Interview: Emily Mortimer over 'Cars 2' en 'Hugo Cabret'

Emily Mortimer is een vreselijke chauffeur. Haar man, acteur Alessandro Nivola, verbood haar om te rijden, en in een poging om te bewijzen dat het een… irrationele daad leende ze de auto van een vriend en had binnen één ochtend drie kaartjes en een minderjarige ongeluk. Ze is echt een vreselijke coureur, maar ze maakt er een gestroomlijnde en sexy auto van Auto's 2. Mortimer grapt dat ze er nooit zo cool uit zal zien als de onverschrokken (hoewel groene) geheimagent Holley Shiftwell in de film.

Holly is een nieuw personage dat in het verhaal wordt geïntroduceerd wanneer Mater wordt aangezien voor een internationale spion die een reeks wereldavonturen veroorzaakt. Mevrouw Shiftwell is de vlotte, technisch onderlegde en verfijnde tegenhanger van Mater's (een beetje meer stuntelige) charme. We hadden de gelegenheid om met Mortimer te praten tijdens het persevenement in Los Angeles voor: Auto's 2 over het worden van een superspion, haar favoriete Pixar-film en de overeenkomsten tussen de werkstijlen van regisseurs John Lasseter, Martin Scorsese en Woody Allen.

SR: Hoe heb je Holly benaderd? Heb je toegang tot je innerlijke Bond-girl?

"Ik wist niet dat er een meisje met een innerlijke band was, maar ik heb er een moeten ontwikkelen om deze rol te kunnen spelen. Ik heb het proces van het benaderen van het deel vergeleken met het proces dat ik moest gebruiken toen ik de Woody Allen-film maakte ("Match Point"). Dat is eigenlijk dat je je niet kunt voorbereiden. Je moet gewoon opdagen en het doen, want er is geen echt script. Weet je, er is een idee, en er is een dialoog, maar het is heel... het is niet wat je aan het eind van de dag in de film ziet. Het is een heel begin, een beetje vroeg, een soort ontluikend iets waar je mee te maken krijgt, en er is geen manier om echt te onderscheiden hoe het te doen en het script is behoorlijk ingewikkeld en erg moeilijk te lezen en echt geschreven voor de animators, niet voor acteurs. In zekere zin moet je gewoon opdagen en jezelf erin storten en jezelf in de handen van John leggen (Lasseter, Chief Creative Officer bij Pixar en regisseur van de film), en hij vertelt je wat je moet doen en je begint het te doen en er is echt geen manier om iets anders te doen dan gewoon zijn jezelf."

SR: Heeft hij je referenties gegeven voor spionagefilms of personages om naar te kijken? Ben je een fan van het spionagegenre?

"Ja, het is zo'n universeel geliefd genre en die films hebben door de eeuwen heen zo goed gewerkt, en door de hele geschiedenis van de cinema, vooral het hele James Bond-gedoe, denk ik. Dus daar hoefden we niet echt veel in gecoacht te worden."

SR: Het is gewoon een beetje in de gewone (film)taal?

"Dat is het precies. Maar ik had het gevoel dat het me niet goed zou doen om een ​​soort Bond-girl te zijn. Ik weet niet echt wat dat is. Ik kon gewoon mezelf zijn, mezelf in die situatie voorstellend en mezelf voorstellen als een getrainde spion die op haar eerste missie in het veld was en hoe ontmoedigend dat zou zijn. Ook hoe spannend."

SR: Ze is behoorlijk scherp.

"Ze is erg scherp. Ze is erg slim en technisch briljant, maar tegelijkertijd met kleine momenten van onzekerheid en kwetsbaarheid die er doorheen gluren. En om die reden denk ik dat zij en Mater nogal wat gemeen hebben. Ze worden allebei op een bepaalde manier in het diepe gegooid. Je weet dat ze meer heeft... nou, ze is verfijnder en ze heeft meer kennis over hoe ermee om te gaan. Maar in zekere zin denk ik dat ze in elkaar herkennen dat ze allebei in het diepe zijn gegooid in deze ietwat vreemde wereld en dat ze proberen te overleven en er het beste van te maken."

SR: Je had gezegd dat je behoorlijk cool werd in de ogen van je zevenjarige zoon nadat je dit had gedaan Auto's 2 omdat hij zo'n auto's en Pixar-fan -- heeft hij een favoriet en heb jij een favoriete Pixar-film?

"Nou "Nemo", gewoon omdat het de eerste was waar we echt in raakten, wij allemaal, en het was een van zijn eerste woorden, ah, dat is zo gênant. En mijn vader noemde hem kleine Nemo en dan belde hij op en zei: 'Hoe gaat het met kleine Nemo?' Mijn vader is een paar jaar geleden overleden en daar denk ik altijd aan en daarom ben ik zo dol op die film. En ik hou van die film. Het was gewoon zo perfect. Het verhaal in die film, de karakterisering, het idee van deze clownvis die geen grap kan vertellen, de ongrappige clownvis... en het is gewoon zo geweldig. En dan Dory die hem helpt maar zich niets kan herinneren. Zoals de minst behulpzame assistent. De helper die zich gewoon niets meer kan herinneren. Weet je, het was gewoon perfect uitgevoerd en we zaten daar naar te kijken, terwijl ik en Alessandro dachten waarom kunnen echte films niet zo zijn? Hoe komt het dat deze film zo briljant is gemaakt, en de uitvoeringen zijn zo geweldig en er is zoveel aandacht voor het vertellen van verhalen."

SR: Er zijn een paar verschillende berichten of thema's in deze film, er is grote olie en hernieuwbare energie als een meer mondiaal thema en vriendschap en loyaliteit als een meer interpersoonlijk thema of moreel. Wat zou je willen dat je kinderen meenamen uit de film?

"Nou, ik denk dat dat soort droomsequentie of wat het ook is, wanneer Mater de momenten herbeleeft dat hij zichzelf in verlegenheid bracht en zich zo'n soort eikel voelt en zichzelf haat... Ik heb het gevoel dat het zo hartverscheurend is en ik heb het gevoel dat het hele gevoel van dat gevoel, van het gevoel dat je wilt dat de grond opengaat en je opslokken en dat je er niet thuishoort, en dat je daar niet zou moeten zijn, en je hebt alles verkeerd gedaan, is iets dat we allemaal zo bekend zijn met. En het is iets dat zo belangrijk is om niet bang te zijn, want als je er bang voor bent, dan betekent dat: dat je jezelf niet naar buiten brengt en je bent niet dapper, en je gaat niet de wereld in om ervoor te gaan. Want dat gevoel is onvermijdelijk. Zoals ik en Larry het eerder hadden, nou niet Larry, Dan, maar Larry the Cable Guy en ik hadden het eerder over, het hoort absoluut bij het leven. Vooral voor artiesten - het gevoel van onhandigheid en alsof je het helemaal verkeerd doet en naar huis moet gaan."

SR: Nou, ik denk dat het echt deel uitmaakt van het leven voor iedereen, ik bedoel, ik voel me bijna elke dag zo.

"Rechts! Precies! Maar ik denk dat de boodschap er is, laat je niet intimideren door dat gevoel, want dat gevoel is oké en eigenlijk betekent dat dat je leeft je leven, het betekent dat je dapper bent en je gaat de wereld in en je ziet dingen en leert dingen en doet dingen."

Naast haar werk in Auto's 2, Mortimer speelt Lisette, een bloemenwinkelmeisje, in het langverwachte uitstapje van regisseur Martin Scorsese naar de wereld van 3D, Hugo Cabret, een film over een weesjongen die in de muren van een treinstation in het Parijs van de jaren dertig woont.

SR: Hoe zou je de regiestijlen van John Lasseter en Martin Scorsese vergelijken?

"Nou, je weet grappig genoeg, ik heb hem (Lasseter) vergeleken met zowel Scorsese als Woody Allen. Omdat het Woody Allen-gedoe, zoals ik al zei, onmogelijk is om je voor te bereiden op een Woody Allen-film. Je weet pas een paar dagen eerder dat je de baan hebt, het is echt moeilijk om het script te ontcijferen voor een lang voorbereidingsproces. Je gaat daarheen en je moet gewoon opdagen en jezelf zijn, en op een bepaalde manier hebben ze je gecast. John en Woody zijn in die zin hetzelfde, ze willen niet dat je iemand anders bent, ze willen dat jij jezelf bent. En Woody maakt het onmogelijk om iemand anders te zijn omdat je het script maar heel zelden te zien krijgt, je repeteert nooit. De eerste take is de allereerste keer dat je de regels in het algemeen hebt gezegd en het is normaal gesproken de laatste take - je krijgt niet de kans om het nog een keer te doen. Dus alles wat je in die omstandigheid kunt doen, is gewoon jezelf zijn en jezelf in de handen van een meester leggen en erop vertrouwen dat ze weten wat ze met je moeten doen.

"Scorsese en John Lasseter doen me aan elkaar denken, omdat ze allebei totaal enthousiast zijn over wat ze doen. Ze zijn gepassioneerd en enthousiast en je hebt het gevoel dat het niet ego-gedreven is. Natuurlijk speelt ego er een rol in, natuurlijk bij iedereen, maar het is echt hun liefde voor wat ze doen die hen op de been houdt. Bij Scorsese is het zijn liefde voor andermans films."

SR: Jullie zijn allebei geweldige filmliefhebbers en gepassioneerd als het gaat om het bespreken van films, was dat ooit storend op de set?

"Ja, dat gebeurt! Ik had dat op "Shutter Island", waar ik met hem in gesprek raakte over Michael Powell-films en uiteindelijk bijna bij hem in de auto stapte. Ik raakte zo afgeleid dat ik bijna in de wachtende auto stapte waar hij in stapte omdat we zo gretig aan het praten waren en dit soort tussenkomst stapte in en ik werd een beetje verwijderd. En dan de volgende dag krijg ik in de post als de hele Michael Powell Criterion Collection van hem.

"Deze film ("Hugo Cabret"), je weet wel, ik had het gevoel dat het gewoon geschiedenis in de maak was. Ik nam Sam (haar zoon) mee naar de set om het te zien, want je weet dat dit iets ongelooflijks is. Deze man, een van de grootste filmmakers, verlegt de grenzen van cinema door 3D te gebruiken. De meeste filmmakers zijn er een beetje snobistisch over of hebben er niet echt over nagedacht op een manier die potentieel spannend en baanbrekend zou kunnen zijn. En dat laat maar weer zien hoe cool hij is dat hij als 70-er nieuwe, baanbrekende technologie gebruikt en een film maakt in 3D. Wat zo geweldig is, is dat het gedeeltelijk een film is over de geschiedenis van de cinema en daarom gebruikt hij deze nieuwe technologie om het verhaal van de oude technologie en de geschiedenis van de films te vertellen, dat is waar hij om geeft meest over. Voor mij voelde het gewoon als het samenkomen van zoveel verschillende dingen die briljant zijn aan Scorsese, zijn durf en zijn blik op de toekomst, evenals zijn fascinatie voor wat er eerder is gebeurd en om die reden had ik zoiets van: 'Sam, je moet op deze set komen om het te zien.' Ik vind het baanbrekend dat een echte filmmaker een film maakt in 3D."

Mortimer breekt haar eigen weg in het geanimeerde verhaal over internationale intriges Auto's 2 start aanstaande vrijdag 24 juni.

Volg me op Twitter @jrothc

90 dagen verloofde: de onhygiënische gewoonten van Jenny Slatten onthuld door de moeder van Sumit