Split Ending & Final Twist uitgelegd

Casey's verleden

Hoewel de film zich ogenschijnlijk bezighoudt met Kevins verleden, is Casey de persoon wiens achtergrondverhaal het meest expliciet wordt uitgewerkt. Ze wordt voorgesteld als het rare kind dat altijd alleen is en constant in de problemen komt, alleen uitgenodigd op het verjaardagsfeestje waarvan de meisjes uit medelijden werden ontvoerd. Ondanks deze sociale gebreken toont ze in de loop van de film een ​​proactieve houding en begrip voor de benarde situatie die haar in staat stelt te slagen waar de anderen falen.

De waarheid hierachter is echter nogal beklemmend. In een reeks flashbacks zien we haar leren jagen door haar vader, waarvan aanvankelijk werd aangenomen dat ze de oorzaak was van... haar scheve kijk op de wereld, maar later onthuld als context voor het gruwelijke misbruik door haar oom. De film geeft een huiveringwekkende weergave van pedofilie - de verzorgingsscène, waarbij de volwassene 'dieren wil spelen' is angstaanjagend, net als de macht die de oom uitoefent, zelfs als hij onder schot wordt gehouden - en hij doet er alles aan om te laten zien hoe het Casey's leven opgroeide.

Het verhaal lost zichzelf op als Casey eindelijk de kracht vindt om over haar ervaringen te praten, een beslissing die in schril contrast staat met Kevin; in plaats van een bewogen verleden te laten manifesteren, kiest ze ervoor om het probleem aan te pakken, dat rechtstreeks aansluit bij het kernthema van de film.

De littekens van misbruik

Op thematisch niveau is Splitsen gaat vooral over hoe mensen omgaan met misbruik. Zowel de protagonist als de antagonist zijn het product van een turbulente jeugd die ertoe heeft geleid dat ze buitenstaanders zijn geworden. Voor Casey manifesteert dit zich in haar verlangen om alleen te zijn, met stilte in wezen haar coping-mechanisme - ze veroorzaakt problemen, zodat ze naar detentie kan worden gestuurd en weg kan van iedereen. Kevin's is een extremer geval, waarvan wordt gesuggereerd dat het uit een donkerder verleden komt, waar hij de pijn volledig heeft onderdrukt en daarbij nieuwe persoonlijkheden heeft voortgebracht om met het trauma om te gaan.

Er is een interessant verband tussen die "beschadigde" mensen. Casey kan een vage greep van Kevins mentale breuk gebruiken om te proberen zichzelf te helpen ontsnappen terwijl de andere gijzelaars kan zich niet concentreren, terwijl het Beest Casey niet vermoordt omdat hij aan haar zelfverwondingslittekens ziet dat ze op haar lijkt hem. Wat Shyamalan lijkt te zeggen, is dat mensen die lijden aan psychische problemen zichzelf als alleen kunnen zien en hun verbinding met de wijdere wereld niet zien. Dit sluit aan bij de grotere oplossing voor dit insulaire denken dat de regisseur presenteert; het vinden en accepteren van mededogen en begrip van anderen.

Door de hele film heen krijgt Kevin empathie van Dr. Fletcher, ondanks de spot van haar buren en collega's, maar de De persoonlijkheid van Dennis blijft het negeren en leidt hem gewillig langs het donkere Beest-pad - letterlijk troost vinden in alleen zichzelf. Daarentegen leert Casey haar verleden aan te pakken, er actief tegenin te gaan en zichzelf op een beter traject te zetten. Het is een vrij eenvoudig idee, maar toch een goedbedoelde. De film predikt acceptatie en openheid, zowel naar jezelf als naar anderen.