educatieve vaardigheden om eigenzinnige ziel 22 (Tina Fey) te begeleiden in het proces van het vinden van haar vonk waar ze naartoe kan gaan Aarde.

Pete Docter en Kemp Powers, die de film schreven en regisseerden, voegden zich bij producer Dana Murray om met Screen Rant te praten over de betekenis ervan. Ze deelden hoe ze een authentiek en toch geanimeerd New York City wilden creëren voor hun hoofdpersoon, en hoe ze de jazzmuziek in het hart van script naar scherm brachten.

Kemp, ik weet dat je het hebt gehad over de specificiteit van het vertellen van verschillende verhalen, en ook van contact maken met Joe op een persoonlijk niveau. Hoe heeft uw team ervoor gezorgd dat hij net zo uniek was als hij is?

Kemp Powers: Nou, ik begon door gewoon zoveel van mijn persoonlijke ervaringen in het schrijven van het personage te stoppen, maar ik denk dat iedereen dat echt deed. Ik bedoel, de specificiteit is niet alleen voor Joe's karakterisering, maar voor Joe's hele wereld en alle personages om hem heen. Je zou kunnen zeggen dat zijn moeder, Libba, veel van onze moeders is; de karakters in de kapperszaak zijn allemaal karakters die ik gewend ben tegen te komen als ik mijn haar laat knippen, en veel mensen zijn die karakters ook gewend.

Het zorgt er gewoon voor dat Joe bestaat in een wereld die herkenbaar is voor iemand uit die wereld, en dat ben ik. New York is een geweldige stad, maar het is ook een stad die meer een slakom is dan een smeltkroes. Wat je ook bent, er zijn momenten waarop je door ruimtes gaat waar veel mensen zoals jij zijn, en dan zijn er andere tijden waar er mensen zijn van alle verschillende etniciteiten. We werken gewoon overuren om al die dingen te laten zien, dus het voelt alsof Joe een echt leven heeft.

Joe is een leraar en het was belangrijk voor ons dat Joe geen slechte leraar zou zijn. Het is niet moeilijk om een ​​verhaal te hebben over een man die ervan droomt muzikant te worden, als hij niet goed is in zijn dagelijkse werk. Het is een grotere uitdaging als hij echt goed is in zijn dagelijkse werk. We lopen een beetje meer genuanceerd, troebel koord dat volgens mij meer het echte leven weerspiegelt dan we gewoonlijk mogen doen - vooral in een animatiefilm voor familie.

Dana, ik dacht dat er zoveel thema's waren waar ik me persoonlijk echt mee verbonden voelde, en die volgens mij spreken tot jongere generaties. Waar was je het meest mee verbonden?

Dana Murray: Ja, ik heb het gevoel dat er zoveel thema's zijn, het hangt af van de dag en hoe ik me voel. Ik heb het gevoel dat een van de dingen waar ik superemotioneel van word, is dat 22 zo kritisch is over zichzelf. Ik wil hier geen spoilers plaatsen, maar eigenlijk, om niet zo kritisch op jezelf te zijn: hou van jezelf, je hebt waarde.

Pete, kun je iets vertellen over het brengen van de jazz van het script naar het scherm, en hoe brachten en Kemp de muziek tot leven?

Pete Docter: Ja, jazz is al verbonden met animatie zolang er geluid was. Enkele van de allereerste stukjes animatie, zoals Cab Calloway en, natuurlijk, meer recentelijk Vince Crawley met de Peanuts enzovoort. Het voelde als een natuurlijke pasvorm.

Toen we Jon Batiste vonden, was hij niet alleen een geweldige artiest, maar heeft hij ook een encyclopedische kennis van alle stijlen en muzikanten. Hij werkte heel nauw met ons samen om, zoals hij zei, te proberen deze gebruiksvriendelijke jazz te maken. Zodat ook mensen die geen jazzliefhebber zijn de muziek waarderen en ontroerd raken. Ik vind dat hij daar uitstekend in is geslaagd.

Dan spiegelen we dat natuurlijk ook met Trent Reznor en Atticus Ross, die in wezen de filmmuziek maken die we meer gelijkstellen met de etherische wereld, de niet-menselijke wereld. En ze zijn zo verschillend. De muzikanten benaderen hun werk allemaal zo verschillend, maar het past op de een of andere manier zo goed. Ik denk dat ze echt goed bij elkaar passen, en het geheel komt op een echt onverwacht mooie manier samen.