Netflix's The House: Alle 3 de verhaaleindes uitgelegd
Waarschuwing: Bevat BELANGRIJKE SPOILERS voor: Het huis
Netflix' nieuwe stop-motion bloemlezing, Het huis, is griezelig en complex, en alle drie de verhaaleindes vereisen een zorgvuldige uitleg. Het huis bevat drie afzonderlijke verhalen die alleen verbonden zijn door hun thema's en setting: het titulaire huis. Deze anthologiereeks combineert gedetailleerde en ingewikkelde stop-motionanimatie met een donkere toon en een griezelige sfeer om een werkelijk unieke ervaring te creëren.
Het huis bevat ook enkele subtiele en soms zelfs politieke thema's. De Netflix-serie pakt kwesties aan zoals klasse, materialisme en klimaatverandering. Gecombineerd met de horrorelementen van de eerste twee verhalen, Het huis ontwikkelt zich tot iets veel volwassener dan je zou verwachten van stop-motion animatie. Elk van de drie korte films heeft een dubbelzinnig einde dat meer aandacht vereist voor de gepresenteerde ideeën dan een duidelijk begrip van de plot.
Het eerste verhaal in de huis anthology vertelt de vreemde gebeurtenissen die plaatsvinden nadat de patriarch van een familie een deal sluit met een rijke architect. Ze betrekken een nieuwbouwwoning, in ruil voor een eigen, meer bescheiden woning. De tweede film speelt zich af in de moderne tijd en gaat over een projectontwikkelaar die worstelt om de plaag van het huis te bestrijden terwijl hij te maken heeft met de komst van twee ongewenste gasten. De laatste korte
Deel 1
Het huis's eerste verhaal, getiteld 'En van binnen gehoord, wordt een leugen gesponnen', krijgt de sfeer van een oud volksverhaal en eindigt op een grimmige manier die doet denken aan dat soort verhalen. Nadat ze door hun ouders zijn verwaarloosd, ontsnappen Mabel en Isobel, de twee kinderen van het gezin, uit het brandende landhuis nadat hun ouders in meubels zijn veranderd; de vader in een stoel, en de moeder in gordijnen. Het traject hiervan afschuwelijk sprookje schetst een duidelijke moraal. De opening van de film laat zien dat dit gezin, ondanks het feit dat ze in armoede leven, hecht en liefdevol is. Pas na een bezoek van een welvarende uitgebreide familie, die graag de familie en hun huis kleineert, wordt Raymond dronken en depressief getoond. Hij en Penny gaan vervolgens akkoord met de vreemde deal van de architect. Hun beslissing is duidelijk geboren uit een gevoel van schaamte over hun economische omstandigheden en een sterk verlangen om aan de verwachtingen van de familie te voldoen. Terwijl Mabel wordt getoond als volkomen tevreden met hun leven, geeft de openingsscène de kijker aanwijzingen hoe dit materialisme zelfs door haar is geïnternaliseerd. Ze wordt gezien terwijl ze met een groot poppenhuis speelt, terwijl ze zich een gesprek voorstelt tussen haar en haar tante Eleanor, waarin ze de "mooi huis."
Het is duidelijk dat dit een verhaal is over een gehechtheid aan oppervlakkige betekenaars van rijkdom en weelde, iets dat ten koste gaat van de menselijkheid van de personages. Ze worden de dingen die ze verlangen. Tante Eleanor had passief-agressief commentaar geleverd op de gordijnen in hun "somber' huis, iets wat Penny duidelijk ter harte nam toen ze al haar tijd besteedt aan het naaien van gordijnen zodra ze het landhuis binnenkomen. Terwijl Raymond de meubels van hun oude huis begint te verbranden, in een wanhopige poging om van zijn verleden af te komen; natuurlijk zal dit vuur uiteindelijk alles verteren. Echter, het einde van De huizen eerste verhaal is enigszins hoopgevend omdat het de kinderen, de jongere generatie, de mogelijkheid biedt om aan dit zelfdestructieve materialisme te ontsnappen, aangezien Mabel en Isobel het overleven dit spookhuis.
Deel 2
Deel 2 van Het huis, "Dan is verloren de waarheid die niet kan worden gewonnen", is misschien wel het meest nihilistische einde van alle drie de verhalen. De hoofdpersoon, een ontwikkelaar, keert, na volledig te zijn overspoeld door ongewenste gasten, schijnbaar terug naar zijn dierlijke aard. Samen met de rest van de nieuwe bewoners van het huis, consumeert hij zijn omgeving; meubels, decoraties, diverse goederen. Het lijkt erop dat de ontwikkelaar heeft toegegeven aan een oerdrang, iets dat in schril contrast staat met de zijne eerder gedrag, waaruit bleek dat het personage wanhopig op zoek was naar zijn doel om dit op te knappen en te verkopen huis. Deze plotselinge wending geeft aan dat het personage een complete ineenstorting heeft meegemaakt. Hij is voor het laatst gezien haasten in een tunnel in de rotisserie oven.
Terwijl de het sombere einde van het verhaal, die doet denken aan Kafka's Metamorphosis, lijkt vreemd en surrealistisch (net als elk van de drie eindes in Het huis bloemlezing), is de betekenis ervan vrij duidelijk. De rat besteedt de hele film aan het afweren van een ongedierteplaag en het wegwerken van twee ongewenste gasten (die ook het uiterlijk hebben van gigantische insecten). Hij is geobsedeerd om dit huis te renoveren en presentabel te maken; dit pand wordt zijn persoonlijke project, wat hem veel angst bezorgt. Dit einde toont eenvoudig het natuurlijke gevolg van die geleidelijke opbouw. Hij verlaat het oppervlakkige streven naar het vinden van eigenwaarde in materiële dingen en keert in plaats daarvan terug naar een soort natuurtoestand, waarin iedereen schijnbaar vrij is om te doen en te consumeren wat ze willen. Het idee van "eigendom" bestaat niet. Er is ook de waarschijnlijke mogelijkheid dat alle dit surrealistische en dubbelzinnige einde is gewoon een hallucinatie veroorzaakt door het boorzuur dat de rat heeft gebruikt om de insecten te doden (de chemische stof die hem naar het ziekenhuis stuurde); misschien is dit allemaal een droom die hij ervaart in het ziekenhuis.
Deel 3
Dit laatste verhaal is te zien in Netflix's Het huis bloemlezing, getiteld "Luister opnieuw en zoek de zon," eindigt met de huisbaas, Rosa, eindelijk loslaten van haar toewijding aan het huis, in plaats daarvan te besluiten om weg te varen met de andere personages. Het verhaal begint met Rosa die de taken opsomt die ze moet uitvoeren om het gebouw te onderhouden. Ze worstelt om behang op de muren te plakken, wat haar worsteling voorstelt om alle verschillende taken die gedaan moeten worden bij te houden. Ze wordt afgeschilderd als vastberaden, maar ook gefrustreerd. Rosa klampt zich vast aan verouderde ideeën over eigendom en geld die niet echt logisch zijn in deze nieuwe wereld. Haar huurder, Elias (nog een ander antropomorf dier), maakt dit haar duidelijk en merkt op dat het water het niveau zal snel stijgen en het huis beginnen te overstromen, maar ze blijft toegewijd aan het idee om nieuwe te vinden huurders. Pas na het vertrek van Elias realiseert Rosa zich dat hij kan tekenen, wat aangeeft dat haar fixatie op het zijn van een huisbaas haar had belet het volledige karakter van haar huurders te zien. Ze beschouwde hen als overlastgevers die hun huur niet op tijd betaalden.
In gesprek met Jen onthult Rosa dat haar plan was om "een huis met goede herinneringen voor mezelf." Jen adviseert dat ze van haar verleden moet houden, maar "reis verder." Terwijl Het huis's eerste verhaal toont het begin van de materialistische denkwijze, geboren uit frustraties van klassennijd, en de tweede film presenteert iets van een overdreven reactie aan de druk van het moderne leven, misschien te ver in de andere richting terugtrekkend, toont dit laatste verhaal de overwinning van onze huidige materialisme. Rosa moet verder en leren om uit haar vaste visie op de wereld te groeien, en zo eindigt het verhaal met het letterlijk ontwortelen van haar leefgebied en verder gaan, op zoek naar een ander soort leven.
Queen Latifah reageert op co-ster Chris Noth wordt ontslagen uit de equalizer
Over de auteur