Interview met Danielle Feinberg: Rood worden

Rood worden, die op 11 maart via Disney+ in première gaat, verkent de rijke en fantasierijke wereld van tienermeisjes op een nogal unieke manier. Het verhaal volgt de jonge Meilin Lee (ingesproken door rijzende ster Rosalie Chiang) terwijl ze een dramatische entree maakt in de puberteit door in een rode panda te veranderen wanneer haar emoties te opgewonden raken.

Domee Shi, die eerder de Oscar-winnende regisseerde korte film Bao, neemt de touwtjes in handen in het nieuwe geanimeerde avontuur. Om de specifieke animatie te maken die nodig is voor de film, werd ze geholpen door tal van getalenteerde Pixar-artiesten, waaronder supervisor voor visuele effecten Danielle Feinberg (Binnenstebuiten). De film onderzoekt niet alleen de connectie tussen Mei en haar nieuwe fursona, maar ook hoe haar beste vrienden en moeder Ming (Sandra Oh, Raya en de laatste draak) worden beïnvloed door haar recente wijziging.

Feinberg sprak met Scherm razernij over de uitdagingen van het creëren van een nieuwe visuele stijl voor de avonturen vol rode panda's.

Screen Rant: Hoe werd het concept aan u gepresenteerd en wat waren de eerste stappen die u moest nemen om u voor te bereiden? Rood worden?

Danielle Feinberg: Dat is een goede vraag. Ga terug naar de traumatiserende middelbare school.

Nee, het leuke was dat - het was ongeveer vier jaar geleden - we een bedrijfsbijeenkomst hadden waar sommige van de shows die in ontwikkeling waren, een scène uit hun film lieten zien of een pitch erover. Domee stond daar voor het bedrijf en liet een scène zien, die heel dicht bij wat in de film stond, waar we Mei voor het eerst ontmoeten. Ze stapt op de bus, en ze doet alle dingen op school, speelt fluit en wat dan ook. En ik dacht gewoon: "Wie is dat? Ik hou van dat karakter. Ze is zo onbeschaamd sullig. En wie is deze directeur? Ze heeft Bao gemaakt, ze is briljant. Dit is briljant. Ik wil aan die film werken."

En toen begon ik te horen dat ze echt voor een andere look voor de film ging, wat voor mij als belichtingspersoon en liefhebber van computeranimatie erg opwindend is. Toen ik bij de film kwam, ging het er echt om mezelf onder te dompelen in wat Domee zocht. Waar hield ze van? Wat waren de referenties waar we voor gingen? En dan nadenken over hoe we dat voor elkaar krijgen. Een nieuwe look is zo moeilijk, wat gaan we doen? Hoe gaan we dat bereiken?

Dat was een beetje het pad.

2002 is zo'n specifiek jaar en ik realiseer me niet hoeveel referenties rechtstreeks uit mijn leven zouden komen. Hoe beïnvloedde die setting de keuzes die je visueel maakte?

Danielle Feinberg: Ik denk dat het op een bepaalde manier helpt, omdat je referenties kunt vinden en precies weet waar je voor gaat. Maar 2002 is niet zo'n duidelijk tijdperk als bijvoorbeeld de jaren 70 of 80, die duidelijke beelden of kleurenpaletten hebben. In 2002 werkte ik net bij Pixar om films te maken, dus het was geen duidelijke tijdsperiode voor mij. Terwijl voor Domee of Rona dat was toen ze op de middelbare school zaten, en ik herinner me heel duidelijk mijn middelbare schooljaren.

Maar een van de leuke dingen was dat een van de kunstenaars op onze kunstafdeling aan een paar schetsen werkte voor Toronto, terwijl we probeerden uit te vinden hoe we Toronto tot leven konden brengen in deze wereld en in deze stijl. Hij is op Google Earth, loopt door de straten en kijkt naar verschillende dingen die het Toronto maken. Hij staat in de kunstrecensie en hij laat iets zien met parkeermeters. En iemand zei: "Maar is dat hoe parkeermeters er in 2002 uit zouden zien?" Want parkeermeters zijn daadwerkelijk veranderd. Dus het was heel grappig om te proberen te onthouden: "Wat is 2002?"

Ik weet niet dat het zoveel dingen veranderde die ik aan het doen was, maar het was meer om er zeker van te zijn dat we authentiek waren voor de tijdsperiode. Het was zo'n specifieke periode, want dit was toen Domee 13 was.

Hoe verliep het samenwerkingsproces vanaf het begin? Hoe is je professionele relatie - niet alleen met Domi, maar met het hele team - gegroeid in de loop van de film?

Danielle Feinberg: Domee is echt een briljante geest. Ze is heel besluitvaardig over dingen op een fantastische manier. Als je een regisseur hebt die zegt: "Nou, ik weet het niet, zou ik meer kunnen zien?" misschien kun je veel tijd besteden en veel aan je wielen draaien. Ze is veel besluitvaardiger dan dat, en als ze geen duidelijk antwoord heeft, zou ze het aan haar vertrouwde mensen vragen. Rona was een geweldige vertegenwoordiger voor haar, omdat ze op dezelfde lijn zitten. En dat maakt het leven gewoon een stuk makkelijker.

Wat de bemanning betreft, denk ik dat we erin geslaagd zijn een groep supervisors samen te brengen die erg enthousiast waren over het maken van een nieuwe look, en we waren in staat om iedereen bij elkaar te brengen ondanks de pandemie.

Voor de pandemie kwamen we in kleine groepen bij elkaar om de looks te ontwikkelen, zodat ze er allemaal een band mee hebben. We hebben echt een samenwerking op gang gebracht en hebben heel hard geprobeerd om dat te bevorderen, wetende dat je voor een nieuwe look je A-game moest brengen en dat iedereen moest praten. Ik ben echt trots op de crew, want ondanks dat ze thuis waren via Zoom, vonden ze deze geweldige plek om samen te werken en de film te maken.

De rode panda is uiteraard een integraal onderdeel van de look. Hoe heb je de totstandkoming ervan aangepakt? Het mag er niet per se realistisch uitzien, maar het moet ook herkenbaar zijn.

Danielle Feinberg: Het eerste was om naar de San Francisco Zoo te gaan en naar rode panda's te kijken, en je dan voor te stellen dat ze twee meter lang waren en dat ze geanimeerd waren en in deze wereld en dik schattig waren. Wat zouden ze zijn? Er zijn zeker veel ontwerpbeslissingen.

Domee begint met het tekenen van storyboards; ze komt uit het verhaal, en zo brengt ze dingen over. En ze tekent ze met veel dingen die in anime voorkomen, met de kattenbek waar Patty en Aaron naar verwezen. Het heeft de vorm van een boon, en dan dit piepkleine mondje en dit gigantische mondje. Ze is super expressief in de manifestatie van de emoties van dit 13-jarige meisje, dus je weet dat ze al dit grote acteerwerk moet doen.

We wisten dat ze een grote uitdaging zou worden en dat ze andere technologie nodig zou hebben. We moesten die profielverhuizers die ik noemde weggooien, en dat was een van de manieren waarop we dat hebben aangepakt.

Het is niet alleen Mei Lee die door de puberteit gaat, aangezien al haar vriendengroep tegelijkertijd opgroeit. Hoe onderscheid je elk meisje in haar wereld, en met welke van de beste vriendengroep heb je het meest te maken?

Danielle Feinberg: Die groep meisjes is zo geweldig, omdat ze zo verschillend zijn, maar je gelooft helemaal dat ze op de een of andere manier vrienden zijn. Maar ze zijn allemaal echt uniek, en ik ben er zo door gecharmeerd. Dat is een deel van de magie van Domee, eerlijk gezegd. Ze waren erg leuk om tot leven te brengen. Ze hebben volledig hun eigen persoonlijkheden en er is veel aandacht en tijd gestoken in het uitzoeken hoe ze anders kunnen zijn. Maar ze zijn allemaal een beetje sullig, en ze hebben allemaal het gevoel dat ze vrienden zouden worden.

Ik denk dat een van de dingen is dat ze elk hun eigen kleurenpalet hebben. Rona besteedde veel tijd aan het nadenken over kleur bij deze film; het was een groot ding, en heel bewust gekozen. Op de een of andere manier was dat voor mij de kers op de taart om ze echt te onderscheiden op dit laatste visuele niveau.

In termen van welke ik het meest voel, waarschijnlijk Miriam. Ik vind Mei Lee erg leuk, maar als we uit die drie kiezen, kies ik misschien voor Miriam.

Wat was, afgezien van de transformatie, het meest verrassende aspect vanuit jouw perspectief als supervisor visual effects? Wat was voor u het meest uitdagend of het meest lonend?

Danielle Feinberg: Het is zo moeilijk, omdat alles teruggaat naar het proberen om deze nieuwe look te maken. Omdat het zo moeilijk is, en het is op elke afdeling. Op elke afdeling proberen we iets anders te doen, en voor elk daarvan was iets nodig om daar te komen. Of veel van iets; veel nadenken en experimenteren. Waarschijnlijk iets minder technologisch, maar daar ging waarschijnlijk het meeste werk in.

Dat is geen specifiek antwoord, maar het is echt de look. Dat was echt het ding dat de hele tijd alomtegenwoordig was.

Als je in een dier zou veranderen, van welk dier zou je dan de knuffelige, donzige, 2 meter hoge versie worden?

Danielle Feinberg: Wauw, ik weet het niet. Ik ben als een olifant? Maar ze lijken gevaarlijk. Als je het gevaarlijke eruit haalt, dan zou ik dat kunnen zijn.