Zoethoutpizza: 5 manieren waarop het de beste film van Paul Thomas Anderson is (en 5 alternatieven)

Paul Thomas Anderson is sindsdien een van 's werelds meest gerespecteerde filmmakers Boogie-avonden zette hem eind jaren 90 op de kaart. De regisseur heeft sindsdien veelgeprezen films gemaakt als Punch-dronken liefde, Er zal bloed zijn, en De meester, en de evolutie van zijn stijl kan van film tot film in kaart worden gebracht.

Anderson's nieuwste functie, Zoethout Pizza, kreeg onlangs zijn gebruikelijke wijdverbreide lovende kritieken. Zoethout Pizza heeft misschien zelfs een nieuwe maatstaf voor Anderson's carrière gezet, hoewel het te maken heeft met stevige concurrentie van sommige van zijn eerdere films.

2 Zoethoutpizza is de beste

Het voelt als Andersons meest persoonlijke film

Alle films van Anderson voelen op een bepaald niveau diep persoonlijk aan, maar Zoethout Pizza voelt bijzonder persoonlijk aan - niet alleen omdat het werd geïnspireerd door mensen die de regisseur persoonlijk kent (en de echte zussen en ouders van Alana Haim verschijnen als de familie van haar personage); de film is een authentieke momentopname van Andersons geboorteplaats en het tijdperk waarin hij opgroeide.

Boogie-avonden speelt zich ook af in de San Fernando Valley in de jaren 70, maar richt zich op de pornofilmindustrie. Zoethout Pizza legt het tijdperk vast vanuit het perspectief van een naïeve tiener.

Alana Haim en Cooper Hoffman passen perfect bij elkaar

De sleutel tot een romantische film is de chemie tussen de hoofdrolspelers. Ondanks het feit dat geen van beiden ooit eerder had gehandeld, Zoethout Pizza’s lead duo Alana Haim en Cooper Hoffman zijn perfect op elkaar afgestemd. Ze geven fantastische individuele uitvoeringen als Alana en Gary, maar ze zijn vooral levendig wanneer de twee personages samen op het scherm verschijnen.

In de rollen van een overmoedige 15-jarige acteur met sterrenogen en een cynische fotograaf-assistent van een twintiger die worstelt om haar te vinden plek in de wereld delen Hoffman en Haim een ​​magische, onbeschrijfelijke energie die het onconventionele romantische dynamische werk verrassend maakt goed.

De losse verhaalstructuur weerspiegelt het leven

Anderson's Zoethout Pizza script heeft een episodische structuur die van het ene vignet naar het andere gaat. Het verhaal wordt gedreven door de relatie van de personages en hoe hun emoties evolueren, niet door een traditioneel drie-act plot.

Het losse gevoel van deze episodische plotwending weerspiegelt prachtig de losheid van het leven. In plaats van te spelen als een conventionele film, Zoethout Pizza speelt als een kristalhelder geheugen.

De cast zit vol met scène-stelende ondersteunende spelers

Sommige vroege werken van Anderson waren ensemblestukken, dus hij is goed thuis in het creëren van gedenkwaardige kleine personages. Terwijl Gary en Alana voor anker gaan Zoethout Pizza, zijn er onderweg tal van ondersteunende spelers die scènes stelen.

Er zijn enkele personages die worden gespeeld door A-lijststerren die slechts in een paar scènes verschijnen, maar een blijvende indruk achterlaten, zoals Bradley Cooper als Jon Peters en Sean Penn als de door William Holden geïnspireerde Jack Holden.

Het heeft de groovyste soundtrack van Anderson

Als het gaat om het soundtracken van zijn films, geeft Anderson meestal licenties voor pophits voor Scorsese-achtige naald-drop-momenten (zoals te zien in Boogie-avonden) of werft Jonny Greenwood van Radiohead aan om een ​​originele partituur te componeren (zoals gezien in Er zal bloed zijn). Maar Zoethout Pizza heeft beide.

Anderson gebruikt zowel iconische tracks van legendes als David Bowie en Paul McCartney als onontdekte pareltjes van minder bekende artiesten als Clarence Carter en Gordon Lightfoot. Bovendien droeg Greenwood een prachtig titelnummer bij.

1 alternatieven

Harde Acht (1996)

Net als zijn tijdgenoten Quentin Tarantino en Kevin Smith, is Andersons regiedebuut nog steeds een van zijn beste films. harde acht is een intiem portret van een gokker wiens plot een aantal totaal onverwachte wendingen neemt.

De film bracht Andersons werkrelaties tot stand met een paar acteurs die vaste medewerkers zouden worden, zoals Philip Baker Hall en John C. Reilly.

Boogie Nachten (1997)

Zoethout Pizza is niet Andersons eerste film die zich afspeelt in de San Fernando Valley in L.A. in de jaren 70. De regisseurs 1997 doorbraakhit, Boogie-avonden, speelt zich af in dezelfde plaats en tijd, maar pakt het vanuit een heel andere hoek aan met een heel andere stilistische benadering.

Met de manische, snelle stijl van Martin Scorsese's Goodfellas, Boogie-avonden vertelt het leven van een paar volwassen filmsterren tijdens de 'Gouden Eeuw van de porno'.

Punch-dronken liefde (2002)

Na jongleren met een uitgestrekt ensemble cast binnen de epische reikwijdte van Magnolia, Anderson deed het met zijn volgende film, Punch-dronken liefde, een romantische dramedy met Adam Sandler als verkoper van nieuwigheden met emotionele problemen en Emily Watson als de vrouw op wie hij verliefd wordt.

Deze film liet het publiek kennismaken met een geheel nieuwe kant van Sandler en bewees dat hij dramatisch acteerwerk van Oscar-kaliber aankon. Het is een subversief, onconventioneel liefdesverhaal dat nog steeds net zo lief en opbeurend is als de meest clichématige romcom.

Er zal bloed zijn (2007)

Een even scherp filmisch portret van de donkere kant van de American Dream als De peetvader, Er zal bloed zijn is een typisch verhaal over hebzucht en de corrumperende macht van geld met in de hoofdrol een Oscar-winnende Daniel Day-Lewis als oliemagnaat Daniel Plainview.

Anderson gebruikt zwarte, goopy olie als een krachtig visueel symbool van de corruptie van Daniels ziel. Naarmate zijn rijkdom toeneemt, vervaagt zijn menselijkheid.

De meester (2012)

Na het ontvangen van de beste recensies van zijn carrière voor Er zal bloed zijn, Anderson volgde het met het even epische, even krachtige (en even geprezen) De meester, een nauwelijks verhulde kritiek op de Scientology Kerk.

Het verhaal is verankerd door een verwrongen vader-zoon dynamiek: Joaquin Phoenix speelt Freddie Quell, een doelloze veteraan uit de Tweede Wereldoorlog die worstelt om zijn plaats in de naoorlogse samenleving te vinden, terwijl Philip Seymour Hoffman speelt Lancaster Dodd, een manipulatieve sekteleider die op zoek is naar kwetsbare mensen zoals Freddie om te rekruteren als volgers.

VolgendeMCU: 10 plotgaten in de Thor-trilogie die nog moeten worden uitgelegd

Over de auteur