Hostile Planet Review: National Geographic legt kwetsbaarheid van het leven vast
Tussen de BBC, Netflix, Ontdekking, en National Geographic, er is een prachtige nieuwe natuurdocumentaire om regelmatig te bekijken. En hoewel de meesten erin slagen de prachtige schoonheid van het leven in het dierenrijk te beschrijven, is Nat Geo's nieuwste, Vijandige Planeet, laat zien hoe kwetsbaar dat leven kan zijn en hoe het veranderende klimaat op aarde de zaken er niet gemakkelijker op maakt. De serie wordt verteld door Bear Grylls, die een pauze neemt van zichzelf voor de camera te plaatsen in barre (ish) omstandigheden om te zien hoe de dieren in het wild in zes verschillende regio's van de wereld dagelijks worstelen om te overleven.
Opgesplitst in zes afleveringen, Vijandige Planeet besteedt het grootste deel van elk uur aan het verkennen van een bepaalde regio, de uitdagingen waarmee dieren in het wild daar worden geconfronteerd, en hoe de impact van klimaatverandering die problemen verergert. De serie begint in bergachtige gebieden, voornamelijk in en rond de Himalaya. Zoals je zou verwachten, wordt elke aflevering compleet gemaakt met een aantal werkelijk prachtige beelden van de verschillende locaties en dieren die erin leven. Dat is tegenwoordig zowat de norm voor een natuurdocumentaire, aangezien de filmmakers achter deze programma's toegang hebben tot geweldige technologie om zoveel verbluffende beelden vast te leggen. Welke sets?
Meer:Hanna Review: niet genoeg nieuwe ideeën om een televisieserie volledig te rechtvaardigen
De serie begint met de ultieme haak: een hongerige sneeuwluipaard die een blauw schaap besluipt in de Himalaya. Het luipaard maakt zijn beweging en duikt met zo'n kracht bovenop de schapen dat de twee uiteindelijk van een steile berghelling naar beneden vallen, zo'n 60 meter voordat ze tot stilstand komen. De luipaard laat zijn prooi nooit los de hele tijd dat ze vallen. Het is ongeveer net zo overtuigend als de meeste kijkers nodig hebben om te blijven kijken, omdat het beeldmateriaal nooit wegvalt van wat zou een dramatische dood voor beide dieren kunnen zijn, wat aantoont in welke mate de serie zijn leven eer aandoet titel. Verbazingwekkend genoeg zijn de beelden van een luipaard die in feite van een klif rolt voor zijn lunch niet eens het meest schokkende ding Vijandige Planeet wacht op zijn publiek.
Elke aflevering is onderverdeeld in verschillende segmenten, waarbij een verscheidenheid aan dieren in het wild wordt bezocht en de verschillende factoren worden onderzocht die van elke dag een situatie van leven of dood maken. Het begint allemaal heel onschuldig, met enkele ganzen en hun kroost. Deze ganzen nestelen hoog in de bergen, vaak bovenop steile rotstorens van honderden meters hoog, waar zelfs de meest sluwe roofdieren zich waarschijnlijk niet zullen wagen. Het enige probleem is dat als het tijd is om het nest te verlaten, op zoek naar voedsel, de niet-vliegende jongen op de grond moeten vallen, terwijl hun ouders er eigenlijk maar het beste van hopen.
Het zijn opzienbarende beelden, kijkend naar de vogels die op de grond vallen en op weg naar beneden vaak meerdere keren de berg raken. De moeilijkheid van het bekijken van de beelden is op de een of andere manier het punt. Vijandige Planeet is volledig toegewijd aan het documenteren van de onsympathieke aard van de natuur zelf. Gelukkig is de serie zelf - en vooral Grylls - lang niet zo verwijderd. Hoewel het onwankelbaar is in zijn weergave van de dagelijkse strijd van het leven, Vijandige Planeet’s doel is zowel om het publiek te ontroeren als om hen te informeren. En daarvoor is af en toe een happy end nodig, zoals in het geval van de waaghals sneeuwluipaard, die een coda aan het einde van de aflevering die niet alleen zijn overleving beschrijft, maar ook hoop biedt voor de overleving van zijn soort als goed.
Die toevoeging zorgt ervoor dat de documentaire niet nihilistisch of als een complete domper voelt, zoals zelfs kleine overwinningen - zoals in het geval van een oudere mannelijke gelada-aap - worden afgeleverd met een vleugje onzekerheid dat het lang goed zal blijven langer. Op die manier, Vijandige Planeet staat voor de moeilijke taak om de verwaandheid van de serie als geheel in evenwicht te brengen met de noodzaak om deze specifieke vorm van edutainment zowel fascinerend als vermakelijk te maken. Die balans wordt des te moeilijker omdat de serie de grootste urgente zorg raakt waarmee al het leven op deze planeet wordt geconfronteerd: klimaatverandering.
Tot zijn eer, Vijandige Planeet schuwt het niet om de complicaties van klimaatverandering aan te pakken - kortere winters, strengere zomers, grilliger weerpatronen, meer concurrentie om eten - maar de serie stopt schijnbaar (tenminste in de eerste aflevering) om met de vinger naar de redenen te wijzen waarom. Het is een intrigerend raadsel voor een serie die zich heeft toegelegd op het illustreren van de talloze manieren waarop het leven op aarde aan een enkele draad hangt. Het aanraken van alle bedreigingen voor het leven op deze planeet - zowel natuurlijk als onnatuurlijk - maakt zeker deel uit van wat maakt Vijandige Planeet een fascinerend programma, hoewel een grotere focus op de laatste dreiging beter had aangetoond hoe kwetsbaar al het leven is.
Volgende:Santa Clarita Diet Seizoen 3 Review: Netflix's Zombie Comedy wordt nog vreemder
Vijandige Planeet gaat in première op maandag 1 april om 21.00 uur op National Geographic.
Inktvisspel: waarom de draai van de oude man het einde van Gi-hun bederft
Over de auteur