Domee Shi & Lindsey Collins Interview: Rood worden

Rood worden, die op 11 maart via Disney+ in première gaat, behandelt de beproevingen en beproevingen van het worden van een jonge vrouw door de ogen van hoofdpersoon Meilin Lee. De dertienjarige Mei (ingesproken door rijzende ster Rosalie Chiang) is volkomen tevreden met haar leven tot de dag dat ze begint te transformeren in een gigantische Rode Panda telkens als haar emoties te sterk worden.

Pixar-artiest Domee Shi, die verantwoordelijk was voor de Oscar-winnende korte film Bao, neemt de teugels in handen van de nieuwste Pixar-film en wordt bijgestaan ​​door producer Lindsey Collins (Dory vinden). Afgezien van het ontdekken van de connectie tussen Mei en haar fursona, Rood worden richt zich ook op haar dynamiek met haar drie beste vrienden terwijl ze samen door de puberteit navigeren en op hoe haar relatie met haar moeder Ming (Sandra Oh, Raya en de laatste draak) veranderingen.

Shi en Collins spraken met Scherm razernij over de inspiratie voor en het onderzoek naar Rood worden, en hoe ze elk verbinding maken met de personages en de tijdsperiode van het door de rode panda gearchiveerde avontuur.

Screen Rant: Domee, wat inspireerde je als eerste om het verhaal te vertellen? Het voelt als zo'n natuurlijke evolutie van Bao.

Domee Shi: Ik had het gevoel dat ik veel meer moest uitpakken en ontdekken in die moeder-kindrelatie, vooral tussen een moeder en een dochter. Toen ik voor het eerst werd gevraagd om drie ideeën te pitchen als speelfilm, wist ik dat het allemaal coming-of-age-verhalen voor meisjes zouden zijn. Ik was echt gepassioneerd en wilde een verhaal maken om meisjes van Mei's leeftijd te helpen en hen door deze tumultueuze tijd in hun leven te leiden.

Ik wilde echt dieper in die moeder-dochterrelatie duiken, vooral vanuit het oogpunt van een Aziatisch kind, en echt die nuance verkennen van hoe ze opkijkt naar haar moeder. Ze houdt van haar moeder; ze is eigenlijk echt haar beste vriendin in het begin van de film, en ze genieten ervan om samen tijd door te brengen. Maar dan verandert ze; de natuur begint te veranderen, ze verandert, en ze krijgt al deze nieuwe gevoelens en nieuwe interesses. Ze begint meer in boybands te spelen en gaat meer met haar vrienden om, en ze weet niet hoe ze daarmee om moet gaan.

De rode panda komt binnen en brengt haar strijd gewoon naar de oppervlakte. Ik dacht dat dat gewoon een heel sappig onderwerp was om te onderzoeken.

Lindsey, wat waren de eerste stappen die je moest doen om je voor te bereiden om aan de slag te gaan? Rood worden? Welk onderzoek heb je gedaan of gesprekken gevoerd met Domee over het verhaal?

Lindsey Collins: Het eerste dat super belangrijk is in het proces, is het samenstellen van je belangrijkste creatieve team, want elk verhaal heeft zeker andere uitdagingen. Elke regisseur heeft een andere stijl en andere ervaringen. En ik denk dat we altijd proberen een goed beeld te krijgen van waar de sterke punten liggen en waar we een regisseur echt goed kunnen ondersteunen in het proces.

Eerst en vooral was [het vinden] van een schrijver, wat altijd heel moeilijk is. Het is moeilijk, omdat het zo'n samenwerkingsrelatie is. Je brengt iemand in een raar Pixar-proces dat niet per se intuïtief is voor schrijvers, omdat we raar zijn en we de dingen hier heel anders doen. Dus het vinden van een geweldige schrijver om samen te werken met Domee aan het script was eerst en vooral. En dan, natuurlijk, het vinden van een geweldige productie-ontwerper en supervisor voor visuele effecten, een redacteur en hoofd van verhaal - al die mensen die verantwoordelijk zijn voor het maken van de film in het eerste jaar of anderhalf jaar ervan leven. Het is een heel klein team, dus dat was het eerste dat voor ons lag.

En dan Domee leren kennen. We hadden nog niet eerder samengewerkt, dus we kregen een idee van wat haar stijl was. Hoe vond ze het om te werken? Houdt ze van grote kamers of kleine kamers? Voelt ze zich op haar gemak voor een groep mensen die aan het praten is, of laat ze graag andere mensen de touwtjes in handen nemen? Het klinkt heel alledaags, maar het gaat allemaal om het samenstellen van een team, want dat is het team dat duidelijk gaat helpen je door de komende vier jaar van het maken van deze film en ervoor te zorgen dat het de beste versie van zichzelf is op de scherm.

Over teams gesproken, Mei heeft niet alleen haar moeder op de hare, ze heeft ook haar beste vrienden. Ze zijn allemaal iconisch in hun eigen recht en vol met hun eigen eigenaardigheden. Hoe heb je de eigenschappen van elk van deze meisjes in evenwicht gebracht en ze hun eigen unieke ervaring gegeven terwijl ze opgroeiden in dezelfde tijd en plaats?

Domee Shi: Ik heb me laten inspireren door veel van mijn beste vriendinnen toen ik opgroeide. Het was belangrijk voor ons om ervoor te zorgen dat elk meisje onderscheidend was - dat je meteen, als ze één regel zeiden, precies wist wie het zei.

Elk meisje vertegenwoordigt een vriend die ik in mijn leven heb gehad. Miriam is dat tomboy-achtige, super speelse en gekke meisje. Ze is die vriendin die je uit je comfortzone haalt om meer rebelse dingen te gaan doen. Zij was waarschijnlijk degene die Mei kennis heeft laten maken met 4-Town en haar net de eerste stappen uit de wereld van haar moeder heeft gehaald. Priya vertegenwoordigt alle meisjes - en ikzelf - die echt van vampiers houden. We hebben allemaal een goth-, vampiermonster-vriendje-fase in ons leven, en we dachten dat het heel leuk zou zijn als ze ook super deadpan was. Gewoon om de energie van de andere meisjes te contrasteren.

En voor Abby is ze eigenlijk een directe inspiratiebron van de stemactrice Hyein Park, mijn collega en mede-Pixar-artiesten. We gingen eigenlijk samen naar de universiteit, en ze is altijd die vriendin geweest die je meemaakt of sterft; ze zou in situaties boos op je worden en is je grootste verdediger. Ik hield er altijd van hoe luid haar stem is, omdat we vaak samen naar karaoke gingen en alles uitstippelden. Dus we dachten dat het leuk zou zijn om voor Mei een vriend te hebben die die luidruchtige, rijden-of-sterven vriend was die onder alle omstandigheden boos op je zou worden.

Ik hou van al deze terugroepacties naar 2002, waarvan ik me niet realiseerde dat het zo'n specifiek jaar voor mij persoonlijk was, totdat ik het zag Rood worden. Lindsey, was er een aspect van de setting dat het gemakkelijker of uitdagender maakte om te helpen bij het maken van dit verhaal?

Lindsey Collins: Ja, ik denk dat ik in 2002 of begin 2003 mijn eerste kind kreeg. Dus ik had zoiets van: "O, juist. Ik herinner me vaag dat tijdsbestek." Het maakte het, op een vreemde manier, zo'n geweldige manier om dit verhaal te gronden. Het is gewoon een andere manier om het te aarden, om het in deze zeer specifieke tijd en plaats te plaatsen.

Ik vind het echt geweldig als je dat kunt doen. Als er magie of mythologie bij betrokken is, heb je deze keerzijde van een heel reëel geaard moment in ruimte en tijd. En het helpt het verhaal realistischer te maken. Je zegt: "Oh, dit is in Toronto." Al die kleine dingen die daar specifiek voor zijn tijdsbestek laat iedereen die het heeft meegemaakt zeggen: "Oh, juist!" Ik denk wel dat er iets is op dat. Het is echt geweldig, als je een verhaal hebt dat misschien een beetje fantastischer is, om dat te kunnen compenseren met een heel tastbare tijd en plaats.

Waarschijnlijk was 70% van onze bemanning op dat moment op zijn minst ergens rond de goede plek [van de juiste] leeftijd. Ze zeiden allemaal: "Oh, ja!" over de outfits en de armbanden en de rugzakken en de knopen en stickers en dat soort dingen. Het was alsof iedereen meteen in staat was om ongeveer acht dingen in te voeren die heel specifiek waren om te gebruiken.