Cargo (2018) Filmrecensie

Cargo is een langzaam brandend zombpocalyps-drama dat een aantal bekende beats raakt, maar toch is er een rijk humanisme in de kern dat de reis zinvol maakt.

Zombie-apocalypsdrama's komen vaak voor in het tijdperk van De levende doden, maar af en toe een like Lading komt langs en vindt een nieuw verhaal te vertellen. Aanpassing van hun originele korte film van 7 minuten met dezelfde naam (die een virale hit werd na de première op het Tropfest-kortfilmfestival 2013), Lading Regisseurs Ben Howling en Yolanda Ramke brengen een doordacht en ontroerend overlevingsverhaal in hun speelfilmdebuut hier. Martin Freeman is de headliner en emotionele anker van de film, maar de Australische creatievelingen en context zijn net zo essentieel voor het succes van de film als de getalenteerde hoofdrolspeler. Lading is een langzaam brandend zombpocalyps-drama dat een aantal bekende beats raakt, maar toch is er een rijk humanisme in de kern dat de reis zinvol maakt.

Lading vindt plaats in de nasleep van een pandemie die de geïnfecteerden binnen 48 uur verandert in vleeshongerige monsters en een groot deel van Australië verwoest achterlaat. Het getrouwde stel Andy (Freeman) en Kay (Susie Porter) weten de eerste uitbraak te overleven door onderdak te zoeken op een woonboot met hun jaar oude dochter Rose en hun weg stroomopwaarts naar een veilige zone in de nasleep. Wanneer het kleine gezin een tragedie treft, moet Andy een race tegen de klok ondernemen om iemand anders te vinden om Rose te beschermen en haar op te voeden om te overleven in deze vreemde nieuwe wereld.

Onder de mensen die Andy tegenkomt tijdens zijn steeds wanhopiger wordende zoektocht, is Thoomi (Simone Landers), een jong inheems meisje en de potentiële sleutel tot Rose's overleving. Helaas voor Andy wil Thoomi niets met hem of zijn dochter te maken hebben en heeft ze grotere zorgen die ze zelf moet regelen. Alleen en met niemand anders om naar toe te gaan, wordt het paar door hun omstandigheden gedwongen om samen te werken om hun doelen te bereiken... en misschien zelfs enige hoop vinden voor wat morgen kan brengen.

Er zijn enkele interessante parallellen tussen Lading en die van vorige maand Een stille plek, in die zin dat beide horror-overlevingsfilms zijn die inspelen op de angsten van een ouder door te onderzoeken hoe het zou zijn om kinderen op te voeden in een wereld die wordt overspoeld door letterlijke monsters. Lading dient verder als een gelijkenis voor de benarde situatie van Aboriginal Australiërs en onderzoekt wat er zou gebeuren als in de na een wereldwijde catastrofe (hier een zombie-uitbraak), gaf hun manier van leven hen eigenlijk een overleving voordeel. Howling en Ramke, die ook het scenario schreven, hebben intensief overleg gepleegd met de inheemse gemeenschap van Australië tijdens de ontwikkeling van de film, en het is op een goede manier te zien. Lading vermijdt stereotypen bij het uitbeelden van Aboriginals door ze in plaats daarvan te presenteren als driedimensionale spelers met hun eigen keuzevrijheid en gewoonten. Het verhaal hier wordt nog steeds verteld vanuit het perspectief van een witte lijn, maar vooral Thoomi is zo goed ontwikkeld dat ze bijna de hoofdrol deelt met Freeman.

Lading wringt ook een behoorlijke hoeveelheid spanning uit zijn Australische outback-omgeving. De unieke geografie en schaarse landschappen van het land (hier scherp gefotografeerd door cameraman Geoffrey Simpson en zijn crew) versterken het gevoel van isolement van de personages in de film en creëren een rijk gevoel van atmosfeer. Verder genereren Howling en Ramke verrassend veel spanning door minimale geluidsbewerking (zie die Een stille plek vergelijkingen opnieuw) en eenvoudige decorstukken gebaseerd op de overblijfselen van de beschaving in de film (spookachtige steden, verlaten tunnels, enzovoort). De weg Lading schildert deze wereld in aardse tinten bruin en oranje smeekt gunstige vergelijking met andere opmerkelijke low-budget Australische genrefilms over het leven in een post-apocalyptische woestenij (de rover als voorbeeld uit de afgelopen jaren).

Een gebied waar Lading worstelingen, toegegeven, is het overkoepelende verhaal en zijn afhankelijkheid van bekende genre-tropen. De meeste wendingen in de film (vooral een grote ontwikkeling in het eerste bedrijf) zullen gemakkelijk te herkennen zijn voor iedereen die bekend is met andere beroemde werken uit de popcultuur over het leven in een post-zombie-epidemie wereld. Het dichtstbijzijnde Lading heeft met een schurk is Vic (Anthony Hayes), een personage dat halverwege de film opduikt en eveneens het soort op macht beluste giftige alfamannelijke persoonlijkheid dat men verwacht te vinden in dit soort zombpocalyps verhaal. Deze elementen werken op zichzelf goed genoeg in Lading, maar tegelijkertijd voorkomen ze dat de film de mal van het genre doorbreekt zoals hij dat wil.

Voor het grootste gedeelte, Lading wordt meer gedreven door de personages en uitvoeringen dan door de plot. Freeman doet hier veel van het zware werk (enigszins letterlijk) en laat nogmaals zien dat hij een meeslepende karakteracteur is die naadloos in vrijwel elke rol kan verdwijnen. Nieuwkomers Landers is ook goed in haar filmdebuut als Thoomi en heeft een gevoel voor naturalisme dat past bij het moedige karakter. De relatie die ontstaat tussen Andy en Thoomi komt organisch voort uit hun gezamenlijke ervaring en zet nooit de geloofwaardigheid onder druk, waardoor het des te gemakkelijker wordt om evenveel te investeren in hun beide lot. Bijna elke persoon in de film krijgt daarbij wat echte menselijkheid, inclusief Kris McQuade en Caren Pistorius als twee vriendelijke vrouwen (Etta en Lorraine) die Andy op verschillende punten van hem tegenkomt speurtocht.

Hoe oververzadigd het zombiegenre op dit moment ook is in multimedia, er is genoeg dat anders (en goed) is aan Lading om het te onderscheiden van de rest van de menigte. Het is een rustige genrefilm die drama boven spanning verkiest, maar het probeert ook niet de grote zomerfilms in hun eigen spel te verslaan en zorgt voor een betere tegenprogrammering ervan. Lading is ook het soort film dat misschien is verdwaald in de strijd tussen het meer populaire indie-aanbod van dit seizoen; iets dat Netflix er het ideale platform voor maakt. Degenen die een spel willen om binnen te blijven en te zien hoe Martin Freeman de zombpocalyps opneemt, wordt dus geadviseerd om precies dat te doen.

AANHANGWAGEN

Lading is nu beschikbaar voor streaming via Netflix. Het duurt 105 minuten en is niet beoordeeld, maar is bedoeld voor een volwassen publiek.

Laat ons weten wat je van de film vond in de comments!

Onze beoordeling:

3,5 van de 5 (zeer goed)

Waarom Dune zwaarden gebruikt in plaats van geweren