10 redenen waarom Top Gun: Maverick beter is dan het origineel

Waarschuwing: deze lijst bevat spoilers voor Top Gun: Maverick.

Toen de eerste recensies binnenkwamen, werd het steeds duidelijker dat Top Gun: Maverick had het onverwachte gedaan, het had een geweldig verhaal opgeleverd dat werd verheven door fenomenale uitvoeringen en beelden. Toen het publiek de bioscoop binnenstroomde, werden deze recensies verder bevestigd.

Het grootste pièce de résistance van de film kwam toen zowel critici als kijkers opmerkten dat de film niet net zo goed, maar zelfs beter was dan zijn voorganger. Hoewel Tom Cruise en Joseph Kosinski duidelijk ruimschoots de tijd hadden om aan het project te werken, werd het succes ervan door weinig of geen succes verwacht. Niet alleen stroomde de film door de openingskassa, maar het lijkt niet te vertragen.

Het speelt in de nostalgie

Top Gun heeft iets aan zijn kant dat de meeste films niet hebben - nostalgie. Het was een gegeven voordat de film ooit uitkwam dat veel mensen die de film in hun jeugd hadden gezien, naar de bioscoop zouden terugkeren voor het vervolg. Wat echter niet werd gegeven, was de nieuwe generatie fans die het aantrok.

Het vervolg speelt net genoeg in op de nostalgie, zowel direct als indirect, om het een geheel nieuwe smaak te geven. Wat het het beste doet, is dat het, in plaats van volledig afhankelijk te zijn van zijn voorganger, net genoeg aandacht geeft om hulde te brengen aan wat was en ervoor kiest zich te concentreren op wat zal zijn.

Een ander soort mannelijkheid

Top Gun, hoewel geprezen om zijn algemene verhaal, stelde vrouwen niet bepaald in het beste licht - ironisch, aangezien de vrouwelijke hoofdrol een instructeur was voor de Top Gun-crew. Het presenteerde ook een heel bepaald soort mannelijkheid. Gelukkig is dat bij het vervolg niet het geval.

Top Gun: Maverick - een van Cruise's beste actiefilms tot nu toe - neemt niet elk aspect van mannelijkheid weg, zoals het terecht niet zou moeten, het past het gewoon aan de tijd aan. In plaats van aanmatigende mannen (onthoud dat Maverick Charlie volgde naar de damestoilet omdat ze zijn date niet accepteerde) en met toespelingen gevulde momenten, presenteert de film mannen die, hoewel ze hun "mannelijkheid" intact houden, zich niet gedragen als schokken.

Duidelijkheid van de missie/vluchtplan

Een van de grootste klachten over Top Gun, is achteraf gezien het feit dat de film er niet goed in slaagt zijn publiek de exacte fijne kneepjes van zijn missie te vertellen. Hoewel het er misschien niet toe doet, zegt de reactie op het vervolg dat dit zeker het geval is.

Het plan van de missie is niet alleen buitengewoon eenvoudig en direct, maar het is ook zeer beknopt uiteengezet in een poging het publiek - die niet allemaal marinevliegers zijn - gemakkelijk te begrijpen. De film loopt ook zo vaak door de route in training dat het publiek weet wat ze kunnen verwachten tijdens de missie. Het verduidelijken van details als deze helpt enorm bij het creëren van een meer meeslepende ervaring voor de kijkers.

Element van komedie toegevoegd

Iedereen die het heeft gezien Top Gun zal het ermee eens zijn dat de film niet bepaald een komedie was. De enige reden om erop te wijzen is dat, net als zijn voorganger, niemand verwachtte Onafhankelijk denkend persoon om ook veel van een komedie te zijn, waardoor de vele elementen van hilariteit in de film een ​​zeer welkome verrassing zijn.

Het toevoegen van goed geplaatste voorbeelden van komedie - niet een overweldigende hoeveelheid waardoor het lijkt alsof de makers om validatie smeken - laat ook zien dat iconische stukken werk beter kunnen worden gemaakt. Dat, makers, moet niet bang zijn om te experimenteren door nieuwe facetten toe te voegen aan een reeds bestaand stuk werk.

Een beter liefdesverhaal

Natuurlijk is elk verhaal leeg zonder dat de held smacht naar zijn liefdesbelang. Het vervolg doet het echter beter dan het origineel en maakt Penny - gespeeld door Jennifer Connelly - een personage op zich voordat ze Maverick achter haar aanstuurt om het publiek haar doel in het verhaal te laten weten. Ja, ze is een liefdesbelang, maar daarvoor was ze een vriend.

Penny is iemand die Pete kent - zoals hij met name veel vaker wordt genoemd in het vervolg - de persoon en niet veel om de piloot geeft. Ze wacht niet op hem om een ​​beslissing te nemen over hoe hij zich voelt en zij is niet de 'strijd' die hij moet overwinnen. In een zeer gewaardeerde plotbeslissing laat ze haar plannen met haar dochter niet varen en nodigt ze Pete niet uit voor een moeder-dochterreis, in plaats daarvan vindt ze hem later. Er is geen dramatisch gebaar, alleen de realistische acceptatie van elkaar - wat goed werkt met Maverick's karakterboog (en leeftijd).

Adembenemende beelden

Het is duidelijk hoeveel moeite er is gestoken in de visuals in Maverick's eerste vlucht zelf. Na het opstijgen in de Darkstar is de cinematografie absoluut adembenemend. Het tafereel van de jet die door de ruimte snijdt en een wit spoor achterlaat tegen de eindeloze lucht is gewoon fascinerend.

Dit zijn alle voordelen die gepaard gaan met evoluerende technologie, maar de keuze om er creatief visueel geld mee te verdienen, was er een die heel goed zijn vruchten afwierp. Het voegt niet alleen iets toe aan wat het origineel creëerde, maar omdat elke scène afhangt van visuele kunst, tilt het de film naar een hoger niveau en maakt het de film nog veel mooier.

Een geweldig script

Zonder afbreuk te doen aan het script van de eerste film, is het belangrijk op te merken dat het vervolg zijn verhaal met veel meer overtuiging en efficiëntie vertelt en zich ten goede heeft ontwikkeld. Het origineel had ook het kleine probleem om een ​​extreem macho en ego-gedreven hoofdpersonage af te leveren, en dat is waar de tijden om vroegen. Ondertussen doet het vervolg extra moeite om Maverick opnieuw te creëren in het licht van modernere tijden met behoud van aspecten van zijn jongere versie.

Bovendien voelen de ondersteunende personages niet alleen niet als wegwerpartikelen, maar brengen ze elk iets nieuws in het verhaal. Bovenop deze briljant geschreven personages, volgt het verhaal een zeer goed doordacht plot dat zich richt op groei. Het subtiele debat van man vs. machine, en tijd als herinnering aan de sterfelijkheid dienen ook als perfecte ondertonen.

Zijkarakters met meer relevantie

in tegenstelling tot Top Gun, deze film gaat niet alleen over zijn verwaande mannelijke hoofdrol, hij kiest er eerder voor om de zijpersonages in de schijnwerpers te zetten op een manier dat ze niet echt het gevoel hebben dat ze alleen maar supporters zijn van het personage van Maverick. Wat nog belangrijker is, het zijn niet de meestal eendimensionale figuren die in het origineel aanwezig zijn.

De film heeft niet alleen een diverse cast, maar heeft ook diversiteit in kenmerken en gedrag - Bob staat ver af van de orthodoxe zeevliegers die tot nu toe zijn getoond. In tegenstelling tot Iceman heeft Hangman geen blinde aanhang - hoewel hij wel zijn lakeien heeft. Bovendien wordt het karakter van Pheonix nooit anders behandeld dan de mannen, wat verfrissend was om te zien. Het belangrijkste verschil ligt in het feit dat elk personage zoveel meer te bieden heeft dat het publiek er graag spin-offs op wil richten.

De luchtsequenties

De verbluffende en uitzonderlijke luchtopnames waren een van de meest opvallende verschillen Onafhankelijk denkend persoon gehad van het origineel. Wat deze scènes in deze film anders maakt, is het feit dat ze allemaal praktisch zijn gedaan. Niet alleen moesten de castleden leren vliegen met een straaljager, maar ze maakten hun scènes al vliegend.

In echte Tom Cruise-stuntmode, heeft elke acteur een rigoureus trainingsprogramma van vijf maanden doorlopen om klaar te zijn voor de vlucht. Verder werkten Cruise, Kosinski en de rest van het team hard aan het uitzoeken hoe ze zelf camera's in de jets konden plaatsen. Dit werd gedaan in een poging om de realistische manier te vangen waarop g-kracht een piloot beïnvloedt en dit resulteerde in adrenaline-pompende luchtopnamen die kijkers op het puntje van hun stoel hadden.

Maverick's ontwikkelde karakterboog

De belichaming van wat het vervolg veel beter doet dan zijn voorganger, is zichtbaar met de hoofdrol zelf. Maverick is niet hetzelfde personage dat volledig gefocust was op het sijpelen van machismo en zich liet leiden door zijn ego en arrogantie. Hij is niet bang om emotie te tonen en kwetsbaar te zijn.

Meteen wordt het duidelijk dat Maverick op geen enkele manier over de dood van Goose is. Het is iets dat hem elke dag zwaar weegt. Deze karakterkeuze op zich spreekt boekdelen over hoe hard de makers van de show hebben gewerkt om een ​​personage te herbouwen dat gewoon niet zou hebben gewerkt als ze hem hadden voorgesteld zoals hij was in 1986. Zelfs de relatie van Maverick met andere personages — niet alleen romantische — is veel meer gericht op het humaniseren van hem en het verwijderen van veel van zijn voorheen giftige eigenschappen. Dat is in wezen de reden waarom deze film zo goed werkt, hij doet zijn best om alles te verwijderen dat hem giftig maakte en werkt aan alles wat hem geweldig maakte.

Johnny Depp geeft verklaring vrij na winnen rechtszaak wegens laster