Waarom er nu zoveel videogame-tv-shows plaatsvinden
De laatste van ons, neerslag, en Halo worden allemaal aangepast voor televisie - maar wat zit er achter de recente opleving? videospelletje Tv shows? In de jaren sinds de beruchte live-action Super Mario Bros. in 1993 theatraal gebombardeerd, worden videogamefilms op zijn best als lastig en in het slechtste geval 'vervloekt' beschouwd. Dat heeft Hollywood er niet van weerhouden ze toch te maken, en de laatste tijd is er zelfs een toename van commercieel succesvolle videogamefilms, met Sonic de egel, Rampage, en Detective Pikachu financieel allemaal goed. De kwaliteit is er misschien nog niet helemaal (zoals blijkt uit hun lauwe kritische ontvangsten), maar het is nog steeds een grote stap voorwaarts ten opzichte van de tijd dat niet-horrorvideogamefilms meestal DOA waren.
Tv-programma's met videogames hebben in vergelijking een veel betere reputatie, maar zijn tot nu toe meestal beperkt tot het gebied van animatie (a la de verschillende Sonic de egel en Pokémon-tekenfilmseries die in de loop der jaren zijn uitgebracht). Dat is misschien niet lang meer het geval, wat met live-action
In sommige opzichten is de plotselinge toestroom van tv-programma's met videogames het directe gevolg van de opkomst van streaming. Terwijl kabelnetwerken en minder succesvolle streamingdiensten Netflix en Disney+ proberen bij te houden, hebben ze zich tot populaire IP's van videogames gewend als bron voor nieuwe inhoud. De aantrekkingskracht is duidelijk: naast de ingebouwde fanbases, De laatste van ons en Halo bieden het soort genrevertelling waar tegenwoordig veel vraag naar is, terwijl zoiets als neerslag heeft de ambitieuze reikwijdte de interesse wekken van WestworldLisa Joy en Jonathan Nolan. Verder zijn de productiewaarden van kabel- en streaming-tv goed genoeg om recht te doen aan hun werelden op het kleine scherm, maar zonder dezelfde financiële risico's die gepaard gaan met een aanpassing met een groot budget. Dit stelt hen op hun beurt in staat om de creatieve verschillen te vermijden die hebben geleid tot Sony's niet in kaart gebracht film die tien jaar in het ongewisse blijft.
Daarover gesproken: de kosten zijn een andere factor die videogames de laatste tijd naar tv drijft. Van recente videogamefilms zijn alleen Sonic de egel en 2018's Grafrover sequels in de pijplijn hebben, en geen van beide films zou het zo goed hebben gedaan als ze hun budget niet hadden beperkt tot $ 90-100 miljoen (in tegenstelling tot Detective Pikachuprijskaartje van $ 150 miljoen). Om dezelfde redenen is er veel twijfel rondom niet in kaart gebracht's vermogen om een franchise te lanceren zoals Sony hoopt, zelfs met Tom Holland in de hoofdrol als Nathan Drake. Paul WS Anderson zal op dezelfde manier de wateren testen om te zien of er nog een markt is voor videogamefilms met een bescheiden budget (in de trant van zijn Resident Evil films) met de komende Monster Jager, maar zelfs dan is het nog lang niet zeker. In dat opzicht is televisie een veiliger medium met de belofte van betere beloningen voor videogames.
Misschien wel meer dan wat dan ook, veel moderne videogames passen gewoon beter bij tv dan bij film. Tussen enkele uren aan tussenfilmpjes, nevenmissies en primaire gameplay om te dekken, lenen ze zich voor lange vormen verhalen vertellen die hun karakters beter kunnen uitdiepen en voorkomen dat ze hun verhaallijnen moeten reduceren tot een formule met drie bedrijven verhalen. Met Tsjernobyl schrijver Craig Mazin werkt samen met creatief directeur Neil Druckmann van de games (gecombineerd met HBO's staat van dienst als het gaat om veelgeprezen originele programmering), De laatste van ons Het tv-programma belooft specifiek kwaliteit en eerbied voor het bronmateriaal dat een aanpassing op groot scherm niet noodzakelijkerwijs zou hebben. Als alle stukjes op hun plaats vallen, kunnen deze tv-series veel verder gaan dan een trend en een nieuw tijdperk inluiden voor videospelletje projecten in het algemeen.
Squid Game seizoen 2 moet zijn grootste plotgat verklaren